Wszystko zaczęło się pewnego jesiennego dnia. Monika wraz z Mają, swoją przyjaciółką, przechadzały się leśną dróżką.  Wiał łagodny, chłodny wietrzyk. Nie stanowiło to jednak przeszkody dla nich. Dla tych dziewczyn było coś wyjątkowego, innego niż wszystkie.
 
    Dziewczynki beztrosko śmiały się i rozmawiały, gdy nagle coś poruszyło się w stosie liści.

--- Co to było? - Zapytała Maja.

--- Nie wiem. Może to wiatr. Albo jakiś jeż. - Udzieliła odpowiedzi Monika.

--- Monika! Zobacz! To kot! - Z entuzjazmem powiedziała  Maja.

Żadna z nich nie kryła zdziwienia. Kiedy jednak usiłowały zbliżyć się do niego, ten się oddalał. Kociątko wyglądało na wystraszone i nieufne wobec ludzi. Do tego najprawdopodobniej było głodne. Nie pozostało im więc nic inngo, jak zostawić mu coś do jedzenia i odejść.

--- Wiesz może, co jedzą takie koty? Myślisz, że można mu dać trochę szynki? - Dopytywała się Monika.

--- Sama chciałabym to wiedzieć, jestem zdania, że jak damy mu ten raz dwa plasterki, to nic się nie stanie. -
Odpowiedziała Maja.

  Wyjęły więc dwa plastry szynki z kanapki jednej z nich, położyły je na ziemi, poczym pomału zaczęły się oddalać.  Mały kot spożył skromną przekąskę, ale dopiero wtedy, gdy dziewczyny zniknęły z jego pola widzenia.

  W drodze powrotnej niemal cały czas wypełniała rozmowa na temat puszystej, białej znajdy, która wyłoniła się ze sterty liści. Ani Monika, ani Maja nie mogły zrozumieć, jakim cudem takie śliczne i urocze małe stworzonko znalazło się tam, gdzie było. Czyżby zostało porzucone? 
Musiały również omówić sprawę karmienia. Nie mogły przecież zostawić zwierzęcia  głodnego, na pastwę losu. Postanowiły więc spotkać się w pobliskim markecie, w którym mogłyby zakupić karmę.

C.D.N