De smaak laat ook niet aan de wensen over. Hoe rommelig het er hier allemaal ook uit mag zien, de kruiden die ze gebruiken zijn wel van kwaliteit.

Ik glimlach en eet in stilte het bord leeg. Novak en ik zien elkaar zodanig veel dat we regelmatig zijn uitgepraat. Dat is op die momenten dat de stilte valt ook niet erg. De stilte is een plek geworden waar we beide onze gedachten op een rij kunnen zetten. De reizen die we maken zijn lang en zorgen regelmatig voor overprikkeling. Die momenten van stilte zijn dan meer dan welkom. Die stilte geeft me ook de rust om na te denken over wat ons vanavond te doen staat, het doden van Liam Dumburt.

De man heeft een gevarieerd leven. Een vrouw genaamd Kira Dumbert, twee kinderen van acht en tien jaar en een goed betaalde baan als leraar spreuken. Echter heeft hij ook meerdere minnaressen, een illegale handel in rum en whisky en heeft een doden op zijn naam staan.

Als ik iets heb geleerd de afgelopen maanden is dat een perfect uiterlijk geen perfect innerlijk betekend. Men houdt veel geheimen achter die de perfectie snel laat verdwijnen. Maakt dat mijn acties verantwoord? Zeker niet. Is het iets om in gedachte te houden? Zeker wel.

Dumburt zit momenteel in Runcast om een van zijn vele minnaressen in het bordeel te bezoeken. Dat betekent dat ik vanavond word verwacht in een bordeel, een plek die ik liever vermeid.

Hoewel mijn relatie met seks vele malen is verbeterd is een bordeel nog altijd een plek waar ik graag wegblijf. Ik houd niet van het idee dat het lichaam van een vrouw te koop is. Ik weet hoe het voelt om verkocht te worden en dat wens ik niemand toe.

Met tegenzin om te vertrekken duw ik de laatste hap van mijn eten naar binnen en schuif het bord naar het midden van de tafel. Zodra ook Novak zijn eten en bier op heeft staan we op, pakken onze spullen en maken onze weg richting de slaapvetrekken.

Ook hierin hebben we onze eigen routine gevonden na al die maanden. De meeste doden vallen s'nachts en daar hoort gepaste kledij bij. Ik zou in een rode jurk kunnen lopen maar dat valt nog altijd meer op dan een zwarte.

Zodra we in de oude, stoffige en niet al te schone kamer komen begint Novak zich te ontdoen van zijn bovenkleding. Hij ruilt zijn rode blouse in voor een zwarte en bedekt het alles met een lange zwarte jas. Het enige dat ik aan mijn uiterlijk verander is een zwarte mantel. De lange zwarte stof en capuchon geven nog weinig aan het oog prijs.

Toen we net begonnen hebben we gedacht over gezichtsbedekking maar we concludeerde al snel dat dat enkel voor meer kijkende ogen zou gaan zorgen. Met een masker een taverne of bordeel binnenlopen krijgt meer aandacht dan in normale zwarte jurk. Gezocht word ik toch al, veel te verbergen valt er niet in dat opzicht.

'Het bordeel waarvan ik verdenk dat hij is zit drie straten verderop', vertelt Novak terwijl hij de messen over zijn lichaam verdeeld. Ik knik, pak mijn laatste spullen en loop richting de deur.

'Laten we Dumburt dan maar eens een bezoekje brengen', zeg ik met een kleine grijns. Novak loopt met diezelfde grijns mijn richting in en drukt een vlugge kus op mijn lippen.

'Na u, madam'. Met die woorden loop ik met een glimlach de kamer uit, de gang in, de taverne door en de buitendeur uit.

Zodra mijn gezicht de koele buitenlucht weer raakt komt ook de stank me weer te gemoed. De drukte is met de val van de zon niet afgenomen, in tegendeel. Er lopen tientallen dronken mensen door het smalle straatje. Er wordt geschreeuwd, gelachen en er zijn mensen die zichzelf zodanig hebben volgegooid met drank dat ze nu de straat verder aan het bevuilen zijn met hun maaginhoud.

Ik trek zuchtend de capuchon over mijn hoofd en begin mezelf door de dronken mensen heen te duwen. De hoeveelheid dronken mensen is er een die ik niet eerder heb gezien. Niemand lijkt zich hier druk te maken over de mogelijke effecten van alcohol. Ik begin te begrijpen wat Novak bedoelde met de stad van feest. Op elke straathoek staan mensen in groepen flessen met drank naar binnen te gieten alsof het water is. Hier en daar staan er vuurkorven midden in de straat te branden. Zodra de nacht valt leeft men vollop, dat is duidelijk.

'Deze is het', haalt Novak me uit mijn observatie. Ik houd halt een aantal meters voor een deur. We staan in een nieuw smal straatje. Dit straatje lijkt iets minder druk te worden bezocht en bewoond. Er zijn maar een paar olielampen die de weg verlichten.

Een aantal meter voor ons staat een deur open. Voor de deur staat een vrouw die de nood niet lijkt te zien om zichzelf goed te bedekken. Haar borsten hangen praktisch gezien uit haar jurk en de hoge spleet in haar rok houdt ook niet veel voor de fantasie over. De mannen die hier en daar voorbij lopen kijken verlekkerd naar de vrouw. Het lijkt de vrouw niet uit te maken, integendeel, ze wenkt ze naar zich toe en lokt ze de deur door.

Ik kijk wat ongemakkelijk naar Novak en verzamel de moed om naar binnen te stappen.

'Ben je eerder in een bordeel geweest?', vraag ik zacht. Novak knikt. Dat was niet het antwoord dat ik had gehoopt te krijgen, echter verbaast het me ook niet.

'Denk er niet te veel bij na. Het valt best mee', zegt hij met een kleine glimlach en begint dan richting de vrouw te lopen. Soms kunnen we verschillen in mening, dit is zo'n moment.
Zuchtend begin ik achter hem aan te lopen. De vrouw haar oog valt al snel op Novak en een glimlach speelt haar met lippenstift bedekte lippen.

'Goedenavond mijn heer', begroet ze hem en steekt haar hand naar hem uit. Ik kijk met opengetrokken wenkbrauwen toe hoe Novak haar hand pakt en er een kus op plaatst.

'Goedenavond. Ik denk niet dat het een probleem is dat ik met mijn schone dame een kijkje binnen neem', zegt hij terwijl hij van de vrouw naar mij kijkt. Ik geef een gemaakte glimlach naar de vrouw terwijl ik mijn ongemak probeer te verbergen.

'Zeker niet, alstublieft, gaat u binnen', zegt de vrouw terwijl ze met haar hand naar binnen wijst. Novak maakt een knik met zijn hoofd, laat haar hand los en steekt zijn hand mijn richting in.

Met een gemixt gevoel pak ik zijn hand vast en laat ik mezelf het bordeel in begeleiden. De geluiden die me om mijn oren vliegen zodra ik daarnaar binnenstap zijn weer een totaal nieuwe ervaring. Ik had de verwachting om veel gekreun om mijn oren te krijgen maar het gelach en gepraat nemen de volle overhand.

We belanden in een open ruimte vol banken, tafels en stoelen. Er branden kaarsen in overvloed, op elke bank of stoel lijkt een felgekleurd kleed te liggen en de brandende openhaarden maken het nog warmer dan het al is. Op elke bank zitten wel een man en vrouw met elkaar te praten of zoenen. alle vrouwen die hier rondlopen hebben dezelfde niet bedekkende jurk aan als de vrouw bij de deur.

Niemand schenkt enige aandacht aan ons bezoek, op een vrouw na. Een iets oudere vrouw dan de meeste die hier rondlopen komt onze richting in. De jurk die ze aanheeft bedekt ook meer dan de gemiddelde jurk in deze ruimte.

'Goedenavond, hoe kan ik u van dienst zijn?', vraagt de vrouw zodra ze voor ons staat.

'Goedenavond mevrouw, we zijn opzoek naar Elenor', antwoord Novak. Elenor, de vaste minnares van Dumburt.

'Fantastisch. Momenteel is Elenor bezet. Tot ze klaar is kunt u plaatsnemen en zullen de anderen dames u zeker gezelschap houden', zegt ze met een glimlach.

'Wij zijn op de hoogte. Een goede vriend die we graag willen verassen is momenteel te gast'. De vrouw lijkt direct te begrijpen wat Novak bedoelt en krijgt een brede grijns op haar lippen.

'Aah. Dat verandert natuurlijk de zaak. U kunt de kamer vinden op de derde verdieping aan de rechterzijde', antwoord de vrouw terwijl ze met haar hand de richting van een trap in wijst.

'Bedankt', zegt Novak, knikt met zijn hoofd en trekt mij langzaam mee richting de trap. Ik probeer mijn blik zoveel mogelijk om de vloer te houden. De halfnaakte vrouwen en de lustige mannen maken me hoogst ongemakkelijk. Novak is gelukkig degene die me meetrekt de krakende houten trap op.

Hoe verder we de trap oplopen hoe meer het geluid van beneden op de achtergrond raakt. De eerste gang die we doorlopen is gevuld met drie deuren en een zoenend stel die elkaar staat uit te kleden. Ik ben blij dat het meest intieme gedeelte achter gesloten deuren gebeurt maar lang houdt die blijdschap niet aan.

Zodra we op de tweede verdieping komen staan er een man en een vrouw tegen de muur dingen te doen die ik liever niet gezien had. Ik loop er in een snel tempo langs en ben blij als we op de derde verdieping eindigen.

-
Hoe vinden jullie dit boek tot nu toe? En hoe is het in vergelijking met Zwart Bloed?