Mistrz wyłonił się zza krzewów i zmierzył nas wzrokiem. Stanął przed nami i się do nas uśmiechnął.

  - Jako, że jesteście grupą początkującą, niewielu z was poznało swoje dary. Dzisiejsza, cotygodniowa lekcja jest po to aby pomóc wam je odkryć. Osoby, które już wiedzą, jaki dar posiadają, mają ćwiczyć sami, bądź z rówieśnikami.

  Na te słowa kilku chłopaków wystąpiło z szeregu i ruszyło na bok, rzucając nam pogardliwe spojrzenia. Jak się domyślałam, oni byli czymś w rodzaju elity. Czemu zawsze tak jest, że nawet w różnych światach, wszystko wygląda tak samo? Zawsze znajdą się osoby, które uważają się za lepsze od innych.

  - Proszę, teraz podchodźcie do mnie po kolei.

  Ruszyła pierwsza osoba. Mężczyzna położył na głowie chłopaka obydwie dłonie. Po chwili odesłał go z powrotem i podeszła kolejna osoba. W końcu okazało się, że nikt nie ruszył w stronę "elity".
  Ja byłam jako ostatnia. Podeszłam do mężczyzny, a ten ułożył swoje dłonie na mojej głowie. Zmarszczył brwi, a ja poczułam jakieś dziwne ukłucie gdzieś na granicy umysłu.
  Mistrz zdjął swoje dłonie z mojej głowy i otworzył oczy.

  -Masz już dar. Nie mogę ci zajrzeć do wspomnień, w których zazwyczaj szukam wskazówek dotyczących daru - szepnął. - Co jednak nie oznacza, że nie słyszę twoich myśli, ale myślę, że coś się będzie dało z tym zrobić.

   Wskazał mi miejsce, gdzie stała elita, a ja z mocnym biciem serca ruszyłam w ich kierunku.

  - Jak wam idzie? - zapytał mistrz.

  - Dobrze- powiedział czarnowłosy chłopak z niebieskimi oczyma, mierząc mnie jednocześnie wzrokiem.

  - Co ona tu robi?- spytał inny, a ja już otwierałam usta, aby coś powiedzieć, ale uprzedził mnie mężczyzna stojący za moimi plecami.

  - Odkryłem, że już jest widoczny jej dar, więc może do was dołączyć. Zaraz do ciebie podejdę, ale najpierw powiem reszcie, jakie ćwiczenia mają wykonywać- powiedział, a ostatnie zdanie skierowane było do mnie, więc pokiwałam głową.

  Mężczyzna odszedł, aby wytłumaczyć innym ćwiczenie. Byłam tyłem do reszty, gdy poczułam, że ktoś za mną stoi.
  Odwróciłam się na pięcie i zobaczyłam czarnowłosego chłopaka, który jako pierwszy odpowiedział mistrzowi.
  Uniosłam lekko jedną brew, w ramach zapytania o co mu chodzi.

  - Kim jesteś? - zapytał.

  - Sobą- burknęłam, na co on tylko się uśmiechnął.

  - Dlaczego wielki mistrz pozwolił ci się u niego uczyć? - spytał po raz kolejny, już mniej spokojnie.

  - To jakieś przesłuchanie? - tym razem to ja zapytałam.

  - To ja tutaj zadaję pytania - warknął chłopak, na co ja tylko się zaśmiałam.

  - A kto dał ci do tego prawo?

   - Ja - wycedził przez zęby. Miałam coś jeszcze mu odpowiedzieć, ale do naszych uszu dotarł głos mistrza.

  - Silea, pozwól proszę!

   Posłałam chłopakowi uśmiech i ruszyłam w kierunku mężczyzny, który stał przy jednym z murków.

- Tak, mistrzu? - spytałam.

  - Czy w ostatnich dniach zauważyłaś w sobie coś dziwnego? Może sny, które po jakimś czasie się spełniały, lub latające w twoim pobliżu przedmioty, albo słyszenie cichych głosów ludzi w twoim otoczeniu?

  - Nie, mistrzu.

  - Na pewno? - spytał.

  - Tak.

  Mężczyzna zmarszczył brwi. Po chwili ponownie położył swoje dłonie na mojej głowie. Znowu to samo ukłucie na granicy umysłu. Usta mistrza zacisnęły się w wąską kreskę. Nagle jakaś nieznana siła odepchnęła mężczyznę ode mnie.

  - Masz niezwykle silny umysł - powiedział po chwili. - Co prawda nie jeszcze dość silny, aby ukryć aktualne myśli, ale wszystkie wspomnienia są ukryte i nie potrafię do nich dotrzeć. To chyba jest twój dar. Niezwykle silny umysł. Może byłabyś w stanie na tyle go wyćwiczyć, żeby nie dało się do niego włamać.

  Słuchałam całego tego wywodu z szeroko otwartymi oczami.
  Ja i silny umysł? Skąd?

  - Nie jesteś pewna, czy to prawda. Dlaczego? - zapytał, zapewne słysząc moje myśli.

     W sumie nie wiedziałam. Jakoś to do mnie nie pasowało.
    Chociaż, gdyby tak się lepiej zastanowić...

  - Powiedz mi proszę, czy miałaś bolesną przeszłość?- zapytał, a ja pokiwałam głową. - To wszystko wyjaśnia. Można powiedzieć, że to naturalna obrona umysłu przed bólem.

  - Jak mam ćwiczyć moją zdolność? - zapytałam, nadal niepewna co do mojego daru. Mistrz się do mnie uśmiechnął.

  - Myślę, że Naloson z chęcią ci pomoże. Nawet już tu do nas idzie - odparł mężczyzna, a ja odwróciłam się na pięcie.

  Czarnowłosy chłopak z niebieskimi oczami szedł w moją stronę.
  Niech żyją ja i moje szczęście!

----------------
   Parę ważnych informacji:

  1. Dziękuję wszystkim za miłe komentarze. Nie zawsze na nie odpisuje, ale każdy czytam i od razu bardziej chce mi się pisać ❤️

  2. Zaczęłam pisać inną książkę, dostępną na moim profilu. Tytuł: Nowe życie (jeszcze myślę nad jego zmianą). Nie jest to opowiadanie fantasy, jednak mam nadzieję, że wam się spodoba.

  3. W związku z tym, że piszę dwie książki na raz, rozdziały będą pokazywały się nieco rzadziej, ale na pewno nie zamierzam zrezygnować z tej historii.

Jeszcze raz dziękuję za każdy komentarz i gwiazdkę. Miłego dnia 😘

Silea