Dit boek heeft een nieuwe naam! Van The Last Rider is het nu gegaan naar Zwart bloed. Ik vind dat deze titel het verhaal beter past en neutraal maakt.

De vrouw duwt een potje in mijn hand terwijl ze weer naar de balie begint te lopen. Ik ben geïnteresseerd in deze vrouw en haar enorme hoeveelheid kennis. Hoewel ik deels heks ben heb ik het nooit gebruikt. Night Rider zijn bestaat uit een deel element, wind en lucht in mijn geval. Het hebben van immortaliteit qua leeftijd, het kunnen geven en nemen van leven op een bepaald niveau en alles wat een magiër kan. Het enige waarvan ik gebruik heb gemaakt is het gedeelte elementsturing, ik heb nog nooit een spreuk uitgevoerd.

'Kom, kom'. De vrouw wuift met haar hand door de lucht. Met vlugge passen glijden mijn hakken over de vloer haar richting in, laten een tikkend geluid op de houten planken na. Ik kom voor de vrouw te staan. Ze begint de potjes open te draaien en zakjes te vullen met het lepeltje. Ik volg al haar bewegingen met mijn ogen, neem ze in mij op. Haar trillende rimpelige vingers laten geen blaadje van de lepel vallen.

'Waar gaat de reis heen?', vraagt de vrouw zonder op te kijken. 'De Andes'. Ze knikt langzaam terwijl ze het tweede zakje dichtvouwt en weglegt aan de rechterkant van de balie. 'Zou je willen weten hoe je reis gaat verlopen?'. Ik kijk de vrouw aan alsof ze me heeft gevraagd of ik met dieren kan praten. Natuurlijk zou ik willen weten of ik op tijd ga komen bij de bloed berg.

'Natuurlijk'. Er verschijnt een kleine glimlach op de lippen van de vrouw. Ze vult het laatste zakje en vouwt het dicht. Ze legt het zakje bij de andere aan de zijkant. Haar hand rijkt naar onder de balie en komt terug omhoog met een houten schaal. De schaal is bijna identiek aan de schaal die werd gebruikt bij de kroning van Aza. Ze zet de schaal voor zich op de balie. 'Schat wil jij de Montsechia vidalii van de derde plank pakken'. De vrouw steekt haar rimpelige hand uit naar een andere kast vol potjes.

Ik kijk haar even verbaasd aan voor ik netjes naar de kast begin te lopen. Ik heb geen enkel idee wat een Montsechia vidalii is of hoe ik het uit zou moeten spreken. Als zij zegt dat het hier ergens op de derde plank zal moeten staan zal dat wel zo zijn. Toch ga ik haar vragen wat het voor een plant is.

Ik stop met lopen zodra ik voor de kast kom te staan. Mijn ogen glijden over de potjes. De meeste namen die op de etiketten staan ken ik niet of zou ik niet uit kunnen spreken. Hoe de andere kast voornamelijk vol stond met gekleurde bloemen en kruiden staat deze kast vol met groene planten. Mijn ogen stoppen bij een potje met een groen waterplant uitziende inhoud. Montsechia vidalii staat er op het etiket.

Ik pak het potje van de plank en loop ermee terug naar de vrouw. Inmiddels heeft ze meerdere dingen naast of in de schaal gelegd. Naast de schaal ligt een klein mesje, een flesje met een paars uitziende vloeistof en een zakje met gekleurde kruiden. In de schaal ligt een klein laagje doorzichtige vloeistof waardoor ik aanneem dat het water is.

Het potje met Montsechia vidalii zet ik voor de schaal op de balie. Ze knikt goedkeurend en pakt het potje op. 'Wat is het?', vraag ik nieuwsgierig. Er verschijnt een kleine glimlach op de rimpelige lippen van de vrouw. Ze opent de deksel van het potje en pakt er een paar groene plantjes uit. Ze zet het potje met haar ene hand terug op de balie en begint met haar beide handen de plantjes kapot te trekken.

Kleine stukjes van de groene plantjes vallen in het water in de schaal. Gebiologeerd kijk ik naar haar langzame bewegingen. Mijn gedachtes zijn leeg. 'Montsechia vidalii is de oudste plantensoort op deze wereld. Het draagt veel magie en kennis die wij niet meer kunnen gebruiken of hebben. Je hebt de geschiedenis nodig om de toekomst te kunnen zien'.

Ik ben in deze winkel nog maar kort maar de vrouw heeft me nu al zodanig veel levenslessen voorgedragen dat mijn gedachtes ze niet meer kunnen bijhouden. Ik zou graag zoveel kennis willen hebben als deze vrouw voor mij. Ze lijkt elke plantensoort te kennen bij naam, functie, groei en geur. Het is facinerend op zijn minst.

Zodra ze alle spullen voor zich heeft klaargelegd steekt ze haar hand naar mij uit. De Palm van haar hand wijst richting het houten plafon, haar dunne rimpelige vingers naar mij uitgestoken. 'Mag ik je hand schat?', vraagt ze. Een beetje betwijfeld leg ik mijn hand in de hand van die van de vrouw. Haar huid voelt rimpelig, zacht en warm.

'Ik moet een paar druppels bloed van je afnemen'. Ze pakt het mesje, die ze eerder naast de schaal had neergelegd, van de balie. Ze draait mijn palm naar boven en brengt mijn hand boven de schaal. Langzaam brengt ze het mesje richting mijn vingers. Ze zet de punt van het mesje tegen mijn wijsvingers en drukt hem zachtjes mijn huid in. In eerste instantie kijk ik weg tot de vrouw een aantal seconde niet meer reageert.

Mijn blik glijd naar mijn hand. Mijn ogen vergroten zich en mijn adem stokt. Je zou verwachten mijn rode bloed uit het kleine wondje te zien lopen maar dat is niet zo. Mijn voorheen rode bloed is zwart, pik zwart. Ik trek mijn hand uit de hand van de vrouw en breng mijn vinger dichter in mijn zicht. Ik veeg het bloed van mijn vinger af in de hoop dat het mijn zicht is die me verraad maar dat lijkt niet het geval. De tweede druppel bloed is ook zwart.

Ik kijk weg van mijn vinger in een totale verwarring. Ik heb nog nooit gehoord over zwart bloed, al helemaal niet gezien. Mijn ogen glijden naar de oude vrouw voor mij. Haar ogen staan neutraal, haar houding is ontspannen. 'Schat heb je de krant gelezen?', vraagt ze. Ik schud langzaam mijn hoofd. Ik heb mijn vinger in mijn hand gevouwen.

De vrouw bukt en komt niet veel later omhoog met een krant in haar hand. Ze legt de krant op de balie voor mij en wijst naar de hoofdpagina. Night Rider vervloekt met zwart bloed. Mijn ogen glijden een aantal keer over de woorden voor ik begin te bevatten wat er staat. Mijn vader heeft mij, Viko en Tristan vervloekt met zwart bloed. Iedereen die mijn of hun bloed zal zien zal direct weten wie we zijn. Het is de perfecte manier om ons op een nog snellere manier te vinden.

Ik slik. 'Ik..ik. Uuhm'. Ik weet niet wat ik moet zeggen. De vrouw haalt de krant van de balie en legt hem terug op de plek waar die vandaan kwam. 'Maak je niet druk schat, ik ga je niet uitgeven. In tegenstelling, ik wil je iets leren'. Ik kijk de vrouw verbaasd aan. 'Waarom?', vraag ik voor ik er over na kan denken. Ik snap niet waarom alle mensen die ik tegen het lijf loop mij willen helpen terwijl ik de dochter van de grootste moordenaar in de wereld ben.

De vrouw glimlacht klein. 'Ik denk niet dat je iemand zou moeten beoordelen op zijn of haar afkomst. Toen je de winkel instapte had ik een vermoede, toen ik je bloed zag wist ik het natuurlijk zeker. Toch gaf je mij niet de indruk dat je iets kwaads in je zin hebt. Je geschokte reactie op het krantenbericht vertelt mij dat je niet eens op de hoogte was. Je geeft me geen enkele reden om je als een gevaar te zien'. Dit is dezelfde rede die de vorige alfa mij gaf. Duidelijk heb ik aan andere uitstraling dan mijn vader.

Ik glimlach klein naar de vrouw. 'Dank u', mompel ik zachtjes. Ze steekt haar hand nogmaals naar mij uit. Voor even kijk ik naar de hand zonder enige reactie te geven. Uiteindelijk leg ik mijn hand terug in die van haar. Ze drukt zachtjes op mijn vinger in een druppel bloed uit het kleine wondje te persen. De zwarte druppel glijd langzaam via mijn huid de schaal in. Het zwart mengt zich met het water en vervaagt langzaam.

Ze vrouw pakt in stilte de zakjes met gekleurde kruiden en bloemen van de balie, opent de zakjes en laat de inhoud in de schaal vallen. Ze pakt daarna het flesje met de paarse vloeistof, haalt de dop eraf en schenkt de inhoud in de schaal. Ze steekt haar wijs en middelvinger in de schaal. Langzaam maakt ze meerdere rondjes in de vloeistof. Mijn ogen volgen gebiologeerd haar bewegingen.

Haar ogen glijden van de schaal naar mij. Ze steekt haar schone hand naar mij uit. Ik leg mijn hand zoals de tweemaal eerder in haar hand. Haar twee vinger, die ze eerder in de schaal had, plaatst ze in het midden van de palm van mijn hand. Er gaat een rilling over mijn rug, mijn spieren verstarren.

De ogen van de vrouw sluiten voor even. In een snelle beweging openen de ogen van de vrouw. Ik verwacht iets te zien al weet ik niet wat. Wat ik in elk geval niet had verwacht te zien was medelijden en angst. Ze ziet mijn toekomst, tenminste dat is wat ik denk. Ze trekt haar vingers weg van mijn hand. Ik kijk de vrouw verbaasd en afwachtend aan.

Haar ogen kijken me in stilte aan, hebben een zware uitdrukking die mijn adem laat stokken. Ik wil vragen wat ze zag maar iets in mij houd me tegen. De vrouw slikt zichtbaar en pakt de schaal van de balie. Ze wilt zich omdraaien maar lijkt zich te bedenken. Ze draait zich naar mij toe en kijkt me recht in mijn ogen aan. 'Wees je bewust van de stappen die je zeg, denk er goed over na voor je keuzes maakt die je later achterna zitten'. Haar worden verwarde me en geven me ergens het gevoel dat mijn toekomst net zo duister is als mijn verleden.