Louis 15 lat, Caleb 14, Leslie 14.

*pukanie do drzwi pokoju dzieciaków*

Louis: *szepcze* Leslie, to Caleb, a ja nie chcę z nim gadać. Weź go spław.

Leslie: I co mam mu powiedzieć?

Louis: Że jestem chory i nie mam siły rozmawiać.

Leslie: A co ja z tego będę mieć?

Louis: *wzdycha* Pięć dolców?

Leslie: Dziesięć *wyciąga rękę*

Louis: *daje kasę ze swoich oszczędności* No, ruchy!

*Louis chowa się za drzwiami, Leslie otwiera jej*

Caleb: Cześć. Jest Louis?

Leslie: Nie ma.

Caleb: A kiedy wróci?

Leslie: A nie wiadomo, na razie jest w stanie agonalnym. *zatrzaskuje drzwi*

Caleb: *biegnie do Karai i Leo* Co się stało Louis'owi?

Leo: A co miało się stać?

Caleb: Leslie powiedziała, że jest w stanie agonalnym!

Karai: Że jak?!

*cała trójka biegnie do pokoju, zastają Louisa i Leslie w śmiechu*

Karai: Louis, ty kłamco!!!

Leo: Zaczekaj, Karai. Skoro Louis jest tak chory, to chyba nie ma co ciągnąć go na trening, prawda?

Louis: *siedzi zamurowany* ........

*rodzice i Caleb wychodzą, cicho chichocząc*