Dat was het dan, hier zou ze het dier weer moeten afgeven.

Het enige levende wezen dat in zo'n korte tijd haar hart had weten te veroveren.

Andrea zuchtte diep. "Vooruit," sprak ze zichzelf moed in. "Wat moet, dat moet."

Ze pakte de kat op, die meteen begon te spinnen. "Kom poes, het is tijd..."

Zelfzekerder dan ze zichzelf voelde trok ze aan de zwarte metalen stang naast de deur. Haast onmiddellijk hoorde ze binnen een bel luid klingelen. Ze wachtte af, belde daarna nog een keer en ging toen maar op de trapjes naar de voordeur zitten. Ze aaide het dier.

"Zo, het lijkt er op dat hier niemand thuis is hoor." De kat spon lustig verder in haar armen.

Nu ze goed rond zich heen begon te kijken, merkte ze dat het geheel best een slordige en verlaten indruk maakte. Het gras in de voortuin moest nodig worden gemaaid, de ramen konden wel een poetsbeurt gebruiken en het open deurtje van de brievenbus wiegde heen en weer in het lichte briesje dat ondertussen was opgestoken. Ze zuchtte.

"Kom, we gaan terug naar huis."

Ze proefde de - voor haar - vreemde combinatie van woorden op haar tong. We. Huis.

Het beviel haar wel. Met de kat nog steeds in haar armen liep ze naar het voetpad en draaide zich om, om de woning nog eens te kunnen bekijken.

"Wauw, het is echt wel mooi hier hee, poes? Jammer dat je baasje niet thuis is." Ze keek het dier aan. "Ik hoop toch dat je me naar je baasje hebt geleid, en je niet één of ander raar spelletje met me aan het spelen bent."

Andrea keek weg, waarbij haar oog viel op de naamkaartje van de brievenbus.

A. Zondernaam.

Een onbestemd gevoel overviel haar, een mengeling van melancholie en ergernis. De maatschappij moest écht eens stoppen met dat soort onzinnige beschrijvingen te geven aan mensen waarvan de naam niet was gekend. De eigenaar van deze woning had er ook schuld aan, vond ze. In plaats dat hij of zij dan dat kaartje verving door hun eigen naam. Maar nee, ze moesten het zo nodig laten zitten.

Andrea merkte pas dat ze helemaal gespannen was, toen de kat zijn nagels in haar hand zette.

"Auw! Wat doe je nu?!" Het dier sprong uit haar armen.

"Ow sorry, sorry! Ik heb jou waarschijnlijk het eerst pijn gedaan zeker? Het spijt me." Ze hurkte en aaide de kat, die haar alweer kopjes gaf alsof er helemaal niets was gebeurd.

Een nieuwe blik op het naamkaartje bracht Andrea terug naar haar twaalfjarige-ik.

Ze had net ontdekt dat op haar geboorteakte bij het vakje 'naam van de moeder' niet meer dan 'C. Zondernaam' was ingevuld. Zo blij als ze eerst was geweest om haar werkelijke roots te leren kennen, zo onvoldaan en verslagen bleef ze achter.

Het verpletterende besef dat ze nooit op zoek kon gaan naar haar biologische moeder, was haast ondraaglijk geweest. Bij 'naam van de vader' was het vakje zelfs leeg gebleven.

Het enige wat ze wist, en dan nog enkel omdat mijnheer Peeters haar dat had verteld, was dat haar onbekende, hoogzwangere moeder in coma had gelegen. Eens die kunstmatig van Andrea was bevallen, waren de machines uitgeschakeld en was ze overleden.

Daarna had Andrea de familienaam 'van Leeuwen' gekregen van de ambtenaar van burgerlijke stand.

Ze zuchtte diep en wierp nog een blik op het schijnbaar verlaten herenhuis.

"Tijd om te gaan onderhandelen met mijn huisbaas," mompelde ze tegen niemand in het bijzonder. Ineens leek de kat op te schrikken van een geluid. In een fractie van een seconde sprong hij weg, dwars door de tuin. Andrea was te verbouwereerd om meteen te reageren. Tegen de tijd dat ze was opgestaan en er achteraan gelopen, was het dier nergens meer te bekennen.

"Poes?" Ze fluisterde, bang om het beestje verder weg te jagen.

Meteen daarna hoorde ze achter zich een motor uitvallen en een portier dichtslaan. Half verstijfd bleef Andrea staan, zich pijnlijk bewust van haar roffelende hartslag en plots suizende oren. Het moést duidelijk zijn voor wie dan ook achter haar stond, dat ze hier niet hoorde. Dat kon niet anders! Paniekerig overliep Andrea de opties.

Zich omdraaien en weghollen? Nee, dan maakte ze zichzelf alleen maar verdacht. En wat met de poes dan? Zich, net zoals de kat, verstoppen onder de planten in de tuin? Als ze zich hopeloos belachelijk wou maken, dan was dát vooral wat ze moest doen.

"Goeie avond, kan ik helpen?"

Een prettige vrouwenstem maakte de keuze voor haar. Met een dichtgeknepen keel draaide Andrea zich naar de bron en probeerde zo nonchalant mogelijk te glimlachen.

"Ik eh.. ik belde net aan." Ze wees naar de voordeur. "Er is niemand thuis, geloof ik," voegde Andrea er bedremmeld aan toe.

De, in mantelpak gestoken, blonde dame van middelbare leeftijd keek haar wat spijtig aan.

"Nee, Andreas is enkele weken geleden opgenomen in het ziekenhuis." En toen, alsof de dame zich realiseerde dat ze het tegen een wildvreemde had, voegde ze er aan toe: "Maar we houden alles goed in de gaten hoor. We zorgen ook voor de post. Er gebeurt niets zonder dat we het hebben gezien."

Andrea kon alleen maar stom knikken.

"Wat kwam je eigenlijk doen?"

"Ik.. ik was op zoek naar de kat. Mijn kat," verbeterde Andrea zich snel. Ze haalde diep adem, bij deze flagrante leugen. Het was niet háár kat. Dit ging zo erg in tegen haar principes, dat ze er lichtjes misselijk van werd. "Hij is hier weg gesprongen onder de struiken en ik wou vragen of ik even mocht kijken."

De dame glimlachte toegeeflijk, vriendelijk zelfs.

"Kijk maar gerust meisje, dat zou de oude Andreas niet erg vinden. Hij houdt van katten."

Opgelucht draaide Andrea zich om, bang dat anders de leugen op haar gezicht zou worden ontdekt. Snel liep ze door naar de plek waar ze het dier onder de struiken had zien schieten. Op haar hurken keek ze tussen de planten door, zich er heel erg van bewust hoe de ogen van de dame op haar rustten.

"Poes? Poehoes? Waar ben je? Kom? Koohoom. Kom dan toch!"

Ze hoopte maar dat het eigenzinnige dier op haar smeekbede zou reageren, anders stond ze hier mooi te blinken, recht onder de ogen van de buurvrouw.

Alsof hij zijn hele leven nog niet anders dan bij Andrea had gehoord, kwam de kat drie meter verder van tussen de struiken. Op zijn dooie gemak trippelde hij naar haar toe, begon stevig te snorren en draaide rond Andrea's benen. Verrast door de kracht dat het beestje achter zijn vleierij zette, viel ze pardoes achterover in het te lange gras. Daar maakte de kat handig gebruik van, door meteen lieve kopjes te komen geven tegen haar gezicht. Ze krabde achter zijn oren. "Jaja, ik ben ook blij je te zien," zei ze zacht. De misselijkheid was op slag verdwenen.

Met de kat in haar armen, zijn voorpootjes op haar schouder, wandelde ze de voortuin uit. De buurvrouw was verdwenen in een herenhuis dat een beetje anders, maar verder net zo mooi was als dat van die mijnheer Andreas.

Ook een metalen trekbel, zo te zien. Met een fraai beschilderd, stenen naamplaatje er naast.

Familie Oudenhove - van Paemel
Hugo & Ynke
Sabine - Jonathan

Ja, mooi gedaan vond ze. Aangepast aan de hedendaagse bewoners, maar toch mee in de stijl van de woning. Hoe anders dan haar eigen, zakdoekgrote appartementje.

"Kom, we keren terug. Ik weet niet waarom je me hierheen hebt gebracht, maar die mijnheer Andreas is niet thuis hoor." De kat antwoordde door ook zijn kopje op haar schouder te leggen.

Andrea vond het een grappig toeval, dat hun voornamen zo op elkaar leken.