'Nee!'

Te laat. Sam spuugde met grote ogen het drinken uit. Rode spettertjes landden op de houten dineertafel. 'Bloed!?' Niet eerder had de billionaire de vogel zo gestrest gezien. Met vlammende ogen keek de Falcon naar Tony. 'Waarom staat er bloed in een mok op tafel!?' Hij zette de witte mok met een klap neer. 'En waarom is het warm?'

Stark griste de mok weg, klemde het stevig in zijn handen. Hij controleerde de inhoud. 'Experiment.'

'Zeg me dat je het bloed op zijn minst hebt opgewarmd en het dus niet net uit iemand is gekomen.'

'Het is opgewarmd.' Hij meende zijn woorden.

'In de magnetron?'

Tony bleef stil.

'In de magnetron, Stark?'

'Eh. . . yeah. . .' Hij had het vaker gedaan. Niemand had er wat van gezegd, niemand had het überhaupt doorgehad. Iedereen was tevreden zijn opgewarmde pizzapunten blijven eten, ook al zette de playboy 's nachts wel eens een kopje bloed in het apparaat. Het hoefde dus niet opeens een probleem te vormen.

Wanda schoof aan. Ze klapte haar IPad open. Tony was vijf meter naar achteren geschoven voordat hij zich kon beheersen. Hij probeerde zichzelf een nonchalante houding te geven tegen de muur zodat Wilson hopelijk zijn kritische ogen ergens anders op zou richten.

'Wat heb je daar?' Sam pakte Wanda's hand en bekeek de ring die om een van haar vingers zat.

Wanda lichtte op. 'Van Vis gekregen,' zei ze trots, 'Is hij niet prachtig?' Ze hield haar hand voor zich uitgestoken met gespreide vingers en keek dromerig naar het sieraad.

'Zilver?' vroeg Tony geïnteresseerd, zijn toon iets hoger dan hij gewild had.

'Hoe raad je het?' glunderde ze trots. Ze stak haar hand naar Wilson uit zodat hij de ring goed kon inspecteren. Tony nam vlug een slokje van zijn drinken. Hij knikte, bleef zo nonchalant mogelijk tegen de muur aangedrukt staan.

'Hij is inderdaad prachtig,' stemde Sam in.

'Moet je die IPad van je echt niet een keer inruilen voor een StarkPad?' Stark schuifelde opzij zodat hij tegen een kastje kon aanleunen. Hopelijk zag hij er dan niet meer zo dom uit en leek het alsof hij met een doel een plekje tegen de muur had opgezocht.

'Nee.'

Ze ging ook niet weg na met haar ring te hebben rond geparadeerd. Lang bleef ze zitten aan de eettafel. Ze had haar pen erbij gepakt en was begonnen aan een tekening op de IPad. Tony vond haar werk veelal niks en slordig van aard, maar Wanda geloofde dat ze kunst creëerde als ze tekende en ontving liever niet veel kritiek en in plaats daarvan vooral lof voor haar werk.

'Wat doe je daar eigenlijk?' vroeg ze nadat Wilson verdwenen was.

'Ik. . . eh,' Hij keek om zich heen, gebaarde toen met zijn mok naar het raam aan de andere kant van de eettafel. 'Ik geniet van het uitzicht.' Hij kneep zijn ogen samen om ze te beschermen tegen het felle zonlicht dat buiten op het grasveld scheen.

'Je houdt niet van de natuur.' Ze keek niet op van haar IPad.

Nee, niet na er ooit jaren in verdwaald te zijn geweest. Hij rechtte zijn schouders. 'Jawel hoor.'

Wanda keek op van haar werk. 'Ik zie niet wat er zo bijzonder is.' Ze stond op, liep om de tafel heen in Tony's richting. 'Laat me eens kijken.'

Stark draaide in dezelfde richting als Wanda om de tafel heen, lette er goed op dat er genoeg ruimte tussen hem en de vrouw bewaard bleef. 'Het was een vogel. Hij vloog net weg, sorry.' Hij schoot de kamer uit.