Het was alsof hij van de sociale superheldenladder was gekukeld en nu moederziel alleen onderaan de eerste sport probeerde te bereiken. Het team was gereserveerd geworden in haar houding jegens hem, en nadat Peter in zijn enthousiasme zijn mond voorbij had gepraat, hadden zelfs de Parkers gevraagd om voorlopig met rust te worden gelaten. In ieder geval waren ze nog niet als een bezetene de andere kant op gerend zoals Pepper jaren geleden had gedaan. In ieder geval waren ze nog enigszins aanwezig in zijn leven.

'Ik heb tijd nodig, Holmes!'

Tony voelde er met een reden niets voor om uit te komen voor zijn identiteit. Hij was net zo angstig voor de reacties die hij zou krijgen als dat mensen bang werden van hem nadat hij zich al dan niet vrijwillig openstelde.

Het was alsof hij uit de kast was gekomen in een homofobe familie die dacht dat zijn homoseksualiteit besmettelijk was. Het team probeerde zich te beschermen tegen hem. Ze dachten het onopgemerkt te doen, dachten dat hij niet merkte hoe ze allemaal een teentje knoflook op zak hadden, maar hij voelde de aanwezigheid van die helse plant meteen.

Het was hem niet ontgaan hoe ze allemaal wat zilverwaar op de kop hadden getikt en deze in de buurt van hun slaapkamerdeur bewaarden. Clint had zelfs zijn deurklink vervangen door een zilveren.

Het was de druppel die de emmer deed overlopen. Hij had door dat zijn team er niet gerust op was, op hem. Wat was het probleem? Waren ze bang? Voelden ze zich bedrogen? Hij had ze per slot van rekening voor lange tijd voorgehouden dat hij ook maar een mens was, een sterfelijk individu.

Waar lag de oorzaak van dit ontspoorde gedrag? Mycroft Holmes had niet zo op hem gereageerd, Howard had zich koel weten te houden, zelfs Maria Stark had hem liefgehad alsof hij haar eigen kind was geweest. Zij waren niet zo bang van hem geworden. Zelfs rationele, atheïstische John had na een paar keer de deur in zijn gezicht te hebben gesmeten, weer voor hem opengedaan.

Waar lag die grens die maakte dat The Avengers, individuen met superkrachten om zichzelf mee te beschermen, zo extreem in de beschermende zelfverdediging waren gesprongen?

Hij had na enig dubben geconstateerd dat het beter was als hij zijn teamgenoten een tijd alleen liet om ermee in het reine te komen dat hij een vampier was, een rechtstreekse afstammeling van de Duivel. Hij had zijn spullen reeds gepakt toen Rhodey hem staande hield, 'Waar ga je heen, Tones?'

Het deed de billionaire pijn dat zelfs zijn beste vriend behoedzamer naar hem keek dan voorheen. Hoewel Rhodes wederom het land uit was geweest tijdens de strijd tegen Kronso en het voorval met had Wilson er geen moment over getwijfeld de kolonel meteen in te lichten over Starks. . . situatie.

'Ik dacht jullie ruimte te geven,' antwoordde hij, enigszins ongemakkelijk want zijn vriend keek nu zoveel minder open naar hem. De blik die hij nu van Rhodey kreeg, was dezelfde blik die de man buitenstaanders had toegezonden die Tony hadden lastiggevallen tijdens hun studententijd.

'Vandaar de koffer?' gistte James.

Stark knikte, voelde zich betrapt ook al had hij letterlijk ieder recht om te vertrekken.

'Vision gaat mee.'

'Wa-' Tony's mond viel open, maar hij kreeg er geen woord tussen. Rhodes' oordeel was tegelijk een bevel geweest voor de Vision. De playboy had nog niet kunnen omkijken, of de androïde kwam naast hem uit de vloer omhoog, in zijn hand een weekendtas.

'Waarheen voert de reis, Mr Stark?' vroeg hij hoffelijk.

Het genie staarde zijn vriend nog een seconde lang aan, herpakte zich toen snel. Hij had gedacht nog snel even gedag te zeggen tegen iedereen. In dat geval wisten ze waar hij naartoe was verdwenen. Hij vreesde dat ze onmiddellijk in de aanval sprongen als hij nu zonder enige aanwijzing verdween. Ze zouden meteen het ergste vermoeden en stad en land afzoeken voor hem, bang als ze waarschijnlijk waren dat hij opnieuw iemand de dood in had gejaagd.

'Eh. . . Malibu Mansion.' Hij had er sowieso naar terug willen keren. Ze waren vertrokken zodra de aangepaste Iron Man harnassen het toelieten. De villa was toen bij lange na nog niet af. Als hij naar Malibu ging, lag er meer dan genoeg werk op hem te wachten, genoeg om hem af te leiden van wat er gaande was in zijn leven.

'Laten we gaan.'

Blijkbaar wilden ze hem heel graag de deur uit hebben.

Tony probeerde niet te laten merken dat het hem pijn deed, dat het stak in zijn borststreek dat ze hem zo graag weg hadden, deze mensen voor wie hij keer op keer door het vuur was gegaan. Hij rechtte zijn rug, schreed statig verder door de gangen van de Compound. Alleen Vision liep met hem mee. Er was zelfs niemand die zich geroepen voelde hem uit te zwaaien. Alleen Vision was er nog, maar die androïde moest mee de auto in, moest mee naar Californië. Zelfs Vision was dus niet bij hem om hem een hart onder de riem te steken. Zelfs Vision wilde liever ergens anders zijn.

Watson had niet zo heftig gereageerd toen hij was uitgekomen voor zijn identiteit. Heus, er waren mensen geweest die uit vrees voor hem hadden geprobeerd hem neer te steken. Bovendien moest de dag nog komen dat iemand zonder een spier te verrekken reageerde op het nieuws dat hij de zoon van de Duivel was.

Maar dat alles was nog geen reden voor de Avengers waar hij jaren mee had samengewerkt, om zich op deze manier tegen hem te keren. Zij waren superhelden. Van alle mensen op aarde, zouden juist zij moeten weten dat ze weinig van hem te vrezen hadden.

Had hij in hun jarenlange samenwerking niet genoeg bewezen dat hij geen kwaad in de zin had, dat hij hier was voor het team? Hoe dom zou hij zijn als hij ze nu ombracht na ze zo lang links te hebben laten liggen. Ze wisten zijn geheim, wisten van zijn afkomst. Ze waren niet de eerste die hij belast had met deze goddelijke geheimen. Ze waren niet de eersten. Waarom reageerden ze alsof ze de enigen waren?

'Trek het u niet aan, Mr Stark,' zei Vision sussend toen de uitvinder nijdig zijn portier dichttrok, 'Het team trekt vanzelf wel bij.'

Tony startte de auto, keek strak voor zich uit naar het grindpad. 'Nergens voor nodig,' mompelde hij, 'Dit gedrag is nergens voor nodig.' Hij was wrevelig, wist dat zijn woede duidelijk zichtbaar was op zijn gelaat. Hij wist dat zijn hoektanden tevoorschijn gleden als hij zich teveel opwond. Hij verborg ze deze keer niet, keek gerust een keer pissig naar Vision. De androïde wist wie hij was, het team was al bang van hem – wat had het nog voor nut zich schijnheiliger op te stellen dan hij was.

Hij was een monster, de nazaat van de Duivel. Als zijn vrienden hem nu al vreesden, dan mochten ze best zien wat er onder de façade schuil ging.

Maar zelfs hij wist dat het een leugen was.

Zijn familiegeschiedenis had hem niet getekend. Hij was oud genoeg om zijn eigen persoon te vormen, een individu te zijn en niet langer een kopie van zijn vader.

Zelfs als hij veel op zijn pa leek, was niet alles verloren: Lucifer was in de eerste plaats een engel geweest.