Pov. Lily

Moja głowa... Co się kuźwa stało? Wspomnienia nie wracały już od wielu wielu lat, a teraz gdy wróciła ona, ta prawdziwa ona, wróciły też i wspomnienia.

Zmusiłam samą siebie do otworzenia oczu. Gdy je otworzyłam zobaczyłam biały sufit. Obróciłam głowę w prawo i zobaczyłam mnóstwo pikającego sprzętu lekarskiego i Bruce'a, który coś przeglądał w jakiejś teczce.

- Co ja tu robię?

Bruce podskoczył wystraszony, odłożył teczkę na biurko i podszedł w moja stronę po czym usiadł na krzesełku, które stało zaraz przy łóżku, na którym leżałam.

- Po tym jak Tamiza wyszła zaczęłaś mamrotać coś o jakiś wilkach i wyciu. Cały czas słyszałaś gdzieś wycie, tak mówiłaś. A później straciłaś przytomność.

Oh, okej. Czyli było gorzej niż myślałam. Chciałam o coś jeszcze zapytać Bruce'a, ale w drzwiach stanął Tony.

- Ta twoja przyjaciółka to niezła jest. Po tym jak zemdlałaś ona po prostu ruszyła w stronę drzwi, a wtedy Rogers razem z Natashą ją zatrzymali. No powiem ci potrafi młoda przyłożyć. I to porządnie.

Pokiwałam głową i poprosiłam żeby wyszli z sali. Zrobili to po pięciu minutach.
Czyli tak : wróciły wspomnienia, straciłam przytomność, Tamiza przyłożyła dwóm Avengers'om i leżę w szpitalu. Za dużo jak dla mnie. Ale skąd ona wie, że kiedykolwiek wydarzenia z przeszłości mi się śniły, nigdy przez tyle dekad jej o tym nie wspominałam.

Po moich rozmyślaniach zasnęłam. Z drzemki obudziła mnie awantura, którą było słychać, aż z korytarza.

- Czyś ty zwariowała?! Przecież wiesz, że wspomnienia zawsze do niej wracały!

Krzyknął głośno jeden głos, gruby i niski należący z pewnością do mężczyzny. Bucky!

- Nie czytam w myślach, więc nie wiem Bucky. Zwróciłam na to uwagę dopiero gdy ta przypomniała sobie o moich prośbach.

Natomiast głos osoby odpowiadającej był damski, spokojny, lecz wyjątkowo oziębły.

- Prośbach, srośbach. Proszę cię Morozov, wiem że masz jeszcze jakieś wąty o to co się stało te ponad sto lat temu, ale no minęło już sporo i...

Nie usłyszałam więcej. Jedyne co było słychać to głuche uderzenie czyjegoś ciała o ścianę i cichy syk bólu. Postanowiłam wstać z łóżka. Wyprostowałam się i poczułam jak kręci mi się w głowie, więc poczekałam aż mroczki zniknął mi z przed oczu i dopiero później ruszyłam w stronę drzwi.

W jednej chwili stanęłam w nich jak zamurowana. Tamiza przyciskała mojego brata do ściany wbijając długie paznokcie, dużo dłuższe niż takie jak u normalnych ludzi. A do Tamizy mierzył z broni jeden z agentów T.A.R.C.Z.Y.

- P-puść go!

Chłopaczyna trząsł się jak galareta, ale nie było mi go żal. Chciałam pomoc Tamizie, użyć swojej mocy, ale... Ale miałam założone coś w stylu kajdanek blokujących moce.

Pomimo tego że agent mierzył do Morozov, ta nie puściła mojego brata, a wręcz mocniej wbiła w niego pazury.

- Chyba coś cię boli, chłopczyku.

I wtedy rozległ się strzał.