'Celeste, open je ogen.' De draaiende wereld, gehuld in blauw en groen, danst voor mijn ogen alsof ik in een uur een hele fles whiskey achteroversla. De kloppende pijn in mijn hoofd, de draaierigheid van mijn ogen en de misselijkheid die ze met zich meebrengen, weerhouden me ervan mijn ogen te openen.

'Celeste, open je ogen,' herhaalt de zachte vrouwenstem, maar opnieuw weiger ik te doen wat ze zegt, niet bewust van waar ik ben of wie er tegen me praat.

'Nee, nee, Celeste!' Na dat geschreeuw open ik direct mijn ogen, ondanks de draaiende kleuren. Elien's stem weergalmt door de ruimte waarin ik me bevind, maar ik kan hem niet zien.

Ik kijk recht in een enorme spiegel, gemaakt van gepolijst, glinsterend obsidiaan, naar mijn eigen reflectie. Mijn haar is half nat en volledig in de war. De zwarte jurk die ik draag is bedekt met vlekken die lijken op modder, en mijn ogen rollen in hun kassen.

Hoe langer ik naar mezelf kijk, en hoe duidelijker de wereld om me heen wordt, des te meer wordt het me duidelijk dat ik op mijn knieën zit, gehurkt voor de enorme spiegel.

Ik probeer onmiddellijk mijn armen en benen te bewegen, een poging om op te staan, maar niets beweegt. Er zijn geen kettingen of touwen die me vasthouden, maar mijn lichaam bewegen is onmogelijk. Ik word gedwongen naar mezelf te kijken in de enorme spiegel.

Het enige wat nog zichtbaar is, is de vrouw achter me.

Een volledig in het wit geklede vrouw staat achter me, kijkend naar me met bijna witte ogen, gezien vanuit de spiegel. De geheel witte jurk stroomt naar beneden in een V-hals langs haar bescheiden borsten en loopt uit in een lange witte rok zonder versiering. Haar geheel witte haar, dat reikt tot aan haar borsten, beweegt nauwelijks met haar bewegingen mee.

'Nee, nee,' klinkt Elien's stem opnieuw.

Met al mijn kracht probeer ik mijn magie naar de vrouw te sturen, haar bloed te laten stollen of haar ter plekke te verbranden, maar er komt geen vonk uit mijn handen.

Ik word simpelweg gedwongen naar mijn reflectie in de enorme spiegel te kijken, die glinstert met dezelfde blauw-witte vonken als de dennenbomen deden aan het begin van het bos.

'Wat zie je?' De kalme stem van de vrouw weerkaatst terwijl ze recht achter me staat, zonder enige emotie te tonen.

'Laat me los,' antwoord ik agressief, maar mijn spieren doen nog een tevergeefse poging.

'Wat zie je?' herhaalt de vrouw alsof mijn inspanning nauwelijks het vermelden waard is.

'Wat is dit? Laat me los,' schreeuw ik naar de vrouw, die geen vinger beweegt.

'Wat zie je?'

'Nee, nee,' klinkt opnieuw Elien's stem.

'Wat zie je?'

'Mezelf,' schreeuw ik in totale hulpeloosheid.

Het is een beetje geruststellend om te horen dat Elien en Novak in dezelfde ruimte zijn, maar hun geschreeuw is allesbehalve geruststellend.

'Wat zie je?' herhaalt de vrouw voor de vierde keer.

In totale verwarring staar ik naar de vrouw, niet begrijpend wat ze wil dat ik zie, tot ik me langzaam begin te realiseren dat wat ik in de spiegel zie waarschijnlijk niet is wat ze wil dat ik zie.

De vonkelende witte en blauwe glinsteringen maken duidelijk dat deze spiegel niet is ontworpen voor een enkele zelfreflectie, zoals bij elke andere spiegel het geval is.

'Wat zou ik moeten zien?' vraag ik de vrouw, nu besef ik dat ze een nimf is.

Het ontbreken van een gezicht of volledige vernietiging is overduidelijk onzin. Dit is de mooiste vrouw die ik ooit heb gezien, en magie straalt van haar af.

Voor het eerst sinds ik wakker werd, kijk ik zo ver als ik kan om me heen, wat uiteindelijk alleen mezelf, de vrouw en een witte stenen muur omvat.

Voor zover het me lukt, tussen het geschreeuw van Elien en Novak door, probeer ik logisch na te denken.

Nimfen, we zijn bij de nimfen, maar we weten niets over hen. Dit is het laatste wat ik had verwacht, gezien de verhalen, en ik ben volkomen radeloos over wat te doen.

'Spiegel der Zonden,' klinkt opeens Alisha's stem door de holle ruimte.

Voordat ik kan reageren, grijpt de vrouw mijn haar en trekt eraan, me dwingend om in mijn eigen bruine ogen te kijken.

'Wat zie je?' schalt de stem van de vrouw door de ruimte.

'Wat is de spiegel?' schreeuw ik door mijn samengeknepen tanden, terwijl ze bijna mijn gezicht tegen het glas duwt.

'De spiegel projecteert levendige beelden van momenten in het leven van het slachtoffer waarin ze tekortschoten, fouten maakten of anderen schade berokkenden. Het slachtoffer ziet zichzelf liegen, bedriegen, anderen pijn doen, en al hun donkerste daden worden uitvergroot,' schalt Alisha's stem door de ruimte, gevolgd door een kreun van pijn.

Verdoofd kijk ik naar mezelf in de spiegel, me afvragend waarom ik geen beelden zie van al mijn moorden, alle mensen die ik heb gekwetst of momenten die ik heb verpest.

'Nee,' klinkt Novak's stem opnieuw, wat me kippenvel bezorgt.

Gedwongen doe ik een nieuwe poging om los te breken uit de greep van de nimfen's magie, maar er gebeurt niets.

'Maak Celeste los!' schalt een onbekende stem door de ruimte.

Niet veel later kan ik mijn handen en voeten bewegen, zij het niet lang. Ik word onmiddellijk vastgegrepen door meerdere nimfen, opgetild en weggesleept van de spiegel.

Dit is de eerste keer dat ik zie waar ik ben. Een enorme witte ruimte met vier dezelfde enorme spiegels in een cirkel in het midden. Het dringt nu pas tot me door dat ik naast Alisha heb gezeten, maar in een positie waarin het onmogelijk was haar te zien.

Terwijl ik over de glanzende witte vloer word getrokken, kijk ik naar Elien, die met totale angst naar de spiegel kijkt, en Novak, die probeert zijn blik af te wenden met tranen in zijn ogen.

Voordat ik iets tegen hen kan zeggen, wat ze waarschijnlijk toch niet zullen horen, word ik naar buiten getrokken via een witte deur.