Łzy skapują na poduszkę jak kamienie,
Na policzkach zostają bezbarwne cienie.

Jesteś sam, jak palec,
Niczym w tłumie malec.

Oni cię zostawili,
Oni cię opuścili.

Oni odeszli w słów wietrze,
Które wyryły w twej pamięci niewidzialne rany.

Bolało bardziej niż nożem,
A przecież nie zasłużyłeś.

Teraz stoisz tam,
I nie jesteś sam.

Te wszystkie wspomnienia, te wszystkie kolory,
Chcą się dopasować, jak w grze "Memory".

Ale ty im nie pozwalasz,
Tylko skaczesz.

I wcale nie pojawia się
Pomocna ręka.