Voor ik door kan gaan op wat Novak me wilde gaan vertellen antwoord hij de klop op de deur met 'binnen'. Ik houd mezelf voor om hem later te herinneren aan zijn verhaal. De deur gaat langzaam open en een jonge dame verschijnt in de deuropening. In haar handen houdt ze verschillende kledingstukken, ze draagt dezelfde jurk als Zora en haar bruine haar zit ingevlochten op haar hoofd. Ze maakt een kleine buiging onze richting in en loopt de kamer binnen.

'Goedendag, Beta Alex had mij gevraagd u kleding te brengen voor de ceremonie. Ik weet niet uw exacte maten dus ik hoop dat deze kleding u past'. Uit haar verhaal neem ik aan dat dit Flora is. Ik sta op van het bed en loop haar richting in. 'Bedankt, Flora'. De jonge dame lijkt verbaast over het feit dat ik haar naam ken. Een kleine glimlach verschijnt op haar gezicht en haar bruine ogen beginnen lichtelijk te stralen. Ze loopt langs me heen naar het bed en legt de kleding erop. Novak is inmiddels opgestaan en staat naast het bed.

'Dames eerst', zegt Flora en glimlacht klein naar mij. Ik wil haar aanbod vriendelijk aanvaarden maar besef me dan dat ik in mijn ondergoed tegenover Novak zal staan. Ik zal dan wel een aantal nachten met hem in een tentje hebben gelegen, mijn kleding is altijd aangebleven. Ik krijg het benauwd van het idee en schud langzaam mijn hoofd. 'Ik sta erop dat Novak eerst gaat', probeer ik mijn beurt naar Novak te schuiven. Flora kijkt me wat verbaasd aan maar knikt dan goedkeurend naar hoofd. Ik sluit mijn handen in elkaar en zet een stap naar achter.

Novak loopt dichter naar Flora toe en schenkt mij een betwijfelde blik. Flora pakt de mannen kleding van het bed af en houdt het Novak voor. 'Het zou moeten passen', zegt ze eerder tegen zichzelf dan tegen één van ons. Zodra Novak zijn jas uittrekt lijkt het mij het moment om me om te draaien en netjes weg te kijken. Met aanwezige ongemakkelijkheid sta ik te luisteren naar het geluid van kleding dat op de grond valt en wordt aangetrokken.

'Je kan je omdraaien, ik ben niet naakt', klinkt de stem van Novak na een aantal minuten door de ruimte. Langzaam draai ik mij om en laat mijn ogen over zijn nieuwe kleding gaan. Hij draagt een koningsblauwe broek, een wit blouse die in zijn broek is gestopt en een jasje met dezelfde kleur als de broek. Op het jasje zitten verschillende zilveren beduursels die iets weg hebben van planten en bloemen. De beduursels zitten voornamelijk aan de onderkant van het jasje en lopen aflopend naar boven. De beduursels lijken ingelegd te zijn met kleine zilvere steentjes. Hij draagt zijn eigen zwarte schoenen.

Ik zou niet graag willen toegeven dat het hem goed staat maar het is wel het geval. De kleuren passen mooi bij zijn blonde haar en blauwe ogen. Ik knik enkel goedkeurend. Novak glimlacht klein. Novak draait zich om richting Flora. 'Bedankt. Ik zal alvast richting de ceremonie gaan'. Novak pakt zijn sigaretten en lucifers uit zijn jaszak en verlaat dan de kamer. Verbaasd volg ik hem met mijn ogen maar stel geen verdere vragen. Ik vraag me af of zijn onverwachte vertrek komt door het voorval van eerder of omdat hij mij wat privacy wilt geven.

'Wilt u dat ik u help met uitkleden of doet u dat liever zelf?', vraagt Flora netjes. Hoewel ik ben opgegroeid als prinses en deze gang van zaken gewend zou moeten zijn blijft het iets wat niet vanzelf sprekend is. 'Als je de touwtjes zou willen loshalen', vraag ik haar om te voorkomen dat ik tien minuten sta te prutsen. Flora knikt met haar hoofd en loopt mijn richting in. Voorzichtig begint ze de sluiting van de jurk open te maken.

Ik probeer een vergelijking en verschil te vinden tussen de bediendes hier en de bediendes in het kasteel. Tot mijn spijt kan ik enkel zeggen dat hun manier van doen overeenkomt met elkaar. Ik kan enkel hopen dat hun behandeling hier anders is dat in het kasteel. Hoewel ik wil denken dat de bediendes het hier beter hebben is elke bediende niks meer dan een slaaf van degene boven haar. Kleinering, seksueel misbruik en een slechte behandeling is voor iedere bediende aan de orde van de dag. Je bent niks meer dan een werknemer voor een slecht loon, een vrijwillige slaaf. Daar wordt je voor geboren en het zal in je leven niet veranderen. 

Flora heeft ondertussen de touwtjes van mijn jurk losgemaakt en zet een stap naar achter. Ik laat de zwarte jurk van mijn armen afglijden en stap eruit zodra de stof de vloer raakt. Enkel in mijn ondergoed en BH sta ik voor Flora. Z pakt de blauwe jurk van het bed en houdt het me voor zoals ze bij Novak deed. 'Hij bestaat uit twee delen', licht ze me toe. Het blauwe gedeelte, wat bijna vergelijkbaar is met een jas, pakt ze van de hanger af. De witte onder jurk geeft ze me aan.

De witte onder jurk gaat als eerste aan en wordt aan de achterkant vastgemaakt met de bekende touwtjes. Over de witte onder jurk komt een jurk die eerder vergelijkbaar is met een jas. De jas is koningsblauw, is gesloten vanaf aan de onderkant van mijn ribbenkast tot net boven mijn decolleté en valt vanaf mijn ribbenkast in een punt open naar beneden. De hals is een v hals waar de witte jurk onderuit komt. Aan de onderkant van de blauwe jurk zitten dezelfde beduursels als op Novak zijn jasje. Het is een prachtig geheel dat me doet denken aan de jurken in het kasteel.

'Vindt u het mooi?'. Ik draai mij Flora haar richting in en laat mijn blik achter haar langs naar de spiegel lopen. De zilveren spiegel is groot genoeg om de gehele jurk in beeld te krijgen. In het spiegelbeeld zie ik Flora met zenuwachtige ogen mijn richting in kijken. 'Zeker, hij is prachtig. Bedankt', is mijn oprechte antwoord. Als iets me duidelijk is geworden in de aantal uur dat ik hier ben is dat de meest gehanteerde kleur hier blauw is, een kleur die ik eigenlijk nooit droeg. Het is de kleur van de Dageraad, de hulpjes van mijn vader. Het was simpelweg geen kleur voor een kroonprinses.

'Fijn om te horen', zegt Flora dankbaar om mijn compliment. Ze wilt aanstalten maken om haar spullen te pakken en de kamer te verlaten tot dat ik mij besef dat ik geen idee heb waar ik naartoe moet. Ik kan mij amper herinneren hoe we in deze kamer aankwamen, laat staan dat ik de weg naar de ceremonie zal vinden. 'Flora, zou je nog iets voor me kunnen doen?'. Liever vraag ik de hulp niet van bediendes, puur omdat ik denk dat ik het zelf ook kan, maar in dit geval heb ik haar hulp daadwerkelijk nodig.

'Ja mevrouw, waarmee kan ik u helpen?', vraagt ze vriendelijk. Ze pakt de kledinghanger van het bed af en bekijkt me met een afwachtende blik. 'Kun je me vertellen waar ik heen moet voor de ceremonie?', vraag ik. Ik voel me zowel dom omdat ik niet eens weet waar ik ben als verwend dat ik het moet vragen. Flora krijgt een kleine glimlach op haar gezicht. 'Natuurlijk. De ceremonie begint pas over een uur. Er is op dit moment een inloop met gelegenheid voor iets te drinken en eten'.

Voor ik nog iets kan vragen draait Flora zich om en loop de deur uit. Ik stap snel weer terug in mijn zwarte hakken en loop achter haar aan de gang op. Dezelfde gangen gaan voorbij als toen we naar de kamer liepen. De trap af, de zelfde kunstwerken en zelfs de graveringen in het hout herken ik. Ik probeer ondertussen een glimp van Novak op te vangen maar zie hem nergens. Ik zou Novak inmiddels als een vriend beschouwen, een bondgenoot misschien wel.

Mijn beeld van mannen is verwrongen, kapot zelfs. Het enige wat ik bij mannen zie is lust, drang naar macht en agressie. Novak lijkt de eerste te zijn die daar een draai aan kan geven. De drang naar macht zie ik bij hem niet, agressie vandaag voor het eerst maar dat was nog geen één procent van wat ik bij Christiaan zag en de lust heb ik ook nog niet gezien. Misschien zijn mannen anders dan ik had gedacht, misschien is Novak anders.

Mijn goeiige gedachtes lijken te verdwijnen als sneeuw voor de zon zodra we de open plek oplopen. Flora zegt me nog netjes gedag maar ik ben te verbaast om iets uit te brengen. Honderden mensen staan op het open veld met elkaar te praten, te dansen en te drinken. Mijn oog valt echter niet op een wild vreemde maar op Novak. Tientallen meters van me vandaan staat Novak met zijn lippen op die van Zora gedrukt, zijn handen op haar billen en haar handen om zijn nek. Mannen zijn allemaal hetzelfde.