nie był idealny.

prawdopodobnie nigdy nie będzie.

są jednak ludzie, którzy uważali inaczej.

uważali go za największe d z i e ł o swojego życia.

wszystkie przepłakane n o c e, d n i, w i e c z o r y, p o r a n k i.

w końcu nie potrafił już płakać.

ale wewnętrznie krzyczał.

krzyczał z całych sił, chcąc uwolnić się z tego p i e k ł a.

chcąc zakończyć tę u d r ę k ę.

wymiotował.

tortury zatrzymały się na chwilę, gdy szkarłat wymieszany z gęstą śliną rozbryznął się na drewnianej posadzce.

nienawidził go.

tak bardzo go nienawidził.

tak bardzo nienawidził tego, kim jest.

tak bardzo nienawidził s i e b i e.

w końcu nosił w sobie cząstkę j e g o.

nowe, słone łzy spływały po policzkach.

płakał.

znów.

przeżywał k o s z m a r na jawie.

lecz nie mógł się ocknąć.

o n a była dla niego odskocznią, bezpiecznym schronem.

ale pewnego dnia coś się zmieniło.

przestała się uśmiechać.

a to zwiastowało z a t r a c e n i e.