Een zucht verlaat mijn lippen. Er wordt van me geëist dat ik het kind van Christiaan zal dragen, dat ik de moeder word van een persoon met hetzelfde DNA als dat monster. Tot dusver zijn mijn gebeden gehoord. Ik vrees voor de dag dat ik daadwerkelijk zwanger zal worden. Ik weet niet eens wat ik zou doen. Ik weet niet of ik het kind normaal zou kunnen aankijken. Het enige dat ik kan doen is hopen dat het niet komt of nog heel lang op zich laat wachten. Ik leg mijn hoofd tegen de muur en sluit mijn ogen. De donkere ogen van Christiaan glijden langs mijn zicht. 

Binnen een seconde zijn mijn ogen weer open. Ik herinner me de dag nog goed dat mijn vader me vertelde dat hij me had verkocht, een dag die me achtervolgd in mijn nachtmerries. Ik stond als eerste in lijn voor de troon, had al mijn vrijheid en het respect. Van elk van die dingen lijkt niets meer over te zijn. In principe ben ik nog steeds de rechtmatige troonopvolger maar mijn vader ziet Christiaan, een man, liever op de troon. Officieel zou Elien de troon over moeten nemen maar zoals het er nu uitziet gaat de kroon naar Christiaan. Het lijkt wel alsof zijn respect voor vrouwen met haar mee de grond is ingegaan. Misschien was mijn moeder de enige reden dat hij in toon gehouden werd.

Ik weet niet hoelang ik onder deze douche sta. Hoeveel water er ook over mijn huid zal lopen, hoeveel zeep er ook overheen zal gaan, het zal nooit schoon of van mij voelen. Voor de derde keer begin ik, met een washandje en zeep, mijn huid rood te boenen. Ik ben gevangen in mijn eigen hoofd en lichaam. Mijn lichaam lijkt niet meer van mij, mijn magie is verboden in dit gebouw en ik word zo gedrild dat ik de onzin begin te geloven. Ik ben nu al maanden niet verder gekomen dan de tuinen. De gedachtes die door mijn hoofd razen maken me nog wanhopiger dan dat ik al was.

Het washandje dat in mijn hand ligt, gooi ik tegen de muur. Mijn handen verdwijnen in mijn haar, trekkend aan de wortels. Zodra die actie me herinnert aan de gebeurtenis van hiervoor, trek ik mijn handen terug. Ik draai de kraan dicht, stap de douche uit en sla een handdoek om mijn lichaam heen. Ik kijk mezelf in de spiegel aan en schrik van wat ik zie. Ik zie nog maar een splinter van wie ik maanden geleden was. Mijn ogen zijn ingevallen, mijn huid is wit en mijn ooit zo levendige blik is nu kil en koud.

Met tegenzin begin ik me af te drogen en loop de slaapruimte in. Zodra mijn blik weer op de bebloede dekens valt, laat ik een diepe zucht. Ik open mijn kledingkast en trek er de eerste de beste jurk en een nieuw lingeriesetje uit. Met nog altijd pijn in mijn onderlijf, trek ik de zwarte stof om mijn lichaam. Soms walg ik van mezelf als ik exact blijf doen wat Christiaan me opdraagt, zo ook nu. Ik begin zonder dat ik het zelf doorheb de lakens van het bed te verschonen. Ik probeer mezelf wijs te maken dat ik dat doe omdat ik er vanavond ook in moet slapen, echter weet ik dat dat totale onzin is.

De vieze lakens gooi ik in de hoek van de kamer. Een normale burger zou waarschijnlijk zeggen dat een prinses haar eigen bed niet verschoont, ik sta hier de pijnlijke waarheid te bewijzen. We hebben er bediendes voor maar Christiaan wil ze niet in de kamer. Ik gooi de nieuwe deken op het matras en stop hem aan het uiteinde in. Ik laat mijn handen nog een keer over de stof glijden voordat ik een blik op het eindresultaat werp.

Dat is pas het moment dat ik mijn blik naar de klok laat glijden. De dag is sneller voorbijgegaan dan ik had gehoopt. Ik hoopte mijn leven even te vergeten met Elien in de tuin en met het lezen van een boek. Mijn dag heeft zich weer gevuld met de dagelijkse dingen: kleinering en misbruik. Ik laat mijn voeten in de zwarte hakken glijden en begin naar de deur te schuiven.

Binnen een korte tijd word ik in de eetzaal verwacht, om extra narigheid te voorkomen besluit ik mijn weg er eerder naar te maken. Met tegenzin open ik de houten deur en loop de gangen op. De stilte in de gangen geven me de tijd om na te denken over hoe ik het leven ga volhouden. Elke dag vraag ik me meer af hoe en of ik dat kan. De bediendes die hier lopen hebben het misschien nog wel beter, laat dat misschien maar weg. Mijn hakken tikken over de grijze stenen, mijn jurk glijdt over de vloer.

De twee bochten naar rechts en de laatste naar links brengen me bij de eetzaal. De bediendes zijn druk bezig met het opmaken van de lange tafel. Het prettige gezicht van Melissa maken me weer enigszins rustig. Bij het geluid van mijn hakken op de vloer, kijkt de dame op. Ze gunt me een glimlach en wil in eerste instantie verder gaan met haar bezigheden, totdat ze zich iets lijkt te bedenken. Ze zet de borden, die ze in haar handen hield, op de tafel. Ik sta stil in het midden van de ruimte, afwachtend op haar acties. Haar dunne en korte benen snellen zich naar me toe, ze houdt ongeveer een meter voor mij halt.

'Hoogheid'. Ze maakt een kleine buiging waardoor ik een kleine glimlach op mijn lippen krijg. Soms haat ik die titel tot op het bot, soms herinnert het me aan wie ik ben. Haar hand gaat in de zak van haar jurk en pakt er iets uit, een envelop.

'Een dame vroeg me u dit te geven zonder er met iemand over te praten'. Ze houdt het papier mijn richting in, verbaast, pak ik het aan. Dan pas zie ik de zwarte zegel met de drakenafdruk en lijkt mijn hart stil te staan.