*następnego dnia*

April: No i jak się czujesz?

Karai: Bosko. Najlepsze to te momenty, gdy czujesz jak kopie albo w ogóle się porusza.

April: Ah, wspomnienia.

*przychodzi Angel z Sharmem*

Angel: Część mamo. Cześć ciociu.

April: Co tam?

Sharm: Przyszliśmy, bo usłyszeliśmy, że rozmawiacie o ciąży cioci.

Angel: A jak w ogóle się czujesz?

Karai: Dobrze. Nawet bardzo.

Angel: A jakie to uczucie, gdy cię kopie?

Karai: No na początku jest dziwne, ale z czasem się przyzwyczajasz. Lubisz, gdy pokazuje, że jest tam w środku. No i to też korzyści dla siebie. Bo niby brzuch ci się powiększa, ale zazwyczaj wtedy partnerzy patrzą na ciebie... no... Są wtedy bardziej nami podnieceni. Masz więcej ciała to rozumiesz.

Angel: *śmieje się* Rozumiem. Ah, bycie w ciąży musi być super.

Karai: Jest.

April: Nie, no bez przesady. Już nie mów o tym w takich superlatywach. Ciąża to strasznie ciężki okres, a potem też nie lepiej. Masz huśtawkę nastrojów, nudności, bóle głowy, potem jest rzyganie, ból krzyża, nogi puchną bo to w końcu ciężar. A poród to zupełny horror. Tylko czekasz w bólach aż dzieciak się namyśli, czy wyjść. I później pieluchy, pranie 24 h, wstawanie w nocy! No ja i Donnie mieliśmy dość po miesiącu.

Sharm: *patrzy na Angel* To może my już pójdziemy.

*odchodzą*

Karai: Co ty mnie tak straszysz? Przecież ja już to przechodziłam. Dla mnie to żadna nowość.

April: Dla ciebie może i nie, ale dla nich tak.

Karai: A co oni mogą mieć wspólnego z moją ciąża.

April: Nie chodzi o to. Ja po prostu nie chcę zbyt wcześnie zostać babcią.

Cz. 3 na następnej stronie ---->