'Julien. Ju-lien! Kijk eens! Je hebt bezoek! Ik heb iemand mee voor je!'
De dame kirt alsof ze het tegen een klein kind heeft. Ze draait zich terug naar Anne.
'In al die tijd is er nog nooit iemand op bezoek geweest, hij zal er deugd van hebben!'
En weg is ze.
Anne is niet zo zeker of íemand hier wel deugd van gaat hebben, het voelt nogal ongemakkelijk. Wil ze het op haar geweten hebben dat deze man daarna nog op bezoek zit te wachten, dat niet meer komt?

'Mijnheer Vandendriessche...' begint ze een beetje aarzelend.
'Julien, zeg maar Julien.' Met gefronste wenkbrauwen kijkt de kleine, gezette man haar aan.
'Zet u. Ik denk niet dat ik u ken, nee?' Anne schudt het hoofd.
'Nee, maar ik heb uw hulp nodig.'

Zijn ogen krijgen een geïnteresseerde blik, onbewust gaat hij wat rechter zitten.
'Juffrouwke, ik weet niet of ik u ga kunnen helpen. Ik vergeet nogal veel de laatste tijd.' Dat laatste klinkt gemompeld. In een reflex pakt Anne zijn hand vast.
'Dat is niet erg, we gaan het proberen.' Julien knikt langzaam.
'Proberen,' herhaalt hij.

'Ik ben op zoek naar Etienne Lorand.'
'Etienne... Ik ken wel een Etienne.' Er verschijnt een diepe frons op zijn voorhoofd.
'Maar zijn achternaam weet ik niet meer.' Zijn ogen staan waterig.
'Etienne Lorand. Er kwamen brieven voor hem aan? Op jouw adres.'
Een verwonderde blik en een kwajongensachtige grijns verschijnen op zijn gezicht.
'Etienne. Mijnen beste maat. Ma dà was nogal een numero ze.'
Anne kijkt verrast op. Hopelijk gaat het over dezelfde Etienne. Verwachtingsvol vraagt ze verder, tot ze het bijna zeker is.

'Awel ja kijk, wij hebben samen gestudeerd eh. Pinten dat dien kon drinken! Hij woonde bij zijn tante en nonkel in een van de grote huizen in de Poperingestraat.' Julien schudt het hoofd.
'En hij mocht daar niks hee. Katholiek dat die mensen waren, oejoejoei.'
Hij zwaait met zijn hand om die bewering te onderstrepen.
'Maar samen met jou deed hij alles?' Anne noteert snel. Julien knikt.

'Dezelfde studentenvereniging. We hebben elkaar veel moeten vasthouden, zodat we niet gingen omvallen.' De pretlichtjes in zijn ogen spreken boekdelen.
'Ne keer hadden we een nachttocht. We zijn toen thuisgekomen met de wegwijzer naar het stadhuis, compleet met palen en al. Leute dat we gehad hebben! Op het commissariaat konden ze er azo nie mee lachen... gelukkig zijn we er vanaf gekomen mee een reprimande en een telefoontje naar ons ouders.'

De blosjes op zijn wangen onderstrepen de grijns die nog steeds op zijn gezicht gekleefd lijkt.
'Die van mij hebben daar nooit nie veel van gezegd. Bij Etienne, da was anders zulle. Ist nu daarvoor, ik weet het niet, maar kort daarachter waren zijn ouders terug alhier en bleef tie meer thuis.'

'Is het daarom, dat zijn brieven bij jou toekwamen?'
'Brieven? Da's lang geleden ze. Ik weet het niet zo goed meer. Ik vergeet nogal veel de laatste tijd.' De grijns heeft plaats gemaakt voor een verslagen blik.

'Brieven,' knikt Anne. Ze schuift de envelop dichterbij.
Met zijn vingertoppen streelt hij de zegels.
'Congo.' Ze moet goed luisteren om te horen wat hij zegt.
'Wat is er van Congo?'
'Veel water. En olifanten.'

Verder is er geen zinnig woord meer uit te krijgen. Anne weet uiteindelijk nog te weten te komen dat ze samen rechten hebben gestudeerd.
'Weet je ook waar hij woont?'
'Wie?'
'Etienne, je beste maat van vroeger.'
'Tienne. Ah ja, dat was mijne maat.'
'Heb je hem nog gezien?'
'Als je hem ziet, doe hem dan de groeten. Hij gaat trouwen met de dochter van de notaris. Twas van moeten, zeggen ze. Van mij nie. Ik zie Odetje geren. Wij gaan ook trouwen.'

Anne blijft nog even bij Julien.
Als ze vertrekt, is het met dubbele gevoelens. Haar bezoekje heeft hem zichtbaar deugd gedaan, ze zit ermee in haar maag dat het eenmalig was. Een mens is niet gemaakt om alleen te zijn.