Aan de vloer genageld luister ik naar de belletjes die tegen het hout kletteren. Het plafond boven ons, wat eigenlijk de vloer van de winkel is, kraakt. Ik knijp mijn ogen dicht. Het liefst zou ik hier en nu door de grond zakken. Mijn handen zijn aan het trillen. Mijn adem houd ik automatisch in.

Novak slaat zijn armen om mijn middel. Voor een moment schrik ik. Als we niet in zo'n benarde positie hadden gezeten weet ik zeker dat Novak iets had gezegd. Zijn aanraking voelt kalmerend, vertrouwd. Ik luister naar de voetstappen over het plafon. Ik kan amper beschrijven hoe bang ik ben. Tegelijkertijd ben ik nog nooit zo klaar geweest om Christiaan zijn nek om te draaien. Ik ben niet meer het meisje dat ik een paar maanden geleden was. Ik ken de andere kant en laat die nooit meer los.

'Goedemiddag heren', klinkt de stem van Nelly boven ons. Dan pas merk ik hoe gehorig deze plek daadwerkelijk is. Ik kan haar horen alsof ik naast haar sta. 'Goedemiddag'. Ik ben opgelucht als ik niet de stem van Christiaan hoor. 'Hoe kan ik u helpen?', vraagt Nelly. Novak slaat strakker zijn armen over mijn lichaam. Het voelt bijna alsof hij me probeert te beschermen.

Het donker geeft geen enkel zicht, vooral niet met het gesloten luik. Het enige waar we ons op kunnen vertrouwen zijn de geluiden en geuren om ons heen. De muffe kruidige geur lijkt langzaam naar mijn hoofd te stijgen. De geur is zwaar, muf en bedwelmend. Hoe langer we in deze donkere ruimte staan hoe meer de geur van rottend voedsel langs de kruiden omhoog komt.

Ik spring zowat naar de andere kant van de ruimte zodra ik iets langs mijn been voel. Het gevoel van een snel harig iets langs mijn benen laat me direct de conclusie trekken dat we hier niet alleen zijn. Novak moet me vasthouden om te voorkomen dat ik een onnodig geluid produceer. Mijn stem word sowieso van me weggenomen zodra het gesprek boven ons voortzet.

'We zijn op zoek naar de kroonprinses madam. Heeft u een dame van negentien jaar met zwart haar, een zwarte jurk, bruine ogen en een welvarend uiterlijk gezien?', vraagt de stem van een man. Er is geen enkele discussie meer mogelijk over of ze naar mij op zoek naar of niet. 'Mijn excuses heren, ik heb geen dame met deze omschrijving gepasseerd', antwoord Nelly.

'Ze liegt'. Mijn adem word met een klap uit mijn longen geslagen. Tranen beginnen in mijn ogen te prikken, mijn lichaam te trillen. Die stem, die stem die ik nooit meer hoopte te horen, de stem die de rillingen over mijn lichaam laat lopen. Zelfs mijn boten lijken te trillen, mijn bloed te koken.

'Excuseer mij heer generaal Franders, ik spreek niets meer dan de waarheid', klinkt Nelly haar stem. Twee zware schoenen lijken over de vloer te stampen. Ik houd mijn adem in, bang om ook maar het kleinste beetje geluid te maken. 'Ene heer Leonardes preekt u tegen. Hij beweert een dame van deze beschrijving gister nog in uw winkel te hebben gezien', spreekt Christiaan Nelly tegen.

'De heer Leonardes moet ik verwarring zijn heer generaal. Mijn nichtje Eloise was hier op bezoek gisteren. Ze heeft zwart haar en haar voorkeur ligt bij zwarte kledij. Ik kan u verzekeren dat ze niet de dame is die u zoekt. Ze heeft helaas geen welvarende achtergrond en is niet de kroonprinses', probeert Nelly haar weg uit de conversatie te liegen.

'En waar mag u nichtje zich nu bevinden?'. 'Ze is op reis, zoekend naar haar mate heer generaal. Ze is vanochtend vertrokken voor het vervolg van haar reis'. Ik hoop zo dat Nelly haar verhaal een kern van waarheid bevat. Ik wil mij niet voorstellend wat er gebeurt zodra Christiaan erachter komt dat ze liegt.

'Is er iemand die u verhaal kan bevestigen?', klinkt de stem van Christiaan. Novak heeft niet meer bewogen sinds Christiaan de zaak binnenstapte, ik al helemaal niet. 'Alfa Asa zal Eloise haar bezoek kunnen bevestigen heer generaal. Ze is een geliefde gast bij de familie'. Ik moet Nelly nageven dat ze haar verhaal snel en goed heeft klaarliggen.

'Ik zal hem om bevestiging vragen. Toch wil ik een betere kijk in uw winkel nemen voor ik vertrek'. Ik pak Novak zijn hand vast en knijp er hard in. 'Ga u gang heer generaal'. De zware schoenen van Christiaan weerklinken in het krakende hout. De voetstappen worden luider. Het plafon boven ons beweegt.

'U vindt het vast geen probleem als ik deze meeneem?'. Aan het geluid van de stem te horen kan het niet anders dan Christiaan boven ons staat. Ik zou zweren dat ik zijn ademhaling hoor. 'Zeker niet heer generaal', antwoord Nelly. Ik weet niet exact waar de conversatie over gaat, maar ik durf te concluderen dat Christiaan iets meeneemt zonder er iets voor te geven.

'Heeft u nog andere opslagen?', vraagt Christiaan. 'Een zolder. U vindt het luik aan de rechterzijkant van de winkel heer generaal'. De voetstappen stampen weer over de houten vloer, dit maal van ons vandaan. Ik laat voorzichtig mijn ingehouden adem via mijn neusgaten naar buiten glijden.

Er worden geen woorden meer gesproken. Het enige wat ik hoor, is het opengaan van een luik, stampende voeten over de vloer en potjes die aan de kant worden geschoven. Het luik lijkt na enkele minuten weer dicht te worden gedaan. De voetstappen klinken verder van ons af. 'Als u een andere dame die aan de beschrijving voldoet passeert bent u bij deze verplicht dit te melden'.

Nelly zal niet de enige zijn die dit bevel te horen krijgt. Hoe we ons ooit een weg uit dit dorp gaan banen is voor mij een raadsel. 'Dat zal ik zeker doen heer generaal, dank voor uw bezoek'. Met die woorden galmt het geluid van de belletjes aan de deur opnieuw door de winkel. Het geluid van de deur die in het slot valt lijkt het teken te zijn dat we deze situatie hebben overleefd.

Langzaam haalt Novak zijn armen van mij weg. Ik blaas mijn adem uit en voel iets nats langs mijn wang lopen. Zodra ik met mijn hand over mijn wang ga, heb ik pas door dat ik huil. Hoe we hier ooit weg gaan komen weet ik niet. Hoelang Christiaan hier nog zal zijn weet ik niet. Of Nelly haar verhaal stand zal houden weet ik niet. Het enige dat ik zeker weet is dat mijn, Novak en nu ook Nelly haar leven voorbij zijn zodra Christiaan de waarheid achterhaalt.