Sześcioletnia dziewczynka z wielką ciekawością spoglądała na piękną choinkę. U jej stóp leżało mnóstwo kolorowych prezentów. Były przeróżnej wielkości, a mała podejrzewała, że większość jest przeznaczona jej. Koniec końców była jedynym dzieckiem w rodzinie.

Zobaczyła tatę wchodzącego do pomieszczenia. Miał w rękach misę zupy. Dziewczynka postanowiła się pochwalić swoim wyglądem i ze śmiechem okręciła się dookoła krzycząc do mężczyzny:

– Tato, patrz! Patrz!

Uśmiechnął się.

– Ślicznie wyglądasz, kochanie.

Rzeczywiście, fioletowo-zielona sukienka z falbankami idealnie pasowała do sześciolatki. Pięknie zaplecione włosy i wieczny uśmiech na twarzy dodawały jej jeszcze uroku.

– Na pewno tak myślisz? – zapytała nerwowo poprawiając wstążki przy ubraniu.

– Oczywiście, córeczko – mężczyzna usiadł na ławie pod ścianą i wziął ją na kolana. Ta radośnie się w niego wtuliła.

– Kiedy przyjedzie wujek? Spodoba się mu moja sukienka, prawda? A przyniesie mi prezent? Jak myślisz, spodoba się mu serwetka, którą wyhaftowałam? – wyrzuciła z siebie serię pytań.

Zaśmiał się ciepło. Doskonale zdawał sobie sprawę jak bardzo kochała jego przyszywanego brata.

– Spokojnie, spokojnie, za niedługo tu będzie. Na pewno zaspokoi twoją ciekawość.

Dziewczynka zsunęła się z jego kolan.

– A babcia i dziadek? – dopytywała się. Chciała jak najwięcej wiedzieć.

Tata potarmosił jej włosy, na co ta zareagowała oburzeniem.

– Powinni przyjechać razem z wujem – odpowiedział.

Jak na zawołanie rozległo się donośne pukanie do drzwi.

– To musi być wujek – mała skakała z radości. – Tato, to on! Ja wiem! – podbiegła do drzwi. Uporała się z zamknięciem i otworzyła je na całą szerokość. Do domu wdarło się mnóstwo lodowatego powietrza.

Rzeczywiście, na progu stali dziadkowie.

– Witaj kochana wnusiu! – przywitała się babcia. – Przepięknie wyglądasz.

Wszyscy się przywitali, nawet mama oderwała się od garnków. Zamknięto drzwi, ale wtedy sześciolatka zauważyła, że kogoś brakuje.

– A gdzie wujek? – zapytała dziadka.

Starszy pan zakłopotał się.

– Widzisz, kochanie, wydaje mi się, że wujek nie przyjedzie.

Małej momentalnie zrzedła mina.

– Ale dlaczego? Czemu go nie ma?

Babcia pochyliła się nad nią i położyła jej dłoń na ramieniu.

– Wujek wrócił do siebie, na stepy, słonko.

Dziadek spuścił wzrok. Nieprzyjemnie było patrzeć jak wnuczka staje się smutna.

– Przykro mi, Aimro – powiedział cicho.

*****

Młody chłopak skradał się w stronę sterty prezentów. Jeszcze tylko dwa metry. Już tak niedaleko. Dotychczas nikt go nie zauważył. Mama z babciami dyrygowały służącymi, ojciec razem z innymi mężczyznami omawiał ostatni turniej, a starszy brat gdzieś zniknął wraz z kuzynostwem. Chłopiec uśmiechnął się łobuzersko. Został ostatni metr. W tym momencie poczuł mocny uścisk dłoni na ramieniu.

– A ty gdzie się wybierasz, Akcein?

Obejrzał się za siebie. No tak. Jego brat.

– Nigdzie, Alex – szepnął.

Szelmowsko mrugnął okiem.

– Akurat, to po co się tak skradasz? – zapytał także ściszając głos.

– Cicho – młodszy chłopak pokazał starszemu górę prezentów. – Tam jest mój cel.

Uśmiechnął się.

– To na co czekasz?

Akcein obrzucił go ciężkim spojrzeniem. A przynajmniej się starał. Wyjął z lnianej torby na ramieniu kilka słoików dżemu.

– Robiłem z Ronnie. To moje prezenty dla rodziców – dopiero teraz Alex dostrzegł małe tabliczki z napisanymi słowami „mama" i „tata".

Kiwnął głową.

– I wszystko jasne. A dla mnie coś masz?

Akcein prychnął w odpowiedzi.

Starszy roześmiał się cicho.

– Jeśli chcesz, mogę odwrócić jej uwagę – wskazał na Ronnie wchodzącą do pokoju z całym naręczem talerzy. – Na pewno przyda się jej pomoc.

– Tylko nie próbuj podrywać pomocnicy kucharza – przypomniał mu chłopczyk.

Alex z radością potarmosił mu brązową czuprynę.

– A czemu niby? – zapytał.

– Masz ledwo dziesięć lat – orzekł.

Wzruszył ramionami.

– A co tu ma do powiedzenia wiek? – i odszedł w stronę pięknej służącej.

*****

Drobna blondynka zaprezentowała starszemu bratu swoją kreację.

– I jak? – zapytała.

– W porządku – odparł tamten nie odrywając oczu od jakiegoś listu. Oczywiście, siedmiolatka to zauważyła.

– Nawet nie patrzysz – powiedziała zaplatając rączki na piersi. Odwróciła się tyłem do niego, uprzednio pokazując mu język (czego oczywiście nie dostrzegł).

– Och, Kati, zrozum... – w końcu przerwał czytać i na nią spojrzał. – Jej, ty naprawdę świetnie wyglądasz – przyznał zdumiony. – Jak to robisz?

Dziewczynka – zadowolona, że zwrócił na nią uwagę – uśmiechnęła się i podeszła do niego.

– Przede wszystkim nie chodzę ciągle w szaroburym płaszczu.

– Właśnie, Jackob, mógłbyś go zdjąć – dodała kobieta, która właśnie weszła do pomieszczenia.

Chłopak rozłożył ramiona.

– Ale mamo, jestem...

– Tak, wiem. Uczniem zwiadowcy – przerwała mu niecierpliwie. – Nie musisz w kółko w nim chodzić. Dalej, odkładaj go.

Zrezygnowany chłopak wyszedł z pokoju, by wypełnić polecenie.

– Cieszysz się, że brat przyjechał na święta? – kobieta spojrzała na córkę.

Ta wzruszyła ramionami.

– Ostatnio go nie było i też było miło – stwierdziła.

Mama skarciła ją spojrzeniem.

– Katana...

Wyszczerzyła się radośnie.

– Oczywiście, że się cieszę! – krzyknęła.

– Po długim namyśle – uzupełnił jej wypowiedź chłopak, który usłyszał tą wymianę zdań.

Dziewczyna zamierzała się przekomarzać, ale matka ją uprzedziła.

– Jackob! A co z nożami? Je też odłóż! Natychmiast! – wskazała wyjście z pokoju.

– Mamo... – przewrócił oczami. – Ale to broń...

Kobieta pokiwała energicznie głową.

– Tym bardziej powinieneś je odłożyć. I te wszystkie inne żelastwa, które nosisz w kamizeli również – dodała szybko. – Są święta. To czas pokoju.

Jackob westchnął teatralnie i odpiął pas z bronią, po czym odwiesił go na kołek wbity w drzwi.

– Gdzie tata? Coś długo go nie ma – zauważył.

Katana podbiegła do drzwi i otworzyła je na oścież – rozległo się przy tym donośne skrzypnięcie.

Jackob zmarszczył brwi i wyjrzał z siostrą na zewnątrz.

– Nigdzie go nie ma – wpatrywał się jeszcze przez chwilę w ciemność spowijającą okolicę. Po chwili skorygował swoją wypowiedź: – a nie, ktoś tam idzie – pochwycił świecę stojącą obok i wyszedł na zewnątrz.

– Kto tam? – zawołał.

– To ja – usłyszał brzmiący głos swojego ojca.

Razem weszli do chatki. Mężczyzna był dziwnie roztargniony.

– Co się stało, Frank? – jego żona od razu to zauważyła.

Tata Katany i Jackoba opadł na ławę pod ścianą.

– Kochanie, muszę wyjechać – oznajmił.

– Teraz? – zdziwiła się kobieta.

Przytaknął.

– Gabrielle, dobrze wiesz, że jestem dowódcą straży, a na południu naszej wioski dzieje się coś niedobrego. Żona Thomasa powiadomiła mnie o dobrze zorganizowanej bandzie bandytów. Musimy ich zdemaskować, zanim stanie się coś strasznego. Właściwie, to wpadłem tylko po cieplejszy płaszcz – podszedł do małżonki i pocałował ją w czoło. – Będę za godzinę. Nie czekajcie.

Rodzina patrzyła w milczeniu jak mężczyzna odchodzi i znika w ciemności.

Kobieta oparła się o futrynę drzwi.

– Mamo, tata zaraz wróci prawda? – chciała się dowiedzieć Katana.

– Tak, tak, kochanie pójdź do kuchni i sprawdź co się dzieje z potrawką z sarny – odpędziła ją szybkim ruchem i spojrzała poważnie na swojego syna.

– Tak naprawdę czuję, że już nie wróci. Nikt kto dziś wyszedł na spotkanie z tą szajką nie wróci – szepnęła. – Ale nie potrafię go zatrzymać. To jego obowiązek.

Jackob położył jej dłoń na ramieniu.

– Może pójdę za nimi? W końcu jestem...

– Uczniem zwiadowcy, pamiętam – kobieta przerwała mu. – Tylko, jeśli ty też wyjdziesz, też mogę cię stracić. Proszę, zostań. Chyba się nam przydasz.

Spojrzał na nią nic nie rozumiejąc.

– O czym mówisz? – zapytał.

Matka zignorowała go.

– Oby moje przeczucie się myliło – powiedziała tylko.

Mimo to, jeszcze tej nocy ktoś podłożył ogień pod drzwi obory. Tajemniczy ludzie w ciemnych ubraniach napadali na biednych mieszkańców. Gabrielle miała rację. Jackob był potrzebny na miejscu. Wieści o drużynie żołnierzy nie nadeszły. Po tygodniu uznano ich za zaginionych.

***********

Wesołych Świąt!

Ten rozdział opowiada trochę o przeszłości naszych bohaterów, mam nadzieję, że się podoba.

Życzę naprawdę radosnych świąt i mnóstwa prezentów!

WildAntka