De kerstboom was gearriveerd en glansde vrolijke kerstkleuren. Wanda had er eerder vandaag naar gelachen toen ze met haar magie de boom versierd had en Sam Wilson had gefloten toen The Winter Soldier op Rogers schouders was geklommen om de piek te plaatsen. Peter had met ogen vol bewondering de boom geïnspecteerd die het team had vormgegeven en Vision had niet begrepen wat er zo bijzonder kon zijn aan een dennenboom.

'Spar,' verbeterde Bruce Banner verlegen.

Tony genoot vooral van het donker dat nu langer in de lucht bleef hangen in de morgen en hoe het licht ook sneller weer uit de hemel verdween als de avond viel.

'Waar vieren jullie kerst dit jaar?' vroeg Wilson benieuwd, leek zich van geen kwaad bewust bij deze vraag.

Peter ging met zijn tante mee op reis met de Leeds en dat was oké. Wilson bleek Rogers en Barnes te hebben uitgenodigd bij zijn familie in DC en dat was prima. Barton zei dat zijn vrouw hem thuis verwachtte met kerst en Natasha vroeg of ze mee mocht en dat kon en dat was niet erg, toch? Wanda en Vision hadden een leuke vakantie gepland in Canada om daar samen van de sneeuw te gaan genieten en dat mochten ze natuurlijk samen gaan doen. Thor zat nog in Asgard en zou waarschijnlijk toch niet terugkomen voor de kerst. Rhodey had eerder vandaag gebeld om te laten weten dat hij niet thuis zou zijn met kerst, maar dat hij hopelijk wel Oud en Nieuw zou halen.

'Ik vermaak me wel,' zei hij glimlachend toen hij opmerkte hoe iedereen bezorgd leek af te wachten wat hij zou toevoegen.

'Wat? Mr Stark, u kunt toch niet Kerst alleen vieren?'

Zijn grijns werd geforceerder. Hij was zo vaak alleen met Kerst. Dit zou niet anders zijn dan alle voorgaande keren. 'Het komt helemaal goed. Ik heb Friday.' Alsof die woorden haar cue waren, galmde weldra It's beginning to look a lot like Christmas door de Compound. Zelfs nu zijn teamgenoten er nog waren, weergalmde het nummer alsof het gedraaid werd in een lege shoppingmal.

Misschien hadden zijn teamgenoten gelijk gehad, want dit jaar voelde de Compound wat leger dan normaal en was de Kerst te eenzaam om voor uit bed te willen komen. Hij sliep door het grote merendeel van de festiviteiten heen. Ooit was er een tijd geweest waarin Bruce samen met hem achterbleef, maar hij had nu een leuke vrouw gevonden – die ondertussen geen vrouw meer was, maar een man en Tony snapte nog steeds niet helemaal hoe zoiets kon, maar hij meende dat het niet aan hem was een mening te vormen zolang Bruce maar gelukkig was met zijn lief. Kortom: ook zijn Science Bro was dit jaar niet van de partij.

Het feestmaal dat hij had geprobeerd zichzelf voor te schotelen aan het eind van Eerste Kerstdag brandde aan. Bijna had hij de keuken in de hens gezet, maar DUM-E was vlug geweest met zijn blusser en had een ramp weten te voorkomen. Tony was uit ellende weggedoken onder een deken op de bank. Hij nipte sobertjes van zijn donkerrode cocktail. De verbrande kalkoengeur brandde nog na in zijn neus en de dikke rook had geprikt in zijn ogen en op zijn huid. Hij had zijn kersttrui moeten uittrappen nadat er een vlam in de pan was gekomen toen hij aardappeltjes had geprobeerd te marineren – als hij dat tenminste überhaupt goed had aangepakt. Het kon best dat het fysiek onmogelijk was een vlam in de pan te krijgen als je aardappeltjes op de juiste wijze bereidde.

'Incomming call van Mr Parker.'

Voordat Tony iets had kunnen uitstoten, klonk Peters lenvensgrage stem door de donkere kamer: 'Mr Stark! Hoe gaat het met u? Ned en ik-' Bij Peter kreeg Stark over het algemeen maar heel af en toe de kans ook daadwerkelijk antwoord te geven op vragen. Meestal was Peter al doorgestoomd met zijn verhaal, voordat iemand zijn vraag had kunnen registreren. Het maakte niet uit. Het was wel fijn dat iemands stem nu de stilte doorbrak die zich in de Compound had genesteld. De billionaire had al dagen geen woord meer met iemand gewisseld.

'Maak er mooie Kerstdagen van, ook als ik er niet meer ben.' Tony was een teleurstelling dat hem zoiets simpels amper lukte in dit nieuwe leven, dat hij reeds vele winters alleen had doorgebracht terwijl hij echt maar één iemand hoefde te vragen of hij heel misschien bij hen kon aanschuiven deze Kerst omdat hij zo verdomd alleen was.

Nee, hij zou zich niet hechten. Geen hechting, maar fuck, dit team begon steeds iets meer te voelen als thuis.