Ik weet niet of de tranen beginnen te stromen voor of nadat Novak zijn armen om me heen slaat. Ik weet in elk geval dat het besef en de opluchting nu wel pas echt voelbaar zijn. De angst die ik al die maanden gevoeld heb, is eindelijk weg, alsof er tientallen kilo's van mijn schouders gehaald zijn.

Novak lijkt dat gevoel met me te delen, terwijl ook bij hem de tranen over zijn wangen lopen en hij me strak tegen zich aantrekt.

'Dat doe je nooit meer,' fluistert hij in mijn haar, waardoor een lach tussen mijn gesnik hoorbaar is.

'Dat.. dat was ik niet van plan,' snik ik tegen zijn inmiddels natte mantel.

'Gelukkig.'

Of er secondes, minuten of uren voorbijgaan, weet ik niet, maar het enige dat ik wil is hier voor eeuwig blijven staan, of in elk geval tot ik zeker weet dat de nachtmerrie van de afgelopen maanden voorbij is.

Het is dan ook Novak die me uiteindelijk loslaat, mijn schouders zachtjes vastneemt en me een stukje van zich afduwt, zodat we elkaar in de ogen kunnen kijken. De waterige rode ogen staren me aan vol opluchting voordat hij mijn wangen vastpakt en hard zijn lippen op de mijne drukt.

Met die kus, gevuld met opluchting en de spanning van de afgelopen tijd, valt het laatste beetje overgebleven angst van mijn lichaam weg. Eindelijk kan ik mijn spieren ontspannen, eindelijk is mijn hoofd heel even leeg. De warmte, het zachte van zijn huid en zijn geur waren exact wat ik nodig had.

Het is uiteindelijk Elien die zijn keel schraapt en ons uit onze trance haalt. Totaal vergeten dat hij er was, draai ik me met een lichte blos op mijn wangen naar mijn broertje om.

Een kleine glimlach heeft zijn lippen getekend als hij me aankijkt en mijn kant opgelopen komt met gespreide armen.

Als volgende val ik in de armen van Elien. Hij laat geen traan, ik laat geen traan, dat is hoe we zijn opgevoed.

'Hoe voel je je?' Vraagt Elien zodra hij zich terugtrekt en me van top tot teen bekijkt.

'Raar.'

'Waarom?'

'Voor het eerst in maanden voel ik geen pijn, al mijn zintuigen zijn drie keer zo sterk en het voelt alsof er een constante energie door me heen loopt. Alsof ik mijn magie gebruik, maar het niet te zien is,' probeer ik in woorden te vatten.

'Je hebt ook een nieuwe aura om je heen, krachtig en intimiderend. Je littekens zijn weg, je ogen zijn helderder, maar je huid is bleker,' vertelt Novak me terwijl hij zijn spullen bij elkaar aan het rapen is van de grond.

Elien stemt in, waarna hij de vraag stelt die iedereen zou willen stellen. 'Wat kan je?'

Om die vraag te beantwoorden, loop ik een stukje van hen vandaan, stap op een grote steen en kijk over de bergen om me heen.

Mijn handen reiken voor me uit en de magie glijdt door mijn levenslijnen heen.

De eenzame beekjes worden breder, het gras groeit, de bloemen schieten uit de grond. De donkere wolken die zich boven de bergen hadden verzameld, verdwijnen als sneeuw voor de zon. De blauwe lucht verschijnt en de ooit kale natuur bloeit en groeit voor onze ogen.

'Holy shit,' vloekt Elien als hij om zich heen kijkt.

Met een glimlach laat ik mijn armen zakken en kijk naar Novaks trotse glimlach.

'Trek deze aan,' glimlacht hij, waarna hij een nieuwe jurk mijn kant op houdt. Ik leek geheel te zijn vergeten dat ik mijn jurk onder het zwarte bloed zit.

Novak helpt me in de nieuwe jurk, terwijl Elien heel discreet de andere kant op kijkt.

'Ben je sterk genoeg om naar beneden te lopen? Elien heeft aan Alisha doorgegeven dat er iets gebeurde, maar ze zal zich zorgen maken,' vraagt Novak nadat hij de touwtjes van mijn nieuwe jurk heeft vastgemaakt en Elien zich heeft omgedraaid.

'Ja,' antwoord ik, voordat ik de vieze jurk die ik net heb uitgedaan van de grond pak.

Mijn ogen glijden over de besmeurde stof voordat ik het ding de lucht in gooi en het met een knip van mijn vingers vlam vat. Voor de stof de grond kan raken, is er niets meer van over dan een vage rook.

De twee jongens kijken me verbaasd aan en schudden beide hun hoofd.

'Na u,' zegt Novak met uitgestoken hand tegen mij wijzend naar het pad dat de berg afloopt.

De weg naar beneden is niet vergelijkbaar met die naar boven. Mijn energieniveau lijkt vertienvoudigd, mijn lichaam geeft geen kick en er is geen pijn. Mijn voeten vliegen over de stenen alsof dit is wat ik al heel mijn leven doe.

Ineens vallen de kleinste details me op: het gefluit van de vogels, de vlinders en bijen die langsvliegen, en het zachte geluid van het water in de bergbeekjes.

Hoe de weg naar boven ons uren kostte, vliegen we nu binnen no time naar beneden.

Het duurt dan ook niet lang voor ik Alisha bij de twee paarden op een grote steen zie zitten. Haar blonde haar en blauwe jurk wapperen in de wind. Haar ogen zijn zo gefocust op de wilde bloemen die ze samen aan het vlechten is dat ze ons niet naar beneden ziet komen tot we enkele meters van haar vandaan staan.

Haar hoofd schiet op, haar ogen kijken me in totale verbazing aan. Direct schieten de tranen in het blauw, duwt ze zich van de steen af en rent ze mijn kant op.

Een paar uur geleden had ik moeite met de kracht en snelheid waarmee Alisha me in een knuffel trok, maar nu sla ik mijn armen om haar heen zonder moeite.

Een enkele traan verlaat mijn oog, terwijl de tranen over haar wangen blijven lopen. De opluchting bij haar is voelbaar.

Dan duwt ze me zacht van zich af en houdt me vast aan mijn schouders. Haar ogen glijden van top tot teen over me heen.

'Goden zij dank. Wat ben ik blij je te zien. Hoe voel je je? Hoe ging het? Heb je pijn?' Ratelt ze achter elkaar door. Haar handen verplaatsen van mijn schouders naar mijn handen, waarmee ze me naar de steen trekt waar ze op zat.

Samen nemen we plaats op de steen, voordat ik het gehele verhaal vertel vanaf het moment dat ik afscheid nam van Novak en Elien. Elk detail, elk gevoel, alles gooi ik eruit terwijl iedereen aandachtig luistert.

Het medeleven, de pijn, en de angst die niet meer nodig is maar ergens nog wel voelbaar is, is te zien in de drie paar ogen.

Ik eindig mijn verhaal met een diepe zucht.

'Nu op naar het kasteel, naar de dood van de koning en de generaal.'