Met slordig ingeladen boodschappen haast Anne zich naar de wagen.
Ze is laat vandaag en in gedachten bij haar gezin, dat hongerig zit te wachten.
Vanuit een ooghoek ziet ze hoe iemand zich snel tussen haar auto en het lage haagje ernaast probeert te wringen. Ze verstart en bereidt zich onbewust voor op het ergste. Het zou niet de eerste keer zijn dat er een lange, diepe kras in het koetswerk zit. Of misschien probeerde er wel net iemand in te breken? Met schrik in het hart overbrugt ze de laatste meters bijna rennend.

Een eerste, snelle blik toont niet meteen schade. Wél een, in plastic ingepakt, rechthoekig iets, dat bovenop de haag ligt. Ze zucht diep en schudt het hoofd. Zeker weer zo'n luierik die de vuilnisbak niet weet staan? Wat de mensen tegenwoordig doen om van hun vuilnis af te raken!
Als ze straks het karretje wegzet, zal ze het mooi meteen weggooien.
Alhoewel... eigenlijk ziet het er tamelijk gewoon uit, bijna zelfs als een pakje. Als ze wat beter kijkt, ziet ze dat het een boek is, met een briefje erbij.
'Proficiat, je hebt een zwerfboek gevonden', staat er in grote, sierlijke letters te lezen. Haar hart maakt een sprongetje, een rustmoment na een drukke werkdag is altijd mooi meegenomen.

Het is al ver na achten 's avonds als ze eindelijk in de gemakkelijke zetel ploft. Al de hele tijd zit het boek net onder het oppervlak van haar gedachten te dobberen. De instructies op het bijbehorende briefje zijn duidelijk, maar niet voor meteen. Nu eerst, éérst en vooral het boek.

Ze strijkt over de kaft. Op een grijs-blauwe achtergrond staat een foto van een besneeuwde kasseiweg met langs de rand een witgekalkt gebouw. De layout van de papieren omslag en de grote, witte letters schreeuwen dat dit geen nieuw boek is. Dat hoeft ook niet, De Kapellekensbaan van Louis Paul Boon is zoveel beter in een originele uitgave. Anne is instant verliefd op de linnen band met stofomslag. Een snelle blik leert haar dat dit exemplaar dateert uit 1960.

Haar gedachten schieten alle kanten op, wat heeft dit exemplaar allemaal niet meegemaakt? De geur is niet typisch dat van een oud boek. Echt helemaal kan ze het niet thuiswijzen, het doet haar ergens denken aan sandelhout. Aan missie-tentoonstellingen en exotische plekken, aan kloosterzusters en appeltaart...

Exact een week.
Zolang heeft het geduurd eer Anne de laatste letter van haar zwerfboek heeft gelezen.
Afwezig staart ze naar het laatste blad. Soms is het lastig geweest, en moest ze zichzelf ertoe verplichten om verder te gaan. Ze is blij dat ze heeft volgehouden, iets wat beschouwd wordt als literatuur heeft soms tijd nodig om door te dringen.
Haar gedachten zijn blank, alsof ze worden afgeleid. Eerst ziet ze het niet.
Dan pas registreren haar hersenen wat haar ogen al is opgevallen. Er zit een lichte welving aan de binnenkant van de achterste flap.

Anne is meteen alert. Ze vond het al raar dat er, na het einde van het boek, geen extra leeg blad meer zit. Haar gedachten vliegen ineens alle kanten uit. Misschien is het wel een schatkaart, zo ééntje die ze vroeger, als klein meisje altijd hoopte te vinden? Of een foto van een geheime locatie? 'Doe normaal,' mompelt ze. Het is vast indertijd gewoon misgelopen tijdens de druk.
Met een aardappelmesje probeert ze de randen los te peuteren. Het voelt als heiligschennis, een blad stuk helpen omdat het er raar uitziet...

Haar opwinding stijgt, als blijkt dat ze het tóch bij het rechte eind heeft!
Na wat eindeloos lijkt, slaagt ze erin om een kleine, vergeelde envelop tevoorschijn te halen. De twee monochrome postzegels in de rechterbovenhoek zijn met zware slagen afgestempeld, het adres is nog amper leesbaar. Een tegenadres is niet vermeld.
Het voelt bijna als een inbreuk op iemands privacy, als Anne er drie ultradunne velletjes, dicht beschreven in een priegelig handschrift, uithaalt.

'Chèr Etienne,' leest ze.
Ondanks haar beperkte kennis van het Frans, weet ze er uit te halen dat het een afscheid is van ene Céleste.
Even twijfelt ze, zou ze alles door een vertaalsite halen, om de details te kennen?
Het lijkt haar meteen al een stap te ver. Anne's rechtvaardigheidsgevoel geeft haar in dat, hoe crazy het ook mag klinken, ze deze brief aan de rechtmatige eigenaar wil terugbezorgen!

Frustrerend genoeg laat het internet haar in de steek, het adres is haar enige zekere houvast.
De twijfel blijft dagenlang knagen, zou ze het wel doen? Vasthoudend als een pitbull, heeft de brief zich in haar onderbewustzijn vastgebeten. Tot Anne uiteindelijk beseft dat het allang geen kwestie meer is van óf, maar van wànneer...

Enkele weken later staat ze voor een herenhuis, in het centrum van Gent.
Zenuwen gieren door haar heen. Wat is de kans dat de Etienne van de brief hier nog woont?
Een donkerblauwe voordeur glanst uitnodigend, de deurbel klingelt prettig. Een vrouw van ongeveer haar leeftijd maakt open.
'Goeiemiddag, ben ik bij mijnheer Etienne Lorand alstublieft?'
De vrouw kijkt Anne vreemd aan en schudt het hoofd.
'Het spijt me, ik ken geen Etienne Lorand.' De deur gaat alweer bijna dicht.
'Wacht! Ik heb een brief.' Anne rommelt in haar handtas. Argwanend kijkt de vrouw het aan.
Als Anne het document toont, schudt ze opnieuw het hoofd.
'Wij wonen hier vier jaar, gekocht van een oude man. Ik weet dat hij ergens in de buurt naar het rusthuis is gegaan, alleen heette hij geen Etienne.'
'Alstublieft mevrouw? Het is het enige aanknopingspunt dat ik heb,' smeekt Anne.
Na wat aandringen weet ze een naam te ontfutselen.

Nu ze toch in Gent is, kan ze zowel meteen op zoek gaan naar de vorige eigenaar, Julien Vandendriessche. Al is de lijst met rusthuizen in en rond de stad ellenlang, het geluk lijkt haar toe te lachen.
De vierde plek die ze contacteert is heel enthousiast als ze naar mijnheer Vandendriessche vraagt. Blij verrast en met een heel brede lach op haar gezicht rijdt ze even later de parking naast het gebouw op. Wanneer ze binnenkomt, staat de directie haar op te wachten.
'Mevrouw, u kan niet geloven hoe blij we zijn dat er iemand bij Julien op bezoek komt! Bent u familie?'

Anne is verbaasd, dit had ze niet zien aankomen. Hakkelend legt ze uit waarom ze hier is.
Het gezicht van de directrice vertrekt even, alsof ze diep nadenkt.
'Weet u ... ik kan wel even in zijn dossier kijken of zijn vorig adres klopt met datgene waar u het over hebt. Meer kan ik niet meegeven, de Wet op de Privacy, snapt u?'
Anne knikt, dit is al meer dan ze had durven hopen.
Tot haar grote vreugde, én die van de directie, gaat het wel degelijk over de Julien die ze zoekt.

Het vreugdegevoel zakt snel, als ze wordt meegenomen naar een gesloten afdeling. Dementerenden. Great. De hoop om Etienne te vinden slinkt met de minuut.