Samen met Novak lig ik in ons bed. Onze ruggen tegen het matras, ogen gericht op het houten plafon en geen enkele mogelijkheid dat de slaap ons de komende uren zal vinden. Zoveel dat gezegd zou kunnen worden en toch doen we het beide niet. Alsof we niet kunnen kiezen uit de honderden mogelijkheden. Alsof we beide niet willen beseffen wat er morgen gaat gebeuren.

De stilte zweeft door de kamer, mijn gedachtes razen door mijn hoofd.

'Als Myles en mijn vader me zien schikken ze zich rot,' is het eerste dat Novak in uren zegt en het laatste dat ik had verwacht dat hij ging zeggen.

'Ik weet niet eens of ze je herkennen,' antwoord ik zonder op of om te kijken.

'Ik ook niet. Jeejtje het is drie jaar geleden dat ik hen voor het laatst zag. Sara en Myles zijn al getrouwd en ik was er niet eens bij,' vertelt Novak meer aan zichzelf dan aan mij.

'Drie jaar geleden had je niet eens bij de bruiloft willen zijn,' help ik hem herinneren aan zijn opstandige jaren. Naast me klinkt een kleine lach.

'Nee zeker niet.'

De stilte vindt opnieuw zijn weg onze kamer in, hangend boven en naast ons.

Ik besef tijdens die stilte dat ik geen familie heb om te missen. Elien is hier en de rest van mijn familie is dood of ga ik doden. Hoe het is om je familie te missen lijk ik niet eens meer te weten.

'Wat wil je doen, na dit alles?' vraagt Novak uiteindelijk.

Het is een vraag die ik mezelf al een aantal keer gesteld heb en er eerlijk gezegd geen antwoord op heb. Wonen in het kasteel is een optie waaraan ik mijn hand nooit meer zal branden maar waar moet ik dan wel heen? Ik ga liever dood dan dat ik in Runcast ga wonen, Zilverwoud is ook geen optie en de Halve Maan Pack is een plek waar ik nooit naar toe zou gaan nu Nelly dood is.

Het enige dat overblijft is de Zwarte Woud Clan of Livas. Wil ik een leven doorbrengen bij de vampiers? Wil ik wonen in een grote stad? En een betere vraag, wat ga ik bij beide doen?

'Geen idee,' is mijn uiteindelijke antwoord. 'Wat wil jij?'

'Ik wil bij Myles en mijn vader langs om hun reactie te zien op mijn haar en de ogen. Wat ik daarna wil doen weet ik niet. Ik wilde ooit het hele land zien en dat heb ik gedaan.'

'Een taverne met enkel pannenkoeken op het menu?' stel ik voor. Direct schiet Novak naast me in de lach en bewegen de dekens een stukje.

'Nee. Ik heb genoeg tavernes bezoekt voor de komende tien jaar.' Een glimlach speelt mijn lippen en voor het eerst draai ik mijn hoofd zijn richting in. Dan pas zie ik dat Novak op zijn zij is gaan liggen, zijn hoofd steunend op zijn linkerarm. De rode ogen kijken me me aan terwijl een glimlach zijn lippen heeft gespeeld.

'Als je me had verteld dat dit was hoe het zou lopen toen ik je op Rave vond had ik je niet gelooft.'

'Had je het gedaan?'

'Tuurlijk. Ik zei dat ik altijd in was voor een avontuur en dat meende ik.' Een kleine glimlach speelt mijn lippen als ik terugdenk aan dat moment in het bos.

Had ik het allemaal opnieuw als ik het geweten had? Waarschijnlijk wel. De keuzes werden indirect altijd voor me gemaakt en toch geef ik niemand anders de schuld van de dingen die ik gedaan heb dan ik zelf. De namen, de geesten en de magie, ik neem ze mee mijn graf in, of dat nu morgen is of later.

'Als ik morgen doodga. Wil je voor Elien zorgen?' vraag ik nogmaals ondanks dat ik het antwoord weet.

'Jij gaat morgen niet dood.'

'Novak, beloof het me.' Een zucht rolt over zijn lippen.

'Ondanks dat jij morgen niet doodgaat beloof ik je dat ik voor Elien zal zorgen.' Met een knik geef ik aan hem gehoord te hebben. Neemt het al mijn zenuwen weg? Nee. Stelt het iets gerust? Ja.

'Hoe zou Elien zijn als hij onze leeftijd heeft?' vraag ik dan. Een glimlach tekent Novak zijn lippen waarna hij zijn hoofd iets op zijn hand verlegt.

'Aangezien hij familie is van jou waarschijnlijk heel koppig, want dat valt nu nog wel mee. Verder een absoluut vreselijke kok, zelfstandig en ik denk dat die prima bij de vrouwen komt te liggen.' Direct hef ik mijn wenkbrauwen in verbazing.

'Hoezo goed bij de vrouwen?' vraag ik met ontkenning in mijn stem. Novak laat een kleine lach.

'Hij heeft er de looks voor, is goed met messen dus ook met zijn vingers..'

'Oke stop maar. Ik wil hier helemaal niet overna denken,' onderbreek ik hem terwijl ik mijn hoofd schud. Novak lacht terwijl hij wat dichter naar mij toe schuift.

'Hij heeft een goede leraar. Wees blij voor het meisje dat zal blijven plakken,' gaat hij triomfantelijk verder. Met opgetrokken wenkbrauwen kijk ik naar de geamuseerde rode ogen.

'Je kunt ook te ver gaan.'

'Wat? Ik hoor jou anders nooit klagen,' grijnst hij waarna hij zijn vrije hand optilt en zijn vingers door de lucht beweegt. Het is een actie die hem een duw oplevert waardoor hij lachend naar achter terug op zijn rug valt.

Het gelach klinkt een tijdje door de kamer heen, dansend tegen de muren, voordat de stilte terugkeert.

Ondanks dat we beide een poging doen de stemming luchtig te houden keert de zware stilte terug het moment dat Novak stopt met lachen en onze ogen opnieuw het plafon vinden. Alsof we beide opnieuw beseffen wat er morgen staat te gebeuren en wat de gevolgen daarvan kunnen zijn.

'Cel?'

'Ja?'

'Ik houd van je.' Verrast draai ik mijn hoofd en kijk hem aan. Het zijn de drie woorden waarvan ik weet dat ze er zijn maar niet vaak worden uitgesproken. Het blijft altijd gek om ze te horen.

'Als ik de keuze had zou ik het exact hetzelfde doen, wat er morgen ook gebeurt. Je hebt me laten inzien hoe het voelt om echt van iemand te houden en daar zou ik alles opnieuw voor opgeven.' Ademloos kijk ik naar de man naast me. De man die me heeft laten inzien dat het leven ook mooie delen heeft, wat liefde is, dat seks prettig kan zijn en vooral hoe het is om iemand naast me te hebben staan.

'Ik houd ook van jou. Ik had dit niet met iemand anders kunnen of willen doen. Bedankt voor het naast me staan, voor het vertrouwen hebben, voor het laten zien wat liefde is, voor je hulp, voor alles.' De tranen schieten in mijn ogen terwijl ik de woorden die ik nooit eerder uitgesproken kreeg uitspreek. Het lijkt het laatste te zijn wat ik nooit gezegd heb, een last die van mijn schouders valt ondanks dat ik niet wist dat het een last was.

Als ik Novak aankijk zie ik dat ook in zijn ogen de tranen geschoten zijn. Zonder een woord te zeggen duwt hij zichzelf omhoog en mijn richting in. Hij pakt me bij mijn zij, trekt me tegen zich aan en drukt zijn lippen tegen de mijne.

Het is een kus met veel emoties en gedachtes die niet uitgesproken hoeven te worden. Pijn, blijdschap, angst maar vooral liefde. Een zoen met een begin maar geen einde.

Een zoen die meer betekend dat woorden kunnen vatten en een zoen die lijd tot meer.

Mijn nachtjapon, mijn ondergoed, zijn shirt, zijn broek. Alles beland op de vloer terwijl de zoen nooit stopt.

Op onze zij vinden onze handen elkaars lichaam tot de zoen overgaat in versnelde warme ademhalingen. Vingers die over elkaars huid strelen alsof we het gevoel, de vorm en de warmte proberen op te slaan in onze hersenen. 

Vingers worden vervangen door meer en versnelde ademhalingen gaan over in zachte geluiden van genot. Zo dicht bij elkaar als mogelijk, zo verbonden als mogelijk.