Novak

Aan het begin van de lijst vroeg ik me af of wat we deden de beste keuze was, en daar heb ik nu een antwoord op. Het was een verschrikkelijk idee, dom en ondoordacht. Er zouden makkelijkere en humanere manieren zijn geweest om de koning te doden. Maar zou ik het anders doen als ik weer in dezelfde situatie zat? Nee.

Die andere opties, de meer humane en gemakkelijke, waren er niet op dat moment. Celeste zou dood zijn geweest als we deze keuze op het hoofdkwartier niet hadden gemaakt. Ik voelde me een tijdje schuldig dat ik deze keuze maakte en haar overtuigde dit te doen. Men kan zich afvragen of het lot dat haar nu wacht beter is dan de dood. Maar ik ben egoïstisch genoeg om toe te geven dat ik haar liever in deze toestand heb dan in de grond.

Die zeven maanden waren een hel, daar zijn we het alledrie over eens. De modder, weinig slaap, slecht eten en altijd onderweg zijn is iets wat geen van ons drieën goed deed. Weer in een huis gaan wonen is ook iets wat niet meteen de normaalste zaak van de wereld was. Hoe Celeste zich heeft opgesloten in het kantoor, breng ik mijn tijd door in de tuin of het bos. Frisse buitenlucht is normaal geworden, net als vieze handen en schoenen.

De laatste keer dat we in een normaal huis woonden was bij de elfen, maar daar denk ik niet graag aan terug. Die nacht van ons vertrek staat als een schilderij op mijn netvlies gebrand. Ik vervloekte Walmoet ervoor, gaf Celeste de schuld en vond mezelf een idioot. Er werd geen woord over gesproken, toen niet en nu niet. Alisha deed pogingen om een gesprek te beginnen, maar ik wilde gewoon niet. Uiteindelijk hield ze op en begon ik er niet over, Celeste helemaal niet. Ook met haar heb ik erover geprobeert te praten maar zij wilde het net zo min als ik.

'Hoe gaat het hier?' Ik kijk op van de rode kool naar Alisha. De glimlachende dame in de blauwe jurk kijkt me aan met haar handen in haar zij.

'Ze zijn goed,' antwoord ik terwijl ik me weer op ons eten voor de winter richt. Met het zakmes snij ik de zoveelste kool van de plant. We hebben geluk dat de vorige bewoner zo slim was om in het voorjaar te zaaien.

'Dat is mooi, dan kunnen we even vooruit. Heb je Cel gezien?' Ik kijk haar verbaasd aan zodra ik de kool bij de rest in de houten kist heb gelegd.

'Nee. Is ze niet op kantoor?', vraag ik verward. 'e is in al die tijd dat we hier zijn nog niet één keer buiten geweest. Alisha schudt langzaam haar hoofd, wiebelend op haar voeten.

'Ze is vanmorgen naar het dorp gegaan om sigaretten te kopen, maar ze is nog steeds niet terug.' Verontwaardigd kijk ik naar de dame naast me. Het verbaast me niet dat Celste daarom naar het dorp is gegaan. Zij rookt meer dan de gemiddelde schoorsteen en ik toen ik jong was samen. We hebben daar ook genoeg discussies over gehad die nergens toe leidden. Dat ze lang wegblijft verbaast me ook niet. Celeste heeft de eigenaardige aantrekkingskracht dat mensen een gesprek met haar aangaan zonder duidelijke reden, maar bovenal doet ze de laatste tijd niets anders dan mij vermijden. Ze begon ermee nadat we Walmoet hadden verlaten, maar dat was het topje van de ijsberg.

'Ze komt vanzelf wel terug,' is mijn geërgerde antwoord. Ik richt mijn blik weer op de rode koolt en snijd de twintigste kool van de plant. Alisha zwijgt even, maar gaat niet weg. Ze staart naar mijn handen alsof het oogsten van kool haar nieuwe obsessie is.

'Ik heb het lang aan jou overgelaten maar dit gaat niet goed en eerlijk gezegd ben ik er klaar mee. Ik weet niet wat er precies is gebeurd op de huwelijksnacht van Celeste en Walmoet, aangezien niemand mij daarover lijkt te willen vertellen, maar ik heb mijn eigen interpretaties. Het is zeven maanden geleden en nog steeds kijken jullie elkaar nauwelijks aan. Jullie delen een kamer, maar ik heb niet het gevoel dat Celeste daar ook maar een seconde doorbrengt. Ga met haar praten of zet je eroverheen, we hebben ergere dingen gezien dan dat'. Verbaasd kijk ik naar Alisha. Zij is nooit degene met de grote mond en allesbehalve een bemoeial. Als Alisha boos wordt, heb je echt iets verkeerd gedaan.

Ik laat het mes naast me vallen en laat me zittend in de tuin zakken. Starend naar de rode kool zoek ik naar de woorden.

'Ik heb het geprobeerd, met haar praten, maar ze laat het niet toe. Ze wimpelt het altijd af, begint over iets anders of loopt weg. Ze ontwijkt me alsof ik degene ben die met haar in dat bed lag. Als ik naar bed ga, slaapt ze al of komt ze uren later binnengeslopen. In beide gevallen is ze weg voordat ik wakker word'. Wat Alisha me niet vertelt is dat ze zich op geen enkele manier door mij laat aanraken, zelfs zoenen is de laatste maanden totaal uit den boze. Toen ik haar leerde kennen was ze ongemakkelijk met aanraking dankzij Christiaan, nu lijkt het nog erger dan toen. Als ze al slaapt in iets anders dan een jurk, is het een lange nachtjapon met mouwen. Alsof ze bang is dat ik haar lichaam zie.

'Wat is er die nacht gebeurd?' Ik aarzel even voordat ik Alisha het hele verhaal vertel. Vanaf hoe Walmoet naar me toe kwam en me dwong er bij te zijn tot het moment dat ik de kamer verliet. Zelfs dat Celeste mijn blik vermeed en Walmoet maar mijn kant op bleef kijken. Ik herinner me de hulpeloosheid, walging en woede alsof het weer opborrelde. De blauwe ogen verliezen hun glans en vinden duisternis. Het is niet verdriet of medelijden dat het blauw verduistert, eerder begrip. Langzaam zakt ze door haar knieën tot ze voor me komt zitten. Zodra ik de laatste woorden van mijn verhaal heb uitgesproken, word ik in een omhelzing getrokken.

De warmte van Alisha's huid en de mentale steun die dit gebaar geeft, geven me even het gevoel dat ik voor even niet met een zak stenen op mijn schouders loop. Ik sla mijn armen om haar heen en trek de tengere dame dichter tegen me aan. De omhelzing duurt echter niet lang, hoewel we er allebei behoefte aan lijken te hebben. Het is ook niet seksueel, noch romantisch of uit verliefdheid. Het is de troost van een goede vriend die je begrijpt en steun biedt.

Celeste lijkt het daar echter niet mee eens te zijn. Zodra ik mijn ogen open en Alisha loslaat, kijk ik in twee donkerbruine ogen waar een zinderend vuur in zit. Celeste staat een paar meter verderop met haar zwarte mantel om en een bruin z in haar hand.

'Wacht maar niet op mij met het eten,' is alles wat ze zegt voordat ze zich omdraait en de deur inloopt. Alisha springt op van de grond, ranselt haar jurk af en kijkt me aan. Je zou zeggen dat er geen reden is voor Celeste om boos te worden en voor ons om ons druk te maken. Realistisch gezien is een knuffel niet vreemdgaan en normaal tussen vrienden. Met het verleden van Alisha en mij, waar Celeste al niet blij mee is, is het echter anders.

'Lijkt me een goed moment om met elkaar te praten,' zegt Alisha met alle kalmte.