Święta zapasem, w kryjówce gwar. I choć wszyscy w świątecznym nastroju to jedyny Raphael nie potrafił się cieszyć. Miał naprawdę zły dzień i chodził wkurzony jak osa. Nawet Mona nie potrafiła zmienić jego humoru.

-Raph, zawiesisz gwiazdę na choince?-spytał Mikey.

-Nie-burknął.

-Co się dzisiaj z tobą dzieje?-nie rozumiał Leo.- Nawet w święta nie potrafisz odpuścić?

-Nie-upierał się.

-Dlaczego?-dociekał Donnie.

-Bo ja nienawidzę świąt!-krzyknął.- Wszyscy radośni, uśmiechnięci i przesłodzeni tym całym świątecznym nastrojem.

-Ale w świętach chyba o to chodzi, prawda?-wtrąciła się Mona.- Żeby być razem.

-Jasne, niech wpajają ci to dalej!-syknął.

-Niczego jej nie wpajamy, Raph-zezłościła się April.

-Chcemy jej tylko pokazać czym są święta-wyjaśniła Karai.

-A ty, ziom, jak nie pomagasz to przynajmniej nie przeszkadzaj- fuknął na niego Casey.

-No i dobra, idę stąd-warknął.

Poszedł do swojego pokoju i zatrzasnął drzwi. Położył się na łóżku mamrocząc pod nosem:

-Święta. Kto, do diabła, wymyśla takie obrzędy? Zawracanie głowy.

Przekręcił się na bok starając zasnąć. Ale już po minucie poczuł dziwny podmuch wiatru. Zerwał się oglądając dookoła. Nic. A nie! Jednak! Przed żółwiem stanęła jakby "wyanielona" wersja Mony. Miała skrzydła i białą suknię. No i uśmiechała się szeroko.

-Witaj, Raphael-powiedziała słodko.

-Mona?-zdziwił się wstając z łóżka.

-Jaka Mona, głupi Raphaelku-odrzekła.- Ja jestem Duchem Minionych Świąt.

-No to fanie, że wpadłeś. A teraz sio!

-Ty chyba nie wiesz jak ważną naukę tobie przynoszę.

-Nie i nie chcę widzieć. Wyjdź stąd!

-Tak nic nie zdziałam. Chodź ze mną.

Złapała go za rękę i wzbiła się w powietrze. Śnieg oprószył twarz żółwia. Chwilę potem stał już na podłodze w kryjówce. Obejrzał się i zobaczył male dziecko. Siebie bawiącego się ze Spike'm.

-Byłeś wspaniałym dzieckiem- stwierdził Duch.

-Tak, miałem 5 lat gdy w te święta znalazłem Spike'a-odparł.- Pamiętam to.

-Ale czy dla swojego rodzeństwa byłeś tak samo dobry jak dla swego zwierzątka?

Nagle do małego Rapha podszedł mały Mikey. Chciał pogłaskać żółwika a wtedy brat zerwał się i nawrzeszczał na niego. Mikey uciekł z płaczem. Starszy Raphael spojrzał na małego Michelangelo ze współczuciem.

-A z roku na rok było gorzej-ciągnęła Mona-Duch.

Raph zobaczył jak w wieku 10. lat kłócił się ostro z Leo w święta, a w wieku 13. zniszczył Donniemu "Zestaw Małego Chemika".

-Nie, ja nie mógłbym czegoś takiego zrobić- zarzekał się.

-Ale zrobiłeś, pamiętaj Raphael, to jest twoja przeszłość i twoje życie...- Głos Ducha był coraz mniej słyszalny, a w końcu i on sam zniknął.

-Mona? Mona!-krzyknął.- Gdzie jesteś?!

Znowu nastąpił podmuch wiatru i przed Raphaelem stanął Michelangelo w czerwonym płaszczu i wianku z jemioły na głowie.

-Mikey?-spytał.

-Nie, ziom, ja jestem Duchem Obecnych Świąt-oznajmił.- I chcę ci pokazać co zmalowałeś w tym roku.

Raph ponownie stanął w salonie. Jego bracia i przyjaciele ozdabiali kryjówkę i tylko jedna, jedyna osoba siedziała na kanapie.

-Mona?-zdziwił się Raphael.- Dlaczego ona jest smutna.

-Cóż, to jej pierwsze święta, pamiętasz?- mówił Duch.- Liczyła na coś innego niż to co zrobiłeś dzisiejszego wieczoru...

-Ale... przecież ja bym jej nigdy nie skrzywdził- jąkał się.

-Tak? Więc dlaczego to zrobiłeś? Skrzywdziłeś ją. Swoją postawą.

Raph przysłuchał się rozmowie przyjaciół.

-Mona, nie smutaj się-pocieszał ją Mikey.- Raphowi zaraz przejdzie.

-Tak, jasne-wtrącił sarkastycznie Leo.- Co święta to samo. Nie potrafi nigdy odpuścić.

-No i widzisz, Raph, jak ich krzywdzisz wszystkich?-zadał mu pytanie Duch.

-Nie, nie... to nie byłem ja!

-Wmawiaj to sobie, wmawiaj...

Mikey-Duch zniknął. Raphael wiedział, że to jeszcze nie koniec. I się nie mylił. Nastąpił następny podmuch wiatru. Przed żółwiem stanęła postać w ciemnym płaszczu okryta kapturem.

-Jestem Duchem Przyszłych Świąt-oznajmiła.

-Zaraz- Raph  rozpoznał głos.- Leo?

Duch zdjął kaptur. Tak, to był Leonardo. Nagle wszystko okryło się mgłą a kiedy szadź opadła Raph nadal był w kryjówce, ale sam. Towarzyszyła mu tylko głucha cisza.

-To jest przyszłość?- nie dowierzał żółw.

-Tak i to wcale nie taka odległa-oznajmił Duch.- To jutro.

-A gdzie wszyscy?-dociekał.

-Cóż, chcieli znaleźć jakiś sposób by cię rozweselić, więc wyszli n powierzchnię i niestety pech chciał, że znaleźli ich poplecznicy Shreddera.

-O nie. Gdzie oni teraz są?

Duch zaprowadził go do siedziby wroga. Żółw zobaczył swoją rodzinę uwięzioną w klatkach. Jak zwierzęta.

-Co się teraz z nimi stanie?- dopytywał przerażony Raphael.

-Znając Sakiego, pozabija ich jeden po drugim- odparł Leo.

-Nie, nie, nie!

Za mutantem stanął Super Shredder. Raph odwrócił się  i wtedy wróg uniósł ostrze w jego stronę.

-NIE!!! Ja się zmienię! Ja się zmienię! Ja się zmienię! Ja się zmienię!

-Raph! Raph, obudź się!

Mutant zerwał się zauważając Mikey'go.

-Mikey, ty... święta się jeszcze nie skończyły!

-No... nie.

Raphael ścisnął go z całej siły wołając:

-Wesołych Świąt, braciszku!

Odstawił go i pobiegł do salonu krzycząc do wszystkich "Wesołych Świąt". Zatrzymał się dopiero przy Monie.

-Przepraszam, że zachowywałem się jak debil- powiedział.- Choć, coś ci pokażę.

Pociągnął ją za rękę do wyjścia a reszta popatrzyła po sobie.

-Co mu się stało?-zdziwił się Donnie.

-Tak jakby podziałała na niego magia świąt-stwierdziła April.

Raph z Moną wyszli na powierzchnię. Żółw porozglądał się i w końcu znalazł czego szukał. Podprowadził swoją dziewczynę pod gałązkę w zaułku.

-Wiesz, pod czym stoimy?-spytał.

-Nie-pokręciła głową.

-Pod jemiołą-wyjaśnił.- A na Ziemi jest taka tradycja, że jeśli dwie osoby stanął  pod jemiołą to musza się...

Przekręcił ją w stronę ziemi.

-Całkiem ciekawa tradycja-stwierdziła.

Obięła go i pocałowała.

THE END

Jeszcze wpadłam na taką historię. Nikt się chyba nie dziwi że Rapha nawiedziły duchy :P