'Kapellekensbaan, van Louis Paul Boon.' Het is geen vraag, eerder een bevestiging.
'Inderdaad.' Anne spreekt zacht. Ze haalt het boek en de brief uit haar handtas.
'Ik geloof dat dit van u is.'
Hij trekt zijn handschoen uit, voor hij de envelop aanneemt.
'Mon Papillon Noir.'

Met een trieste glimlach en tranen in de ogen kijkt hij Anne aan.
'Dank je. Dit betekent heel veel voor me. Ik dacht dat ik hem voorgoed kwijt was.' Het klinkt schor.
'Ik... ik wilde niet neuzen. Maar ik heb de brief gelezen...' Anne aarzelt even.
'Wil u mij meer vertellen over Céleste?'

Mijnheer Lorand knikt traag, slikt en zucht diep.
'Céleste...' Dromerig kijkt hij voor zich uit.
'Ze is het mooiste, lichtvoetigste meisje dat ik ooit heb gezien. Met vlechtjes in haar donkere haar en vrolijk gekleurde rokjes aan. Ze had kuiltjes in haar wangen als ze lachte. Ik was tot over mijn oren verliefd, elk vrij moment brachten we samen door. Het was een zorgeloze tijd.'
Zijn glimlach spreekt boekdelen.
Hij kijkt Anne aan, zijn gelaatsuitdrukking verandert naar gepijnigd.

'Tot mijn ouders erachter kwamen... ze waren furieus. Ik ga nooit vergeten hoe mijn vader met vlakke hand zó hard op de tafel sloeg, dat die middendoor brak...' hij slikt zichtbaar. Het is duidelijk dat hij weer net zo onder de indruk is als toen. Hij kijkt weg.

'In '58 was ik achttien, en werd terug naar België gestuurd. Zogezegd om de Expo te gaan bezoeken.'
Het klinkt bitter.

'Ik werd ondergebracht bij mijn oom en tante, en moest hier blijven om te gaan studeren. Ik heb haar niet eens kunnen verwittigen. Maar gelukkig... wat niemand wist, is dat ik haar had leren lezen en schrijven... zo hadden we toch contact. Bij elke brief stuurde ik postzegels mee, zodat ze kon terugschrijven,' vervolgt hij zacht.
'Mijn ouders hadden hier een vrouw gearrangeerd, ik wou alleen Céleste en we hielden vol. Na bijna twee jaar kwam deze.' Hij bekijkt de envelop.

'Waarin ze afscheid nam en me het allerbeste wenste. Ze kon het niet meer aan, zei ze. Mijn hart brak in duizend stukken... Ik kon het niet begrijpen... Hemel en aarde heb ik verzet om te weten te komen wat er aan de hand was. In al onze andere brieven had ze het er nooit over gehad. Het plan was dat ik terug naar daar zou gaan, eens ik was afgestudeerd...' Er zit duidelijk hoorbaar een brok in zijn keel.
'Ze leek van de aardbodem verdwenen. Ik bleef gebroken achter... Ik heb haar nooit meer gezien of gehoord.' Mijnheer Lorand zucht bibberend.
'Pas later heb ik geweten dat mijn ouders hier achter zaten. Tegen dan was ik allang getrouwd...'

Van ontzetting slaat Anne een hand voor de mond.
'Ik... wauw, dat is heftig.'
Mijnheer Lorand haalt zijn schouders op. 'Ik heb het ze uiteindelijk wel vergeven.'
Het blijft een tijdje stil.

'Waarom waren je ouders zo tegen Céleste?', vraagt Anne aarzelend.
Afwezig kijkt mijnheer Lorand op.
'Ze was Congolees.'

'Hoe heb je me eigenlijk gevonden?' Het gesprek wordt ineens heel wat luchtiger.
Na enige tijd staan ze op en nemen afscheid.
'Weet u, misschien moet u Julien Vandendriessche maar eens gaan bezoeken. Hij zal erg blij zijn u weer te zien.'
'Dat doe ik. Mevrouw Durant, het is me een waar genoegen u en uw vasthoudendheid te leren kennen.'

Op de terugweg valt haar oog op het boek dat nog in de handtas zit. Die krijgt straks een ereplaatsje!

Spannend... Want nu wil ik toch eigenlijk best wel graag weten wat jij ervan vond! Laat gerust je reactie na in de comments 👇 of stem ⭐️ ! Je doet me er een erg groot plezier mee. -'ღ'-

⚜️ Denk jij dat dit verhaal een vervolg nodig heeft? Of blijven sommige dingen beter rusten in het verleden? ⚜️