Candy Cane

Toby nalegał bym poszła z nimi do willi. Musiał długo mnie błagać, bo nie byłam pewna czy tego chcę, ale w końcu się zgodziłam.

Mam nadzieję, że nie spotkam Slendera. Wydarzenie sprzed laty nie daje o sobie zapomnieć. Nie wiem czy będę potrafiła po tym co zrobiłam spojrzeć mu w... oczy? Taa... Nie ważne.

Weszliśmy do rezydencji. Zakuło mnie w sercu, gdy zobaczyłam w jakim stanie są inne creepypasty. Wyglądały i zachowywały się tak jak opowiadał Masky.

- Dobra! Dosyć tej żałoby! - krzyknął Toby - Patrzcie kogo znaleźliśmy! - wskazał na mnie.

- Właściwie to ona znalazła nas - poprawił go Tim, na co Toby spojrzał na niego wzrokiem typu "Zamknij grzecznie ryj, proszę".

Wszyscy zgromadzeni w salonie spojrzeli na mnie. Żeby zniszczyć tą napiętą ciszę odezwałam się:

- Hej! - powiedziałam jak najbardziej optymistycznie - Pamiętacie mnie jeszcze?

Wszyscy wydawali się tacy nie obecni. Aż tak z nimi źle?

Z tłumu wyszła Sally, która zamiast swojego misia trzymała nóż. Docisnęła go do siebie, robiąc tym samym cięcie na szyi. Podeszłam do niej bliżej.

- Sally, kochanie - kucnęłam by być na wysokości dziewczynki - Oddaj - wyciągnęłam rękę po ostrze. Zielonooka spojrzała na mnie i jej oczy zalały się łzami. Oddała mi nóż i przytuliła.

- Gdzie byłaś? Czemu mnie zostawiłaś? - płakała. Wzięłam ją na ręce.

- Musiałam...

- Czemu?

Gdy chciałam odpowiedzieć pojawił się Slender.

- Zostaw ją - powiedział ostro w moim kierunku.

- Przecież nic jej nie zrobię. Czemu mi nie ufasz?

- Zostaw ją! - krzyknął. Postawiłam Sally na ziemię. Wszystkie creepypasty patrzyły zdziwione na naszą dwójkę. Spojrzałam na Slendera.

- Pamiętam co wydarzyło się kilka lat temu. Pamiętam wszystko. Rozumiem, że możesz być na nas wkurzony, ale nie rozumiem dlaczego mi nie ufasz! Kocham Sally! Kocham Was wszystkich! Ja...

- Wyjdź - przerwał mi. Wiedziałam, że nie powinnam była tu przychodzić. Wiedziałam, że tak będzie.

Spojrzałam na resztę creepypast. Nikt nie wie dlaczego nie mieszkamy już z nimi... Może to nawet lepiej?

Uśmiechnęłam się przez łzy i powoli wyszłam z willi, trzaskając drzwiami. W lesie usiadłam pod drzewem i zaczęłam płakać. Ta chwila zmieniła mnie chyba na zawsze. Nie wiem czy będę taką optymistką jak kiedyś.

Laughing Jill

Jestem właśnie w drodze do wesołego miasteczka. Z Melanie. Tak. Może jak pozna resztę to się ode mnie odczepi. Jak bardzo naiwna jestem...

Z minuty na minute coraz bardziej widzę jaka Melanie jest dziwna. Na przykład niedawno gadała z kwiatami, potem się chyba z nimi pokłóciła, bo zaczęła je rozrywać na kawałki i krzyczeć. Następnie zaczęła gadać z kamieniem, a gdy jej się znudziło rzuciła nim w drzewo. Potem męczyła swoim gadaniem jakiegoś ptaka... I to wszystko w przeciągu zaledwie pięciu minut.

- Melanie? Czy Ty możesz się uciszyć? - spytałam.

- No mogę... Tylko jest mały problem... Nie chcę - uśmiechnęła się "słodko" i zeskoczyła z drzewa - Daleko jeszcze?

- Tak.

Różowa spojrzała w niebo, a po chwili znowu na mnie.

- A teraz?

- Tak.

- To ja dalej nie idę! - zatrzymała się. Zrobiłam to samo i spojrzałam na nią zdziwionym wzrokiem.

- Czemu?

- Bo nie! - krzyknęła i usiadła skrzyżnie pod drzewem.

Westchnęłam.

- Nie to nie - wzruszyłam ramionami - W sumie problem z głowy.

- Problem? Że ja?! Ranisz! - wstała gwałtownie - To jednak idę!

- Nie mam do Ciebie siły - pokręciłam głową i ruszyłam przed siebie.

________________________________

No to ten... Witajcie po dłuuuugiej nieobecności :c Jakoś tak wyszło... Ale już będę pisać (przynajmniej taką mam nadzieję), tylko jest jeden problem... Nie umiem zrobić takich charakterów co były wcześniej 😢 Widać chociażby po Cane 😭
No, ale może jakoś to będzie. To do zobaczenia ;3