Hij drukte het belletje van appartement 3B in. Bloed droop uit zijn mondhoek, trok een smal spoortje over zijn kin. Hij had op zijn witte blouse gemorst, de vlek donker en glanzend in het prille maanlicht.

'Wie is daar?'

Tony schraapte zijn keel, 'Goedenavond May.' Hij sprak zacht, want hij walgde van zichzelf en wilde het liefst de wereld zo min mogelijk met zijn aanwezigheid bevuilen. Hij gruwde van wat hij had gedaan, had moeten doen om niet gek te worden.

'Tony,' haar stem was iedere maand iets zachter geworden, iets minder afkeurend. Ze had gevonden dat hij een slechte invloed had op haar neefje. Langzaamaan had Stark zich een weg weten te wurmen naar een secuur gaatje in May Parkers leven. 'Je hoeft niet meer aan te bellen, dat weet je toch?'

De playboy zei niets. Hij keek naar de sleutel die glinsterde in zijn hand. 'Mag ik binnen komen?'

'Natuurlijk.' Het lampje naast de deur sprong op groen. Voorzichtig duwde de uitvinder de deur open, stapte het schemerige trappenhuis binnen. Hij stapte zuchtend de eerste trede op, liet de sleutel in zijn broekzak verdwijnen.

'Tony!' May was er nooit blij mee als hij de sporen van het superheldenbestaan mee haar appartement in nam. Desondanks had ze hem nog niet vaak afgewezen als hij bloedend aan haar deur verscheen.

'Het is niks.' Hij duwde haar hand weg bij zijn mond. Het was niet zijn bloed, het deed geen pijn – niet fysiek althans. 'Ik beet per ongeluk op mijn lip.' Hij had het zo vaak gezegd, zo'n simpele leugen, dat ze eruit kwamen als waarheden. Hij glimlachte naar haar, altijd even vriendelijk tegen de vrouw. Nu zijn bodyguard een oogje had op May, had hij zijn eigen geflirt gestaakt en was in zijn hoffelijke gewoonten teruggevallen. Oude gewoonten waren dat, hele oude – van voor dit leven.

'Als je maar niet op mijn tapijt knoeit,' ze klonk streng, wist precies wanneer het beter was om de aandacht ergens anders op te richten. 'Peter is bij Ned.'

'Dat is niet erg.' Hij wist eigenlijk niet precies waarom hij naar de Parkers was gegaan. Misschien om te ervaren dat mensen nog steeds van hem hielden ondanks het feit dat hij een monster was, een wreed wezen dat jacht maakte op Gods favoriete soort?

'Thee?' De kwieke tante was in de keuken verdwenen. Tony liep langzaam naar de bank, wilde eigenlijk niet gaan zitten. Maakte hij niet gewoon misbruik van deze aardige mensen? Ze hadden geen idee van zijn wrede natuur, van wie hij écht was.

'Koffie is goed.' Hij ging voorzichtig zitten, trok een tissue uit het doosje op de salontafel en depte zijn mondhoek schoon. Peter had dat doosje daar neergezet – een strategische plek voor een superheld die soms onopgemerkt snel wat rode viezigheid wilde wegvegen.

Hij staarde naar de rode vlek op het witte papier, wenste dat het niet zo had hoeven zijn. Hij haatte het dat hij nog nagenoot van de warme smaak in zijn mond, dat hij met zijn tong zijn tanden afging alsof de smaak snoep was waar hij nog geen scheid van wilde nemen.

'Alsjeblieft.'

Stark balde de zakdoek in zijn vuist. Hij nam de mok aan, nipte voorzichtig aan het warme vocht. 'Dit is geen koffie,' ademde hij, bedrogen.

May haalde haar schouders op, 'Je kent de regel: geen cafeïne meer na tien uur.'

De uitvinder brieste geïrriteerd.

'Voor Peter, weet je nog?'

De filantroop kon niet tegen die redevoering op. Teleurgesteld nam hij een voorzichtig slokje van de thee.

Dat May hem haar regels voorhield, was goed nieuws. Het betekende dat er niks ergs was gebeurd, dat Kronso zijn lelijke kop hier nog niet had laten zien.

'Voor Peter dan maar.' Hij hief de mok, nam toen vlug weer een slokje, spoelde de ijzeren nasmaak van zijn gruweldaad weg uit zijn mond. Behoedzaam liet hij wat van zijn spanning varen, zakte zelfs ietsepietsie onderuit op het bankstel.

In zijn achterhoofd bleef een klein stemmetje knagen aan die ene gedachte: Belazerde hij niet gewoon iedereen? Als ze wisten wat hij was. . . Hij moest er niet aan denken. Als ze wisten wie hij was...

'Hoe gaat het met Peter?' knoopte hij een gesprek aan.

De tijd begon te dringen. Weldra was het zover om die gevreesde keuze opnieuw te maken, te kiezen wat hij wilde achterlaten en na te gaan of er iets was wat het blijven waard was.

'Sherlock Holmes, ik wil je onsterfelijkheid niet. Maar geef me alsjeblieft je liefde nu ik er nog ben.'

Dé keuze.

Hij was er nooit goed in geweest.