Ik zet mijn auto neer op de parkeerplaatsen naast The Coffee Base. Het oude rustieke huisje waar The Coffee Base inzit blend mooi in in de omgeving. Vijf jaar geleden begonnen de renovaties en 4 maanden later was de officiële opening van The Coffee Base. Als hoofdredacteur omgeving Elburg was ik daar natuurlijk ook bij. Ik weet nog dat ik het een best hoog cijfer gaf maar er gaat nu maar een handje vol mensen heen. Waarschijnlijk komt dit doordat het niet in het midden van Elburg ligt. En nu ongeveer 5 jaar later ga ik er nog steeds elke week heen. Ik heb ook in de avond niks anders om naartoe te gaan, ik woon namelijk alleen en net buiten Elburg. Daarom breng ik mijn avond graag door in The Coffee Base. Alsof ik vlucht van de stilte in huis, het helpt ook wel dat het hier gezellig is met de mensen die er werken. Dit bedenk ik me nog even voordat ik uit mijn auto stap en naar de ingang loop. Zodra ik binnen loop scan ik het café, er zitten bekenden en vreemden. Gerrit en Tanja, het oud getrouwde stel begroet mij eerst. Ze praten over een van hun kleinzonen, hij is twee jaar geleden omgekomen in een auto-ongeluk. Zo te zien is Martinus van Puffelen er ook, hij leest zoals gewoonlijk weer de regionale krant. Ik geef een knikje naar een van de serveerders en ga dan ergens op een bank zitten. Ondanks dat er geen grote ramen zijn is het er wel heel gezellig en knus. De lampen op de plankjes aan de muren geven een zacht warm licht en samen met de kaarsjes op de tafels en een paar wat grotere lampen matcht het licht de oude boerenschuren stijl.

Het duurt niet lang voordat Kyle bij mijn tafel staat met een latte Macchiato en een monchoutaartje met kersen.
'Kijk eens Karen, je vaste bestelling!' Zegt hij met een glimlach.
'Fijn dank je wel' antwoord ik terug met een glimlach.
Kyle is best aardig, gelukkig maar want als serveerder moet dat ook.
'Wat is er met haar aan de hand?' Vraag ik aan hem en wijs naar een vrouw in een prachtige jurk, het lijkt alsof ze net heeft gehuild.
Kyle antwoord met, 'Arme vrouw, zou vandaag gaan trouwen. Laat haar verloofde haar staan bij het altaar, voor een of ander Russisch hoertje van 20.'
Ik kijk hem geshockeerd aan en weet even niet wat ik moet zeggen, gelukkig gaat hij weer naar haar toe on haar gerust te stellen. Ik kijk hem na en zie hoe hij haar rustig weet te houden voordat ze weer wilt gaan huilen. Het ligt waarschijnlijk aan zijn bruine rommelige haren, het heeft iets aandoenlijks. Hij bied haar een kopje koffie en taartje aan van het huis, wat lief. Eventjes kan ik lekker  alleen genieten van mijn mok Latte en naar mensen kijken die binnen komen en weg gaan.Een onbekende vrouw in pak en een koffer is het meest opvallende wat binnen is komen lopen.

Vanuit mijn ooghoek zie ik beweging. Het is Martinus, hij komt aanlopen met de krant. Ik glimlach naar hem, naar mijn trouwste fan, hij geeft kritiek en complimentjes. Ik vind het altijd wel fijn om met iemand te kletsen over de artikels die ik heb geschreven.
Hij glimlacht terug en klapt een paar keer in zijn handen, 'WoW Karen! Wat een mooi stuk heb je geschreven!! Ik kon niet stoppen met lezen'.
Zo begint het gesprek altijd, en dus ook deze keer. We praten altijd een beetje over de artikelen in de krant van de afgelopen dagen en de laatste nieuwtjes uit Elburg. We roddelen wat en zo komt ook de kleinzoon van Gerrit en Tanja aan bod als we ze The Coffee Base zien verlaten. Wat dat betreft heb ik veel te danken aan Martinus, hij heeft veel voor mij gedaan. Hij weet heel veel over Elburg en scant graag de Facebook pagina af voor mij. Niet altijd alles is bruikbaar maar soms kan een sappige roddel een mooi artikel worden.

De deur zwaait open en er staat een meisje voor de deur. Haar Barrett valt af en ze klampt een boek vast waar allemaal papiertjes uitsteken. Als een sierlijke dans vallen alle blaadjes uit haar boek als ze haar Barrett op wilt pakken. Ze kreunt even teleurgesteld en begint de blaadjes op te pakken. Ik kijk Martinus even aan en sta dan op om te helpen. Zodra ik de blaadjes zie gaan mijn ogen wijd. Ik pak er een paar op en bekijk ze eens goed, op elk blaadje staan prachtige schetsen.
'Heb je dit zelf gemaakt?' Vraag ik aan haar terwijl ik alle blaadjes bewonder die ik oppak.
'J-ja, het zijn maar schetsen' zegt ze, blijkbaar is ze erg onzeker over haar tekeningen.
'Ze zijn erg mooi, ik ben Karen.' Zegt ik tegen haar als alle blaadjes zijn opgeruimd en ze terug geef.
'Dank u wel, ik ben Madelief.' Zegt ze en glimlacht een beetje tot mijn verbazing
'Weet u ook of ik hier kan overnachten? Mijn trein naar huis rijd niet meer en deze plek had best goede reviews.' Zegt ze en kijkt rond
'Ja, dat kan hier ook. Ze hebben maar iets van 3 kamers, hopelijk is er 1 vrij' antwoordt ik terug en kijkt over mijn schouder en Lisa komt aanlopen, ze is een collega van Kyle.
'Wat is het probleem?' Zegt ze en glimlacht, zoals het hoort in de horeca.
'Hebben jullie nog een kamer over? Mijn trein naar huis rijd niet meer' zegt ze tegen Lisa.
Lisa antwoord terug, kalm en positief zoals altijd, 'Ja, volgens mij is er nog een kamer over. Wil je eerst nog een kopje koffie of wil je eerst de kamer regelen?'
'Eerst de kamer graag'
'Dan mag je even een plekje opzoeken en kom ik zo terug' zegt Lisa met een glimlach en loopt terug naar Kyle die achter de kassa staat en vraagt hem iets.

Niet veel later komt Johannes aanlopen en samen met Lisa gaan ze naar Madelief. De rest van het gesprek heb ik niet gehoord maar waarschijnlijk is er een kamer geregeld. Ik draai me terug naar Martinus.
'Ik ga maar eens naar huis, was weer gezellig' zegt ik. Ik geeft hem een knuffel en loop naar de deur. Ik probeer hem te openen en duw er tegen aan maar hij blijft dicht. Ik duw wat harder, weer niks. Zelf niet als ik mijn schouder gebruik.
'Lukt het Karen?' Vraagt Johannes die opkijkt van zijn gesprek met Madelief.
'Nee, ik krijg de deur niet open.' antwoord ik terug en ik zie hem aan komen lopen. Hij zet zijn schouder ook tegen de deur en samen proberen we de deur te openen maar zonder succes.
'Jongens, de wifi doet het niet meer' zegt iemand die in de verste hoek van The Coffee Base zit, 'Potverdorie, ik was net an het winnen met mijn spelletje.'
Er is niet veel bijzonders aan hem te zien. Hij zit wel helemaal alleen en zit zo ver mogelijk weg van de andere gasten als dat het mogelijk is.
'Doet je muziek het dan ook niet?' Zegt Johannes en wijst naar de koptelefoon die de jongen nu om zijn nek heeft gehangen.
'Die doet het nog wel meneer, ik heb muziek gedownload' zegt hij terug en glimlacht.
'Ik kan mijn moeder ook niet bereiken! WhatsApp verstuurd niks en bij het bellen gaat hij niet over' zegt Madelief en kijkt verwart naar haar telefoon.
'Laat mij het eens proberen, ik bel wel even een vriend' zegt ik en probeer Frits te bellen, hij gaat niet over, 'Zelfde verhaal' rapporteer ik verwart. En toen viel het licht uit, het werd heel donker. Er was geen licht op een paar waxinelichtjes na die lange schaduwen creëerden.