De nimf kijkt me voor het eerst verbaasd aan voor een lach haar mond verlaat.

'Waarom zou ik?' Vraag ze spottend.

'Ik heb de duistere magie nodig om de spreuk te kunnen uitvoeren. Als je Yin aan mij verbind, degene die volgens de verhalen de meeste zwarte magie had, kan ik tijdens de spreuk die magie laten omzetten in witte magie omdat het zich in mij uit. Hierdoor zal Yin verzwakken aangezien witte magie zijn zwarte magie zal verzwakken,' probeer ik de vrouw te overtuigen en zelf onder de laatste moorden weg te komen.

Ze staart me, voor wat minuten lang voelt, met een neutraal gezicht aan.

'Yin zal je volledig verslinden. Hoe groot het deel ook is dat we aan je verbinden. Die magie is te duister,' is de conclusie die ze uiteindelijk trekt.

'Verbind dan net genoeg zodat dat niet gebeurt.'

Die opmerking is genoeg om de nimf in de lach te laten schieten alsof ik haar de beste grap in tijden heb verteld.

'Je hebt echt geen enkel idee hoe sterk deze twee vissen zijn of wel?' Vraagt ze spottend voor ze opnieuw een stap naar het ijs zet.

'Niet meer dan uit de verhalen.'

'Wat grappig is aangezien de spreuk die jij wilt doen door hun is bedacht en geprobeerd uit te voeren.' Ik val stil terwijl de vrouw zich mijn richting indraait.

'Heb je een enkel idee hoe jouw mede nachtrijders aan die spreuk kwamen en waarom dit hun laatste idee was?' Met mijn mond gesnoerd schud ik mijn hoofd.

'Het moment dat duidelijk werd dat de koning zijn vizier op de nachtrijders gezet had werd er gesproken over wat dat ging betekenen. Echter was dat geen rede om te denken dat er een gevaar was, het zou hem immers nooit lukken. Dat veranderde zodra de koning de sterkste magiërs en zelfs een paar nimfen een voorstel ging doen. Op een middag kwam een man hier langs met een aanbod van een eindeloze hoeveelheid rijkdom maar dat was niet alles. Hij beloofde ons onze menselijkheid. Vier nimfen gingen akkoord en dat was het moment dat duidelijk werd dat de koning kans kon maken. Je kunt een nachtrijder niet doden als zij in volledig bezit zijn van hun magie, ze zijn immers niet geheel menselijkheid en daardoor onsterfelijk. Echter zit het verschil hem in vergelijking met andere onmenselijke wezens als sirens erin dat jullie niet menselijk zijn door een vloek of geboorte maar door de magie. Neem je die magie weg, dan neem je de menselijkheid terug en zijn jullie te vermoorden. Dat was wat Yin en Yang ook wilde.'

Haar blik richt zich op de twee vissen. Ik blijf stil, luisterend naar de nieuwe informatie.

'De schepping van de nachtrijders is gebaseerd op de Narvik spreuken waarmee Yin en Yang zichzelf aan de levenslijnen wilde verbinden. We bouwden hem destijds om met de hulp van de pure magie die de Bloedberg ons gaf. Het was onmogelijk om jullie allemaal evenredig aan alle lijnen te verbinden dus verbonden we jullie aan allemaal een klein deel met één lijn als hoofdlijn.'

'Ik ben verbonden aan die lijn,' vul ik in voordat ze verder kan gaan met haar verhaal.

Ze knikt.

'De sterkste lijn van allemaal, aangezien het ook Yin zijn hoofdlijn was. De enige lijn die nog in staat is in het dragen van groten getale zwarte magie. De enige zijn die de nieuwste versie van de Narvik spreuk aankan.'

Die uitleg laat me beseffen wat ik ze bedoelt maar ik wacht deze keer tot ze het zelf zegt.

'Jouw mede nachtrijders hebben geprobeerd het water te zuiveren het moment dat duidelijk werd dat deze was vergiftigd, echter bleken jullie zelf de bron. Voor ze daar achter kwamen was het al te laat om het om te keren als dat al had gekund. Ze moesten een manier vinden om te zorgen dat de nachtrijders een nieuwe generatie konden krijgen voordat hun volledige magie verdwenen was. Smekend om hulp stonden ze hier op de stoep voor de geschiften van de oude Narvik spreuken zodat ze daar inspiratie van konden krijgen. Ze bogen de spreuken om tot iets wat haalbaar was om te kunnen uitvoeren zonder volledig verslonden te worden. Het bleek echter maar een oplossing die voor één iemand haalbaar was.'

'Voor mij.' De vrouw knikt met een lach.

'Voor de nachtrijder met een verbinding aan de Bloedlijn, de enige die zoveel zwarte magie kan dragen. De nachtrijders wisten vanaf dat moment dat ze doodgingen want er was nooit genoeg tijd. Alles draaide om het redden van jou, het naar het hoofdkwartier krijgen van jou, alles draaide om jou.' De vrouw zet een stap mijn richting in, haar witte ogen starend in de mijne.

'Ze vergaten echter dat de Bloedlijn wordt aangedreven door Yin. Elke moord die jij pleegt, elke magie die jij ontvangt, met alles voedt je Yin. Dat kleine laagje ijs wat je ziet was ooit net zo sterk als de vier nachtrijders. Het ijs smelt.'

Ik ben stil en laat op me inwerken wat de vrouw tegen me zegt. Er klopt iets niet aan haar verhaal. Als Nora, Viko en Tristan dat geweten hadden, en ik ben er ondanks haar verwijt zeker van dat ze het wisten, hadden ze het nooit gedaan. Yin en Yang zijn te gevaarlijk om een spel als daarmee te spelen.

Nogmaals laat ik de woorden op me inspelen tot ik het me volledig besef.

Ze willen mij als bron voor een rede. Een rede die ze nooit eerder nodig hadden.

Als haar verhaal waar zou zijn zou Yin weer verzwakken het moment dat de spreuk zou lukken. Ze zouden helemaal geen nieuwe en sterke bron nodig hebben want de zwarte magie valt weg het moment dat de spreuk lukt.

Ze liegt.

Wat is dan wel anders? Wat gebruikte ze als hoofdbron voordat de nachtrijders uiteenvielen?

Dan vallen de puzzelstukjes op hun plek.

De nachtrijders. Onze magie is hun bron.

Langzaam zet ik een stap naar achter richting de uitgang van de grot.

Ik moet hier weg en wel nu.

'Wat valt daar aan te doen?' Vraag ik de vrouw in een poging ongezien weg te komen.

'Niets, we hebben jou nodig.'

Ik draai me in een snelle beweging om en ren de kamer met Yin en Hang uit, terug de kamer van de duizenden lichtjes en kasteel terug in.

Mijn hand raakt opnieuw de stenen wand waaruit een deur naar buiten zou moeten ontstaan. Echter gebeurt er niets.

'Celeste, zo simpel is het niet. We hebben je nodig.' De paniek slaat mijn lichaam in.

Ik kom hier nooit weg.

Dat is tenminste wat ik denk totdat de wand opeens begint te bewegen en ik mijn magie wil prijzen. Echter is het niet de leegte van het bos dat ik zie en mijn magie waarop ik trots ben.

Het is Alisha.

'Rennen, nu.'