Iedereen heeft wel eens zo'n dag die, als je er later op terugkijkt, levensbepalend blijkt te zijn geweest maar je op het moment zelf gewoon overkomt. Zo'n dag waarin je hele leven in elkaar valt als een kaartenhuisje, één die met geen mogelijkheid slechter kan worden en nét als je denkt dat je de bodem hebt bereikt, alles ineens compleet anders eindigt dan je ooit had kunnen voorzien.

En hoewel Andrea liever niet wakker was geworden, gebeurde het toch.

Krrsh krrsh. Stilte. En toen weer opnieuw: krrsh krrsh krrsh.

Het duurde geruime tijd eer Andrea's brein snapte dat het abnormale geluid van buiten kwam. Met lodderogen stak ze haar hoofd boven het roze dekbed. Het duurde welgeteld drie seconden eer ze zich de rotdag van gisteren herinnerde. Ze kreunde en trok het dekbed weer over haar ogen.

"Wat nu, van Leeuwen? Wat nu?" vroeg ze zich klagend af.

Werk kwijt, een te duur appartement zonder verwarming, fiets alweer lek, chagrijnige buren die het blijkbaar alleen maar met elkaar konden vinden als ze samen Andrea konden uitschelden, Thomas Edison verdwenen... Andrea voelde een steek van gemis toen ze aan het dier dacht. Het was de enige die haar nam zoals ze was, met al haar gebreken en ook de enige link die ze nog had met de fijnste drie weken van haar leven. Tranen welden weer op toen ze aan Andreas dacht.

Van Andreas maakten haar gedachten een sprongetje naar Nat. Het beeld van het blonde meisje dat een hoofd op zijn schouder legde, flitste voorbij. Andrea zuchtte diep en probeerde de spijt die als gal naar boven kwam te onderdrukken. Ze zou nooit meer een uitnodiging krijgen om met hem koffie te gaan drinken.

'Zie je wel,' dacht Andrea. 'Ik ben niets.'

'Geen goed baasje, een werknemer die zo onzichtbaar is dat ze haar gewoon vergeten, een kluns in klusjes, zelfs niet eens een goeie vriend. Een freak, een eenzaat. Eenzaam. Alleen. Nat heeft me alleen maar uitgenodigd uit beleefdheid en medelijden. Niemand zal me ooit missen.'

De veranderingen die haar leven binnendrongen, zouden alles op z'n kop zetten en ze wist niet of ze daar wel klaar voor was. Maar kan je ooit ergens helemaal klaar voor zijn?

Krrsh krrsh.

Het vreemde geluid was er weer. Met gefronste wenkbrauwen en een duffe kop probeerde ze de bron te achterhalen. Het leek van buiten te komen, ergens aan het raam van de slaapkamer. Ze gooide de gordijnen open.

Heel geduldig zat Thomas Edison met een pootje aan het raamkozijn te krabben. Eens hij Andrea in de gaten kreeg, begon hij met gekromde rug tegen het glas aan te spinnen. Een golf van opluchting overspoelde Andrea bijna, op slag leken haar zorgen zoveel minder belangrijk. Binnen liet hij zich gewillig bijna plat knuffelen.

"Oh, ik heb je zo gemist! Ik had moeten weten dat je me niet in de steek zou laten!"

De kat keek haar strak in de ogen, haar twijfel in zijn loyaliteit afkeurend.

Andrea zuchtte diep. "Ben ik dan echt zo'n slecht mens?"

Als antwoord gaf hij een stevig kopje tegen haar wang.

"Je hebt gelijk, ik moet door deze zure appel heen. Gelukkig mét jou! En jij..." ze stak haar neus in zijn pels. "Jij hebt vast grote honger. Kom, dan gaan we samen ontbijten."

De werkdag in Rudy's Music Shop was er ééntje zoals alle andere, behalve dan misschien dat Rudy uitzonderlijk behulpzaam was en zich duidelijk erg schuldig voelde.

Toen ze 's middags aan de witte, ronde tafel in de keuken haar boterhammen zat te eten, kwam hij schoorvoetend naast haar zitten.

"Ik eh... ik heb gebeld met de grote baas van MusicStore. Een volledige overname van je contract kan ik niet garanderen, maar je mag volgende week wel langsgaan om te solliciteren. Het spijt me, het lukt me niet om meer geregeld te krijgen.

"Het is ok, Rudy", verzekerde ze hem. De opluchting was duidelijk op zijn gezicht af te lezen. Weifelend moest Andrea zichzelf toegeven dat het idee van 'iets nieuws' een klein zaadje in haar had geplant, dat voorzichtig zijn kopje boven de donkere grond begon te steken. Wat weerhield haar er eigenlijk van om zelf ook eens rond te kijken?

Nat kwam ook nog langs in de winkel, ze was net achteraan bij de muziekinstrumenten bezig.

De behulpzaamheid van Rudy zorgde er gelukkig voor dat ze ver uit Nat's buurt bleef. Andrea zag hem wel kijken en aarzelen, maar zodra ze hem haar richting uit zag komen, glipte ze naar het toilet. Ze bleef zitten tot ze zeker was dat hij weer weg was. Ze vond het beter als ze wat uit elkaars buurt bleven, dan bespaarde ze zichzelf tenminste valse hoop.

De hele weg terug naar huis liep Andrea in gedachten verzonken. Meer uit routine dan met een duidelijk doel, checkte ze voor het binnengaan nog eens de brievenbus. De postbode was vanmorgen al langs geweest, het enige wat misschien te vinden zou zijn, was reclame.

Misschien moest ze zelf ook maar een baantje bijnemen als krantenbezorger, dan kon ze hier blijven wonen? Haar gedachtengang werd verstoord door de middengrote, bruine envelop die netjes rechtop in het midden tegen de achterwand van de brievenbus leunde.

Geen dunne envelop, nee, eerder goed gevuld en van een stevig papier gemaakt. Heel anders dan die goedkoop gefabriceerde vodjes die je in de supermarkt kocht.

'Mejuffrouw Andrea van Leeuwen', stond in een sierlijk handschrift op de voorkant. Geen adres, alleen een naam. Háár naam, om precies te zijn.

Verward nam Andrea de envelop mee naar binnen. Op een of andere manier voelde het alsof ze haar hele leven op deze brief had gewacht. De envelop bevatte ook geen tegenadres, ze zou hem echt moeten openmaken om te weten wat dit alles betekende.

Thomas Edison was naast haar komen zitten op de tafel en leek alles te overzien met een alwetende blik.

Andrea vond het te barbaars om deze envelop gewoon los te scheuren. Met een scherp mesje ritste ze de zijkant open en haalde er toen een vel handgeschreven, lichtgeel papier uit. Papier? Zo dik? Als dit papier was, dan toch van een heel bijzondere soort. Ze moest zich tegenhouden om niet meteen snel snel alles te lezen.

"Jij wil vast ook weten wat er in staat, niet?" richtte ze zich tot de kat. Met een schuin kopje en intelligente ogen keek hij haar aan. "Dat dacht ik al. Wacht, ik lees het je voor."

"Geachte mejuffrouw van Leeuwen,

Mogen wij u hierbij onze oprechte deelneming aanbieden bij het overlijden van dhr. Andreas Boudewijn Zondernaam."

Andrea's adem stokte. Was dit een zieke grap of zo? Aarzelend las ze verder.

"U bent uitgenodigd tot het voorlezen van de laatste wilsbeschikking van dhr. Zondernaam en dit op woensdag 4 september om 9u30, door Notaris Hendrik Reyckenbosch op ons kantoor te Grootstad, Parklaan 6, ter gelegenheid waarvan... "

Dit kon niet anders dan een zieke grap zijn. Helemaal van haar melk begon ze rondjes te lopen in de woonkamer. Dan stond weer ze stil.

"Wat is dit?" richtte ze zich tot Thomas Edison. "Wat is er aan de hand? Wat heeft je oude baasje in godsnaam gedáán?" Hoofdschuddend ging ze weer zitten en las, in stilte nu, verder.

"Ik snap het niet. Ik snap het echt niet. Zijn laatste wilsbeschikking? Ik? Hoezo dan? Voor die drie weken dat ik op bezoek ben geweest? Woensdag, dat is overmorgen al! Verlof, ik moet verlof nemen." Andrea ratelde maar door.

"Klik."

De dame aan de andere kant van de lijn had opgehangen.

Met een tegenwoordigheid van geest die Andrea niet van zichzelf had verwacht, had ze zichzelf tot de orde geroepen en kalm het telefoonnummer gevormd dat onderaan de brief stond vermeld. Het duizelde haar helemaal, maar het belangrijkste was haar bijgebleven.

Het was geen grap.