'Je zou eens moeten kijken naar dit verzoek.'

Sherlock keek op van de ontbijttafel. Hij glimlachte naar John. De dokter hobbelde van stapel naar stapel, zocht tussen de duizenden brieven naar een interessante zaak.

'Waar gaat het over?' lachte hij.

Watson fronste. 'Ene Anthony Edward Stark, hij. . . eh. . .' Het bleef even stil, 'Hij wenst ons veel goeds toe?'

Holmes knikte langzaam. 'Bewaar die brief.' Hij keek weer naar de krant. 'Kom, kom, Watson. We hebben niet de hele dag de tijd! Ik wil een zaak!'

De dokter wierp een bedachtzame blik op de brief. Hij herkende het handschrift, wist zo niet meteen waarvan. Hij legde het papier op de schouw, zag daar tot zijn verbazing vaag iets doorschemeren door de verf op de muur. Het leek wel of er een andere wereld schuil ging achter de wanden van de flat, een wereld die in de verste verte niet leek op het leven dat door de ramen zichtbaar was.

'Huh?'

'Watson!' Holmes nam de handen van de dokter in de zijne. Hij keek de man diep in de ogen. 'We zijn toch gelukkig hier?'

Toen John opnieuw naar de muur keek, was de doorschemerende wereld verdwenen.

'Ja, ja, inderdaad,' mompelde hij afwezig.

'John,' Sherlock zocht de ogen van zijn flatgenoot opnieuw op, 'Maak je vooral niet druk,' hij glimlachte, 'Jij was altijd het blijven waard.'