Wigilia. Czas  radości i uśmiechu. Czas, w którym nikt nie powinien być sam. Nawet mutanty. To dlatego Raphael, Doantello, Leonardo i Michelangelo zaprosili wraz z mistrzem wszystkich swych przyjaciół na wspólną kolację przy choince

-Mikey, jak tam stoisz z jedzeniem? - spytał Leo wieszając bombki na drzewku.

-Wporządalu, stary! - krzyknął z kuchni. - Prawie wszystko gotowe.

-Donnie, a goście? - upewniał się najstarszy. - Potwierdzeni?

Żółw powoli odwrócił się w jego stronę patrząc zmęczonym wzrokiem.

-Co? - dociekał.

-Pytałem, czy goście są potwierdzeni? - powtórzył.

-A, goście. Tak, wszyscy przyjdą. No, prawie wszyscy.

-Dobrze się czujesz?

-Tak, po prostu źle spałem.

-A dlaczego prawie wszyscy?

-Karai się nie zgodziła.

Leo zastał się przez chwilę. Upuścił przy tym jedną bombkę. Na szczęście plastikową.

-Co? Przecież byłem u niej i mówiła, że to przemyśli. Jesteśmy rodziną.

-No i najwyraźniej przemyślała. Powiedziała, że nie powinna uczestniczyć w naszym święcie. Że nie jest mile widziana.

-Jak to nie jest? Kto jej takich bzdur nagadał?

-Sama tak uważa.

Leo odłożył pudełko z bombkami wzdychąc ciężko. Poszedł do swojego pokoju. Donnie natomiast zniknął w laboratorium. Oparł ręce na stole zaciskając mocno powieki i sycząc z bólu. Głowa wydawała się mu zaraz eksplodować. I tak było odkąd April pokonała Za-Naron, ale dzisiaj wyjątkowo mocno. Akurat w Wigilię.

-Donnie, szykuj się - rozległ się głos Leo.

Brat stał w drzwiach z szyją obwiązaną szalikiem.

-Dokąd? - spytał.

-Idziemy do Karai - wyjaśnił. - Ktoś musi ją przekonać.

-Skąd wiesz, że będzie chciała z tobą gadać?

-Po prostu to czuję. Ubierz się, a ja zgarnę Mikey'go.

Leonardo poszedł po najmłodszego, a Donnie wyciągnął szalik okręcając nim szyję. Wyszedł z laboratorium. Bracia już na niego czekali. Żółwie wybiegł w popłochu z kryjówki. Leo gnał tak szybko, że pozostali mieli problem z dotrzymaniem mu kroku. Po 15 minutach znaleźli się na powierzchni. Nagle Mikey'go uderzyła w skorupę śnieżka. Mutant odwrócił się i zauważył swego brata, Raphaela oraz Monę, April, Casey'go i Renet.

-Gdzie tak zasuwacie? - spytał Raph podrzucając kolejną śnieżkę.

-Do Karai - odparł Leo. - Nie zgodziła się przyjść.

-To co? Zamierzasz wpaść tam i na kolanach błagać, żeby zmieniła zdanie?

-Daruj sobie te docinki. Chodzi mi o Sprintera.

-Taa, jasne.

Leonardo przekręcił oczami. Nie zamierzał dalej sprzeczać się z bratem. Puścił się przodem a reszta za nim.

-A kto to jest ta Karai? - spytała Mona.

-Nasza siostra - wyjaśnił Mikey.

-I dziewczyna Leo - zachichotał Casey.

Nagle chłopak oberwał śnieżką w głowę. Pokazały mu się gwiazdki przed oczami bo uderzenie było naprawdę silne.

-Ała! - zawył. - Komu to tak odwala? Komu przyłożyć?!

Przyjaciele popatrzyli po sobie. Nikt nie wiedział. No może poza jedną osobą 

-Donnie - wyrwała April.

Wszyscy spojrzeli na żółwia. Stał mocno zawstydzony i ściskał koniec swego szalika.

-Czemu to zrobiłeś? - spytał Leo.

-Nie wiem - odparł. - Taki świąteczny poryw.

-Ja ci zaraz dam świąteczny poryw - warknął Casey formując śnieżkę.

-Przestańcie! - uspokoił ich Leo. - Nie mamy na to czasu.

***

Przyjaciele stanęli przed siedzibą Karai. Po kolei weszli do środka. W progu zderzyli się z Shinigami.

-O, hejka - przywitała się.

-Hej, Shini - odparł Mikey.

-Przyszliśmy do Karai - rzucił szybko Leonardo.

-O, domyślam się o co chodzi - rzekła wiedźma. - Powodzenia życzę.

-Bo co? - dopytywała Renet.

-Bo nie bardzo jest skora do rozmowy - wyjaśniła.

-Dobra, dzięki. - Leo minął ją.

Dziewczyna spojrzała na niego zdziwionym wzrokiem. Reszta postanowiła zaczekać. To była ich rozmowa.

Leonardo dotarł do pod sam podest. Karai cały czas milczała. Westchnęła tylko ciężko.

-Musisz mnie wysłuchać - nalegał żółw stawiając stopę na schodku.

-Czy ja nie wyraziłam się jasno? - spytała nie opuszczając tronu. - Nie przyjdę.

-Dlaczego? Przecież jesteśmy rodziną.

-Myślisz, że po tym wszystkim, co wam zrobiłam to będę tam mile widziana?

-I tak większość cię nie zna. Karai, no zgódź się. Spędzimy święta jak rodzina.

-Spędzić święta. Ale jak?

-Normalnie. Przy choince.

-Nie wiem co to jest.

-Nie wiesz co to choinka?

-Nie wiem nawet co to święta, rozumiesz?! Nie wiem jak się je obchodzi. Nigdy tego nie robiłam.

-To nic trudnego. Choć, ja ci pokaże.

Karai nie była przekonana co do tego pomysłu. Leo wyciągnął do niej rękę.

-Moja przyjaciółka też nie wie co to są święta, ale jest tu po to by zrozumieć ich sens - dodał. - Obie poznacie urok Bożego Narodzenia.

Miwa zaczęła wierzyć żółwiowi. Westchnęła ciężko podając mu dłoń. Nagle rozległ się huk. Dziewczyna straciła równowagę i wpadła w ramiona Leonardo. Dwójka popatrzyła na siebie zaskoczona. Do środka wyleciał Donnie. Dosłownie. Zatoczył koło nad nimi i zawisł w powietrzu. Reszta wpadła do środka jak oszalała.

-Donnie, to Za-Naron! - krzyknęła April.

-Zostaw go ty poczwaro! - zawołał Mikey.

-W końcu dokończę to co zaczęłam - rzekła maszkara przez Donniego.

Z jego oczu biła wściekła biel.

-Nie w święta! - warknął Leo.

-April, bierz go! - zakomenderowała Renet.

Sama podskoczyła do góry, ale Donnie nic nie robiąc zaczął wyginać ją na wszystkie strony. Casey zareagował, lecz też padł na podłogę nieco "pomięty" Mona z Shini i Karai chciały atakować gdyby nie Leo :

-Nie! To nic nie da!

-Zostawcie go mnie! - krzyknęła April.

Udało jej się unieść na wysokość przyjaciela.

-Donnie! - zaczęła. - Wiem, że gdzieś tam jesteś i wiem, że mnie słyszysz.

-Daruj sobie - warknął.

-Wiem, że przemawia przez ciebie Za-Naron. Wchlonęła się w twoje molekuły. Ale możesz ją pokonać. Możesz to zrobić. Wiem, że możesz!

Nagle przez chwilę pojawiły się normalne oczy żółwia.

-Ona jest za silna! - zawołał. - Ty miałaś moce, ja ich nie mam.

-Moc nie jest ci do niczego potrzebna. To zależy od twojej woli. Ja ci pomogę!

-April, ja... nie chcę cię krzywdzić, ale...

-Nie uda jej się!

Wyciągnęła ręce przed siebie. Zacisneła dłonie w pięści.

-Donnie, dzisiaj święta, a ciebie nie może zabraknąć! - krzyknął Raph.

Rudowłosa rozszerzyła ramiona,.  Z żółwia wyskoczył demon. O dziwo  nie zaatakowała tylko uciekła. Żółw i dziewczyna opadli na ziemię.

-Żyjecie? - spytała Renet.

- Chyba tak - odparła rudowłosa.

Spojrzała na Donatello. Powoli się podniósł. Nastolatka szybki przytuliła go mówiąc :

-Jeszcze trochę, a znowu bym cię straciła.

***

Na Wigilii zjawili się przyjaciele żółwi. Przyszła nawet Karai. Wszyscy świętowali Boże Narodzenie z dużym rozmachem.

-Wesołych Świąt! - zawołali wznosząc toast.

THE END