Ik kijk Novak aan alsof ik water zie branden. Waar kom deze jongen vandaan? Waar is hij afgelopen dag geweest? Waarom wil hij met me mee? Waarom ging hij niet naar me toe toen ik nog bij Myles, Sara en Timon stond? Er duizelen zoveel vragen door mijn hoofd dat ik niet de focus heb om op Novak zijn vraag te antwoorden. Wil ik Novak als reisgenoot? Alleen zijn met een jongen is niet iets wat ik graag doe. Vertrouw ik hem? Een beetje. Alleen zijn met een jongen vind ik niet prettig, alleen zijn in deze onbekende wereld ook niet. Het is kiezen tussen twee kwade, al betwijfel ik of ik een keuze heb.

'Aarde aan Celeste'. Ik schiet wakker uit mijn gedachtes en kijk in de twee blauwe ogen. Het is raar om mijn echte naam uit zijn mond te horen. Is hij niet boos op me? Waarom verdween hij? 'Wat doe je hier?', vraag ik voor ik na kan denken over wat ik eerst wil vragen. Ik merk dat ik langzaam makkelijker wordt met dingen aan andere te vragen, hoe en waarom weet ik niet. Misschien is het door de wegvallende dreiging van Christiaan, hoewel hij altijd in mijn hoofd zal zijn.

'Ik ben altijd in voor een avontuur zei ik'. Novak zegt het alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Het geeft mij geen enkele uitleg. Ik ga wat rechter in het zadel zitten. 'Ben je niet boos op me?', vraag ik verbaast. Novak lacht. Zijn hand glijdt in de jaszak van zijn lange zwarte jas. Hij pakt het herkenbare blikje uit zijn jaszak en pakt er een sigaret uit. 'Nee ik ben niet boos, geschrokken misschien. Ik haat het koningshuis, ik haat Franders en de koning. Ik weet nu dat je de kroonprinses bent maar dat veranderd voor mij niet dat je overkomt als een vriendelijk iemand'.

Novak zet de sigaret tussen zijn lippen, pakt een lucifer uit het doosje en steekt hem aan. Hij houdt de brandende lucifer voor de sigaret totdat hij aan is en zwaait dan de lucifer uit. Hij gooit de lucifer weg en haalt de sigaret tussen zijn lippen vandaan. Ik zit geïntrigeerd te kijken naar zijn bewegingen. 'Er is aan je wat me interesseert en ik wil ontdekken wat dat is. Daarbij ben ik altijd in voor een avontuur, zoals ik zei'. Hij neemt nog een trekje van de sigaret, voordat hij hem tussen zijn vinger pakt en naar mij uithoudt.

Ik kijk er een paar secondes naar en pak de sigaret dan tussen zijn vingers uit. Ik neem een trekje van de sigaret en laat de rook over mijn longen glijden. Ik blaas de rook uit en denk na over zijn woorden. Novak reist veel, van wat ik heb begrepen, dus zijn kennis is meer dan welkom. Zolang hij op een bepaalde persoonlijke afstand blijft zie ik er geen verdere problemen in. Hij leek geen seksuele intenties met me te hebben terwijl ik in die kamer sliep.

Ik geef Novak de sigaret terug en zucht diep. 'Oké'. Novak grijnst en neemt een trekje van zijn sigaret. 'Dus, waar gaan we heen?', vraagt hij terwijl hij de rook door zijn neusgaten laat glijden. Ik kijk voor me naar het dichte donkere bos. 'De Andes, de bloedberg'. Novak kijkt me verbaast aan. Hij laat zijn hand, met de sigaret, naast zijn lichaam zakken. 'De bloedberg? Je weet dat je daar niet in komt he'. Ik knik zuchtend.

De bloedberg is de plek waar de bloedlijn in onze aarde het sterkst is, waar de meest duistere magie loopt. Dat was altijd de plek waar Nora, Tristan en Viko vergaderden. Als ze zich ergens zouden kunnen verbergen moet dat daar zijn. Helaas wordt die berg bewaakt door nimfen en meerminnen. Het is alles behalve simpel om die berg in te komen zonder goede rede. Ik zou met mijn Night Rider titel binnen moeten kunnen komen, dat is dan ook mijn enige kans.

'Ik moet Tristan en Viko, de andere twee Night Riders, vinden. Dat is de enige plek die ik kan bedenken'. Novak kijkt betwijfeld voor zich uit, lijkt alles op een rij te zetten. Het idee is gestoord, misschien wel onmogelijk. Helaas is het het enige wat mijn hoofd kan bedenken. 'Oke'. Verbaast kijk ik Novak aan. Zijn blauwe ogen hebben zich op mij gevestigd, kijken vastberaden

'We gaan naar de bloedberg', ligt Novak toe. Ik ben verward over hoe zelfverzekerd hij deze woorden uitspreekt. Ik kan alleen maar knikken. Novak gooit de peuk van zijn sigaret in het gras en pakt de teugels van het paard. Hij lijkt  te willen vertrekken tot dat hij zich iets  bedenk. Hij draait zijn hoofd mijn richting in en kijkt  me onderzoekend aan.

'De reis naar de bloedberg is te paard een maand, misschien wel langer. We zullen tussentijds moeten stoppen om eten te vinden. Het dichtstbijzijnde volk is de halfmoon pack. Ik stel voor dat we daarheen gaan'. Halfmoon, oftewel weerwolven. Als er een volk is dat mijn vader uitgeroeid wil hebben zijn het weerwolven. De kans dat ik daar geliefd ben is heel klein.

Ik kijk Novak zenuwachtig aan, me afvragend of dit een goed idee is. 'Maak je niet druk, ik ken daar wolven', probeert Novak me gerust te stellen. Ik knik langzaam. Wat had ik dan verwacht? dat geen andere volkeren zou tegenkomen? Hoe langer ik daar over na denk hoe onwaarschijnlijker het word.

'Laten we gaan', stelt Novak voor. Ik knik en pak de teugels van mijn paard. Ik ben verbaast over het feit dat Novak geen verdere vragen stelt over mijn afkomst, niet dat ik erover klaag. Het liefst zou ik het onderwerp voor eeuwig ontlopen, er nooit meer aan hoeven denken. Ik geef een ruk aan de teugels waardoor de benen van Bles in beweging komen. We schieten het bos verder in, met het geluid van Novak zijn paard op de achtergrond.

De hoeven van de paarden slaan in het gras, galmen langs de bomen. De bomen razen voorbij alsof we als een vogel door het bos vliegen. De zwarte blaadjes vallen langs ons van de bomen, dwarrelend in het gras. De wind ruist langs mijn oren, laat mijn jurk en haar in de lucht zweven. Het enige geluid hoorbaar zijn de hoeven van de paarden en de wind. Het is een geluid van naderende stilte, iets waar we niet op hoeven letten.

Ik vraag mij af waar deze reis me gaat brengen, waar het heen gaat en waar het eindigt. Iets vertelt mij dat deze reis niet snel voorbij zal gaan, dat het littekens gaat achterlaten. Het eindigt niet met het vinden van Tristan en Viko, het eindigt pas als mijn vader niet meer in leven is. Ik heb geen gave om de toekomst te kunnen zien, enkel een gevoel wat ik meedraag. Dit is het einde van mijn vorig leven en het begin van een nieuwe.