¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤

Bir birimizi tamamlayan iki yıldız olalım istemiştim. Lakin unutmuşum ; Aramızda yıldızlar kadar mesafe olduğunu. Sen benim yıldızım , ben ise senin hiçkimsenim. Acı bir gerçek bu fakat gittikçe alışıyor gibiyim. Beni görmezden gelip yanımdan geçtiğin hergün kendime lanet okuyorum. "Bir az bile olsa cesaretli olsaydın, çoktan onunla birlikte o dilediğin anları yaşabilirdin." Ama nafile

Aklım kalbime hükm süremiyor. Bundan öylesine nefret ediyorum ki, kalbim seni incitmek istemezken, sen beni görmezden gelirken ve ben acı çekerken, aklım onu unut o bir başkasıyla mutlu diyip duruyor.

Hangisi daha acı? Aşkının tek taraflı olması mı? Yoksa bu tek taraflı aşkı bir kere bile karşısındakına itiraf edemeyip onun hisslerini bilmeden yaşamak mı?

Kendimi avutma şeklimdi işte bu ; "Ona açılırsam beni kabul eder." düşüncesi. Lakin biliyorum onun kalbi bir başkasına benimkisi ise ona ait. Bu sevdadan ne zaman vazgeçerim? Bilmiyorum....Tek bildiğim koca bir boşlukta olduğum ve bu boşluktan beni yalnızca onun çekip kurtara bileceği.

Ve artık buna bir son veriyorum. Bu acıya, hüzne , kedere bir son veriyorum. Kafama dayadığım bir silah , son sözlerimi ve pişmanlığımı bu dünyaya anlatıp sonsuzluğa uğurluyorum bu bedeni. Bu ölü ruhu ait olduğu yere , her zaman dönmemek üzre gitmek istediği yere uğurluyorum. Sonsuzluğa , bir yıldız olmaya.....

Hayat acıdır...Ama içinde bulundurduğu gerçekler daha fazla hüzün, hayal kırıklığı ve duygu yoğunluğu barındırır içinde..... O sadece sevilmek istemişti ama kendine kurduğu bu kalopsida , yaşaya bilir miydiki aradığı o mutluluğu?.........