Novak knikt enkel goedkeurend. Novak had blijkbaar een vork meegenomen toen hij de bakjes ging pakken. Hij pakt de vorm van zijn been af en roert ermee in de bakjes met eten. Hij neemt een hap van de vork en een trekje van zijn sigaret, een smerige combinatie wil ik aannemen. Hij rookt de sigaret vrij snel daarna op en gooit de peuk in het vuur.

Novak pakt de bakjes uit het vuur en zet het voor ons neer. Steeds meer begin ik me af te vragen hoe ik dacht te gaan overleven in mijn eentje. Ik mag mezelf een gelukkig persoon prijzen dat Novak naast me zit. Ik durf te wedden dat ik het nog geen week alleen had uitgehouden hier. In kastelen bereiden ze je duidelijk niet voor op het leven buiten die muren.

'Hier, je zal wel honger hebben'. Ik kijk op het vuur. Novak houd me een bakje voor met een paar stukken brood erop. Ik pak het dankbaar uit zijn hand en bekijk mijn avondeten. In het bakje ligt een rode saus met allerlei groentes erin. Het brood is donker en vol pitjes. Alles is anders sinds mijn vertrek uit het paleis, zelfs het eten.

'Het is een soort groeten stoofpot, het eerste wat ik kon vinden'. Ik bedenk mij dat ik ook eten had gekregen voor mijn vertrek en begin te denken dat dit het eten is wat we de komende tijd zullen eten. Ik pak een stuk van het brood, gebruik het als een lepel om de stoofpot op te pakken en neem een hap. De smaak is voornamelijk kruiden en tomaat, iets dat me wel aanstaat.

'Smaakt goed', is mijn oprechte reactie. Naast mij begint Novak zelf te eten uit het andere bakje. Het verbaast me nog steeds dat vampiers normaal eten eten. Soms lijkt ik ook te vergeten dat Novak überhaupt een vampier is . De vampier kant van hem heb ik nog niet gezien en ik weet ook niet of ik het wil zien.

'Dus jij bent de vrouw van Franders?'. Ik verslik me bijna in mijn eten. Ik kijk Novak aan als een kind die is betrapt op het pakken van een snoepje. Ik slik mijn hap eten door en begin met het brood zenuwachtig in het bakje te dippen. 'Ja', is mijn enige en eerlijke antwoord. Elke keer als Christiaan ter sprake komt voel ik de angst door mijn lijf lopen.

'Hoe heeft hij je behandeld?'. Novak heeft geen blad voor zijn mond, laat dat duidelijk zijn. Ik laat een zucht over mijn lippen glijden. Hoe beschrijf je het? Hij heeft me op zoveel manieren verschrikkelijk behandeld dat ik geen woord kan vinden die het samenvat. Het enige woord dat in me opkomt is dan ook het enige antwoord dat ik kan geven. 'Vreselijk'.

'Was hij de rede van al je verwondingen en blauwe plekken?'. Ik wil dit gespreksonderwerp niet op tafel hebben liggen, ik wil het verbergen op een plek waar het nooit meer vandaan kan komen. 'Ja'. Ik weet niet wie ik meer schuldig bevind, mijn vader of Christiaan. Ik neem een nieuwe hap van het eten en kijk naar het vuur.

Het is een tijdje stil, zodanig dat ik me afvraag of Novak nog iets gaat zeggen op mijn bekentenis. Ik neem de laatste hap van mijn eten. Ik zet het bakje naast me in het gras en trek mijn benen op. 'Mocht je het idee hebben dat ik de intentie heb je iets te doen tegen je wil in, dat is niet zo. Ik sla geen anderen, als ze mij niks aan doen, en ben al helemaal niet uit in seksueel contact tegen iemand zijn of haar wil in. Als ik iets doe wat je niet wilt zeg het en ik stop direct, al is het iets kleins'.

Hoewel ik al het vermoeden had dat hij de intenties niet had voelt het wel als een opluchting om het hem te horen zeggen. Ik glimlach klein maar kijk niet op van het vuur. 'Bedankt', mompel ik zacht. Het is een tijdje stil tussen ons, beide niet in de nood om iets te zeggen. Ik laat een grasspriet tussen mijn vingers glijden tot de koude wind rillingen over mijn rug laat lopen.

Novak staat op van het gras en steekt een hand naar me uit. Ik kijk op van het vuur, pak zijn hand dankbaar aan en trek mezelf uit het gras. 'Laten we gaan slapen, we hebben morgen weer een lange dag voor de boeg'. Ondanks zijn geruststellende woorden is het idee in mijn hoofd niet steeds niet geheel geland, er blijven zenuwen ontstaan.

Ik antwoord niet op zijn aankondiging. We lopen samen richting de tent. Zijn hand pakt de voorste flappen van de tent vast, opent ze. 'Wil je je omkleden?', vraagt hij. Ik kijk hem voor een seconde verward aan om zijn voorstel. Als ik me zou willen omkleden zou dat betekenen dat ik enkel in mijn ondergoed naast hem zou komen te liggen. Dat is iets wat ik op elke manier mogelijk zou willen vermijden en daarbij is samen met hem in een kleine tent slapen al een groot ding voor mij.

Ik schud mijn hoofd en leg me er op dat moment bij neer dat ik ga slapen in mijn strakke oncomfortabele jurk. Novak knikt enkel. Hij stapt de tent binnen en verdwijnt zonder iets te zeggen uit mijn zicht. Ik sta een aantal secondes voor de tent zonder een vinger te bewegen. De spanning in mijn lichaam is om te snijden. Mijn spieren voelen aan alsof ze zijn vastgeketend in de grond, mijn voren lijken vastgeroest.

'Kom je nog?', klinkt er vanuit de tent. Ik besef me dat hoe raar mijn gedrag naar hem moet overkomen. Hij weet wel dat Christiaan niet de man is die je wilt in een relatie maar niet in hoedanig dat zich heeft geuit. Ik verzet mijn angst en stap de kleine tent binnen. De plastic wandjes maken niet dat het in de tent enig verschil is qua temperatuur met buiten. Het is koud, guur. Het enige verschil is het wegvallen van de wind, nu enkel nog hoorbaar tegen het plastic.

Ik kom naast Novak zitten op de verschillende dekens die op de tent vloer zijn neergelegd. Een matras is er niet, een kussen ook niet. Het is alles behalve comfortabel maar daar had ik me ook niet op ingesteld. Deze tent en Novak zijn aanwezigheid zijn meer dan ik had verwacht toen ik vertrok vanochtend, altijd nog beter dan het kasteel.

Novak trekt de deken over zichzelf heen en gaat naast mij liggen. Ik volg twijfelend zijn voorbeeld. Nu ik hier lig merk ik pas hoe koud het daadwerkelijk is. Ondanks de dekens en de plastic vloer is de grond koud en vochtig. Ik trek de deken verder over me heen terwijl kippenvel over mijn lichaam verspreid. Met de staat waarin ik mij nu verkeer ben ik zeker dat we weinig slaap voor mij in zal zitten deze nacht.

'Heb je het koud?', klinkt er achter mij aangezien ik met mijn rug naar Novak ben gaan liggen. 'Nee', mompel ik. Mijn leugen heeft geen enkele voet aan de grond. Ik spreek mijn antwoord uit terwijl mijn kaken van de koud op elkaar zijn geduwd. 'Je liegt'. Ik zeg niks terwijl ik mijn benen dichter tegen mijn lichaam druk. Een rilling glijd over mijn lichaam zodra de wind tegen het plastic slaat.

'Wil je een kledingstuk van mij lenen?', vraagt Novak. Ik schud langzaam mijn hoofd. Mijn koppigheid en de ingestampte leefregel, dat zwakte tonen het ergste is dat je kan doen, weerhouden mij om zijn aanbod aan te nemen. 'Nee', verduidelijk ik mezelf. Novak zegt niks meer, antwoord niet. Het is stil, het enige geluid is de wind die langs de tent raast. Ik hoop dat mijn lichaam wend aan de koud maar voorlopig lijkt niks te veranderen.

Het is zolang stil dat ik aan begin te nemen dat Novak, achter mij, inslaap is gevallen. Mijn spieren voelen verkrampt en mijn kaken doen pijn van het samenknijpen. Zodra ook mijn kaken beginnen te klapperen van de koud weet ik met mezelf geen raad meer. Ik ga een paar keer verliggen in de hoop dat het iets verbeterd maar dat doet het niet. Op deze manier word het een lange en slapen loze nacht.

'Kom hier', klinkt er zachtjes achter mij. Ik hef mijn hoofd en kijk naar de blauwe ogen die me aanstaren, ze staan vragend. Novak heeft zijn armen voor mij geopend terwijl hij zijn deken een stukje omhooghoud. Hij vraagt mij in zijn armen te komen liggen en dat brengt direct een angst in mij naar boven, een angst die ik irritant begin te vinden. Aan de ene kant heb ik weinig keuze wil ik kunnen slapen deze nacht, zijn warmte zou het enige kunnen zijn dat mijn lichaam doet stoppen met rillen. Aan de andere kant ben ik bang voor lichamelijk contact met mannen en is dat niet weg met het beetje vertrouwen dat ik voor Novak heb opgebouwd.

Hij lijkt mijn twijfel op te merken. 'Ik doe je niks, ik wil je enkel warm houden', verduidelijkt hij zijn aanbod. Ik observeer voor even zijn blik voordat ik voor de tweede keer deze avond mijn angst opzij duw. Ik beweeg mezelf over de grond richting hem en kom betwijfelend in zijn armen liggen. Mijn hoofd plaats ik naast zijn schouder op de grond, iets dat niet geheel comfortabel is. Het voelt ongemakkelijk, onnatuurlijk ook.

Even beweegt Novak niet tot hij zijn armen om mij heen slaat, mij dichter naar zich toe trekt en de deken over ons beide heen legt. Hij heeft mijn hoofd op zijn schouder getrokken, mijn hand ligt op zijn borst. Zijn lichaamswarmte maakt direct dat mijn lichaam zich meer ontspant. Mijn hoofd maakt daarin tegen overuren, bedenkt elke foute scenario. 'Minder koud?', vraagt hij zachtjes. Ik knik langzaam.

Het duurt een gehele tijd voor mijn lichaam geheel tot rust komt met de nieuwe situatie en mijn hoofd lijkt te accepteren dat het oké is. Ik begin mezelf in zijn armen te ontspannen en de vermoeidheid te voelen. Novak zijn borst die langzaam door zijn ademhaling op en neer beweegt maakt dat mijn ademhaling ook rustiger word. Ik sluit mijn ogen, laat de vermoeidheid toe. Novak zijn ademhaling word uiteindelijk zodanig gelijk dat ik aanneem dat hij nu ook slaapt. Dat is het moment dat ik ook eindelijk de slaap me laat overnemen.