Ik kijk Novak met totale verbijstering na. Dit kan niet waar zijn. Ik weiger te geloven dat hij dit zojuist zei. De tranen glijden over mijn wangen terwijl ik aan de grond genageld blijf staan. Zijn woorden doen pijn, zijn hard. Ergens neem ik hem zijn woede niet kwalijk. Hij had hier in eerste instantie niets mee te maken. Ik ben de rede dat hij in levensgevaar verkeerd en word gezocht. Hij mag boos zijn. Toch weet ik beter. Zijn woede komt zo uit het niets dat hier meer achter moet zitten. In stilte begin ik achter hem aan te lopen. De tranen stoppen niet, het schuldgevoel groeit. Langzaam wordt het nog donkerder in het bos, het teken dat de zon aan het ondergaan is. Mijn voeten doen pijn. Novak had geen schoenen in de tas gedaan waardoor ik gedwongen op blote voeten loop. Mijn zicht is naar het gras gevestigd.

'Fuck', klinkt Novak zijn stem. Direct kijk ik op, waar ik meteen spijt van heb. Voor ons hangt er een man in een boom, minimaal twee meter van de grond. Zijn nek is omwikkeld door een tak en is het enige dat hem van de grond houdt. De tak beweegt, wikkelt zichzelf strakker om de nek van de man. De huid van de man is wit, spier wit met een tint van blauw. Hij draagt een oude grijze broek vol gaten en vlekken. Zijn shirt is net zo vuil als zijn broek, net zo kapot. Het shirt is grijs maar rood gekleurd met bloed. Dat is nog niet eens het gruwelijkste aan het aanzicht. Via zijn rug heeft een andere tak zich een weg gebaand door zijn borstkas. De voorkant van de tak duwt zichzelf verder door zijn borst, wikkelt zich om zijn zij. Het bloed loopt via de wond over zijn benen en drupt op de grond. De huid van de wond is gezwollen en het aanzicht is vreselijk. De ogen van de man gesloten. Ik ga ervan uit dat de man dood is, maar al snel wordt me duidelijk dat ik het mis heb.

'H...H-el..p m..e', klinkt een schorre, naar adem happende, stem. Mijn hart bonst in mijn keel. Ik heb veel gruwelijke dingen gezien, maar dit mag hoog op die lijst worden toegevoegd. Ik zet een stap naar achter, niet wetend wat te doen. Een deel van me wilt wegkijken, maar het lukt niet. Mijn blik gaat naar Novak. Hij staat stokstijf naast me. Zijn ogen zijn rood, zijn houding statisch.

'We moeten iets doen', breng ik ademloos uit. Ik zou niet weten wat, maar we kunnen deze man niet aan zijn lot overlaten.

'Nee', antwoord Novak vastbesloten. Ik kijk hem verbaasd aan.

'Hoe bedoel je nee? Als we niets doen sterft hij', zeg ik verontwaardigd. Novak draait zich naar me om, kijkt me geïrriteerd aan.

'Hij is al dood, zie je dat niet? We kunnen niets meer voor hem doen', zegt hij met een verharde stem. Mijn blik gaat naar de stikkende man. Hij hapt nog naar adem, hij leeft nog. Ik ga niet nog iemand laten sterven terwijl ik iets had kunnen doen.

'Als je me niet helpt, doe ik het zelf wel'. Met die woorden begin ik zonder plan naar de man te lopen. Ik moet om de een of andere manier de takken kapot zien te krijgen. Ik heb niet veel tijd meer. De man wordt steeds blauwer en de tak steeds strakker.

'Nee, dat doe je niet'. Zodra ik een meter van de man vandaan ben, word ik door Novak vastgegrepen en tegen zijn borst gedrukt. Direct probeer ik hem van me af te duwen, zijn armen van mijn middel te halen.

'Laat me los', schreeuw ik terwijl ik tegen zijn borst begin te slaan. Ik snap het niet, ik snap niet waarom Novak zich zo gedraagt. Hij moet toch zien dat die man sterft als we niet doen. Ik ben wanhopig, sla en schop om me heen in een poging los te komen. Novak is vele malen sterker dan ik dus ik mag geen enkele kans. Hij vertrekt geen spier.

'Kijk', zegt Novak terwijl hij mijn kin vastpakt en me dwingt naar de stikkende man te kijken. Ik sta stil, wetende dat ik toch niet los kan komen. De tranen beginnen opnieuw over mijn wangen te lopen. Ik wil mijn hoofd afwenden van het vreselijke aanzicht, maar Novak laat mijn hoofd niet gaan. De tak beweegt zichzelf strakker om de man zijn nek. De man probeert zich los te maken van de takken door zijn armen en benen in de lucht te bewegen. Dat zorgt er enkel voor dat de tak in zijn borst zijn huid verder scheurt. De wond wordt groter, meer bloed loopt naar beneden. Zijn ademhaling begint een piepend geluid te maken.

'Laat me los', probeer ik nogmaals, dit keer met een fluistertoon. Novak zegt niets, laat me niet gaan. Ik wil dit niet zien. De man zijn lippen kleuren blauw, de piepende toon word zachter. De tranen glijden in een stroom over mijn wangen. Ik ben misselijk en duizelig. Ik sluit mijn ogen en open ze pas als het piepende geluid stopt. Novak laat me eindelijk los. De man hangt bewegingloos in de boom, hij is dood. Voor even sta ik doodstil in het gras, kijkend naar de dode man. Langzaam begint het besef in te dalen. De man is dood, Novak heeft me weerhouden iets te doen, me vastgehouden tegen mijn wil en me gedwongen naar een stervende man te kijken. Mijn ongeloof en verdriet worden vervangen door pure woede. Ik kijk naar Novak die zijn blik op het lijk heeft gevestigd. Voor hij het kan zien aankomen sla ik zo hard als ik kan tegen zijn wang. Hij deinst naar achter, grijpt naar zijn rood kleurende wang en kijkt me vol ongeloof aan.

'Ik haat je', spuug ik naar hem. Ik voel mijn ogen kleuren en maak er dankbaar gebruik van. Het volgende moment beland Novak met een harde klap tegen een boom. Dit is de eerste keer dat ik in zijn bijzijn mijn magie gebruik. Hij belandt in het gras, kreunt van pijn. Ik ben zo weggetrokken door mijn woede dat ik Novak met een windvlaag nogmaals tegen een andere boom gooi.

'Celeste stop', kreunt hij terwijl hij probeert op te staan. Nogmaals wordt hij tegen een boom gesmeten.

'Celeste'. Nogmaals tegen een boom. Ik ben zo boos dat ik verblind ben van woede. Ik kan niet meer nadenken, niet meer stoppen. Ik ben al lang de tel kwijt van hoeveel bomen Novak al heeft gehad. Hij blijft kreunen en me smeken om te stoppen. Na de zoveelste klap tegen een boom wacht ik tot hij opstaat, maar dat doet hij niet. Hij blijft bewegingloos op de grond liggen.