Celeste

1 maand voor de verloving met Christiaan

Mijn ogen glijden over de witte bergtoppen net boven de wolken. De koude wind waait langs mijn gezicht en laat mijn haar door de lucht zweven. De zwarte mantel, strak met een riem om mijn middel gewikkeld, zweeft achter me aan in de wind. De vleugels van Rave slaan door de lucht als twee ijzeren muren en bewegen ons voort door de wolken. Het enige hoorbare is het ruisen van de wind, Rave zijn vleugels in de lucht en soms het geluid van een protesterende draak.

Het is stil op het besneeuwde land onder ons. De wereld is vredig, op kleine burenruzies na. Het is een teken dat we ons werk goed doen, werk dat ik graag doe. Rave is mijn ontsnapping aan het drukke kasteelleven, mijn rust. Die rust duurt alleen nooit lang.

'Schiet op prinses, we hebben niet de hele dag'. Ik kijk op van mijn blik op de bergen als Tristan op Zol me in razend tempo voorbij vliegt. Rave gromt al wappert met zijn vleugels, duidelijk niet gecharmeerd van de één jaar jongere draak. Grijnzend klop ik zachtjes op zijn zwarte schubben. Een diepe zucht verlaat de neus van de draak voordat hij harder met zijn vleugels begint te slaan.

'Rustig aan Rave, zo zijn pubers nu eenmaal,' roept Viko zodra hij Yuta naast me laat vliegen. Ik heb het altijd grappig gevonden dat elk van onze draken hun eigen persoonlijkheid hebben. Yuta is de oudste van de vier en dat is duidelijk te merken. De 20-jarige draak is sneller tevreden met de jongere drie, heeft meer aandacht voor haar eigen zaken. In tegenstelling tot Zol, de jonge zeventienjarige draak die niets liever doet dan zijn oudere collega-draken het leven zuur maken. Ze zeggen dat de draak op zijn berijder lijkt, en dat is ook zo.

'Hij is vandaag gewoon op het verkeerde been uit bed gestapt,' antwoord ik met een grijns. Viko trekt zijn blonde wenkbrauwen op en begint dan te lachen. Zijn blonde haren wapperen mee in de wind terwijl zijn getrainde blauwe ogen langs de bergen onder ons glijden.

'Is dat dan niet altijd?' galmt Nora's stem links van me. Bij Liva's aanwezigheid slaat Rave's stemming onmiddellijk om. Als draken een relatie konden hebben, zouden deze twee allang verloofd zijn. Wat kan ik zeggen, Rave houdt van oudere vrouwen.

'Waarschijnlijk wel,' antwoord ik Nora's vraag terwijl ik Rave probeer tegen te houden. Ik trek de verliefde draak meer in de richting van Yuta en Viko.

'Beheers je,' mopper ik tegen de draak. Hij gromt en stopt met tegenstribbelen.

'Waar zijn die twee pubers?' vraagt Nora verwijzend naar Tristan en Zol. Ik kijk langs de bergen omhoog, maar zie de zwarte draak en zijn berijder nergens. Er valt even een stilte voordat Viko zijn hand opsteekt en naar de linker berghelling wijst.

'Daar,' zegt hij wijzend. Mijn oog valt al snel op de zwarte stip die halverwege de berghelling lijkt te verdwijnen. Het duurt niet lang of Nora leidt Liva naar beneden en de rest volgt. Het is dat mijn lichaam gemaakt is voor de koude wind, anders zou ik overal kippenvel hebben. Met een stormloop vliegen de drie draken op hun puberende broer af. Een glimlach speelt op mijn lippen, genietend van de wind.Het is Liva die als eerste haar poten op de berghelling zet. Zol springt onmiddellijk op van de stenen grond waarop hij lag en springt op de vrouwelijke draak af. Nora weet nog net van haar draak af te springen voordat Liva door Zol in de sneeuw wordt gegooid. Ik begin onverminderd te lachen als ook Rave op de stenen landt. Dat is het moment dat ik om me heen kijk. Tristan is heer en meester in het vinden van gekke plekken in de bergen. We zijn beland aan de voet van een grote grot in de bergwand. De zwartharige jongen zit op een van de stenen aan de voet van de grot en is bezig een vuurtje te stoken.

'We hebben vuurspuwende draken weet je,' plaagt Nora hem terwijl ze in zijn richting loopt. Ik en Viko springen ook van onze draken af en lopen in zijn richting. 'Echte mannen hebben geen draak nodig,' antwoordt Tristan grijnzend terwijl hij het natte hout aan probeert te krijgen. We verzamelen ons rond de stapel hout en kijken naar de echte man in ons midden. We weten alle drie dat het Tristan nooit zal lukken om het hout aan te krijgen, maar we genieten er te veel van om hem te zien falen. Je ziet de twee bruine ogen steeds geïrriteerder worden naarmate het vuur blijft doven. 'Moeten echte mannen niet vaardiger zijn', zeg ik grijnzend. Ik krijg een dodelijke blik als ook Nora naast me begint te lachen. Viko grijnst alleen maar terwijl hij de kaart uit zijn mantel heeft getrokken en nieuwe aantekeningen begint te maken.'Horen prinsessen niet in een kasteel te zitten en lief te lachen,' vuurt hij terug. Ik haal grijnzend mijn schouders op terwijl ik de mantel strakker om me heen sla. Het is Nora die uiteindelijk opstaat en naar Liva toe loopt. De ooit zwarte draak is bedekt onder een laag sneeuw terwijl ze naar Zol gromt. De jongere draak blijft om haar heen springen en doet pogingen om in haar staart te bijten.Ik wend mijn blik af naar Viko, schuif dichter bij en kijk naar de kaart.De vier levenslijnen zijn met duidelijke kleuren op de kaart geschilderd. De stukken land gemarkeerd met zwarte houtskool en de aantekeningen met een potlood. Tijdens elke ronde schrijft hij bij elke regio wat de stand van zaken is, om die in een map op het hoofdkwartier aan te vullen. Veilig, staat er bijna bij elke regio. Alleen op het stuk land waar het kasteel staat, staat steeds onrustig.'Heeft je vader nieuwe plannen aangekondigd?' vraagt Viko terwijl hij me aankijkt. Ik schud langzaam mijn hoofd.'Hij vertelt me tegenwoordig niet veel meer', antwoord ik. Ik krijg alleen een 'mmm' als hij zich weer op de kaart richt.

'Tristan vang'. Geen seconde later vliegt er een fles door de lucht die Tristan net weet te vangen. Verdwaasd kijkt de jonge naar de glazen fles gevuld met bruine vloeistof.

'Wat moet ik met een fles whisky?', vraagt hij verbaasd aan Nora die weer naast me komt zitten.

'Dat kun je op het hout gooien echte man, dan brand het beter', antwoord ze glimlachend. Tristan kijkt haar aan alsof het natte hout net uit zichzelf vlam heeft gevat. Ik kan een grijns niet binnenhouden.

'Ben je helemaal idioot? Je gaat toch geen goede fles whisky over hout heen gooien'. Met die woorden draait hij de dop van de fles en zet de opening tegen zijn lippen. Ik begin te lachen terwijl het natte hout uit zichzelf daadwerkelijk aanspringt. In mijn ooghoek zie ik Viko met zijn vingers knippen en er verder geen aandacht aan besteden. Tristan haalt met grote ogen de fles van zijn mond.

'Weet je, je bederft altijd de pret. Ik had dat hout prima aangekregen', moppert hij tegen Viko. De jonge naast me kijk van onder zijn wimpers naar Tristan.

'In de lente ja, ik heb het nu koud en honger', antwoord hij simpel. Tristan zucht diep en kijkt verslagen naar het vuur, terwijl Nora en ik dubbel liggen van het lachen.