Ze kon het gevoel dat ze iets was vergeten maar niet van zich afzetten.

De hele wandeling huiswaarts liep Andrea erover te piekeren. Was het haar fiets? Nee, daar dacht ze nu toch aan? De soep? Hm, nee, ook niet. Het was iets belangrijkers dan een misgelopen beker soep, hoe goddelijk die ook was.

Boodschappen dan? Ze kreeg het vage gevoel dat ze in de buurt zat.

"Natuurlijk." Ze kon zichzelf wel voor haar hoofd slaan.

De zwerfkat trippelde haar tegemoet om daarna klagelijk miauwend rond en tussen haar benen te draaien.

"Dag poes, heb je me gemist?" Het was een gek gevoel, gemist worden door iemand. "Wij moeten straks eens praten," vervolgde ze, terwijl ze het luid snorrende dier aaide.

"Aangezien het lijkt alsof je van plan bent hier te blijven, ga ik nú eerst wat boodschappen voor je doen." Andrea gaf de kat een zetje en rechtte haar rug.

"Mooi hier blijven hoor, ik ben zo terug." De kat zette zich pardoes in het midden van de oprit, keek haar met een schuin kopje aan en begon daarna demonstratief zijn voorpoot te likken.

Ze vond wat ze zocht in de buurtwinkel bij Ahmed. Hier kwam Andrea wel vaker, als ze snel wat nodig had. Binnen de tien minuten was ze terug. De kat zat nog steeds op hetzelfde plekje.

Andrea schudde wat brokken op het schoteltje van gisteren. Vliegensvlug kwam het dier erop af, ze kreeg amper tijd om te vullen.

"Rustig rustig, ik begrijp dat je honger hebt. Niet te gulzig, hoor je?"

Zo'n levend wezen als gezelschap beviel haar meer dan ze zich had kunnen voorstellen. Misschien kon ze haar huisbaas toch overtuigen? "Niet op de zaken vooruitlopen," vermande ze zich. Ze ging op haar hurken zitten en aaide de kat.

"Wat een lieverd ben jij zeg. Is er dan echt niemand die jou mist?"

Het dier antwoordde door stevig tegen haar knieën te schuren, waardoor ze haar evenwicht verloor en pardoes achterover viel, in de struiken die het voortuintje vulden. In één sprong zat het dier op haar borst, om luid spinnend tegen haar wang kopjes te geven. Andrea lachte luid. "Gek ding. Kijk nu wat je doet?"

Ze kon zich de tijd niet meer herinneren dat ze nog spontaan luidop had gelachen. Snel werd ze weer wat ernstiger. "Nee poes, serieus. Jij hebt vast ergens een baasje, die moeten we echt zien te vinden. Maar hoe?" Andrea dacht diep na.

"Ik denk dat ik wat weet," mompelde ze bedachtzaam. De kat hield op met kopjes geven en keek haar van op haar borst nieuwsgierig aan. "Jij..." Andrea tikte tegen de neus van de kat.

"Jij hebt waarschijnlijk ergens een chip zitten onder die mooie pels van je." Ze aaide het dier over de rug. "Met wat geluk vinden we zo je baasje. Maar daarvoor..." Andrea haalde de kat van zich af, stond moeizaam recht en klopte haar kont af. "... moeten we bij een dierenarts zijn."

Tevreden sloot ze haar mobiel af.

Andrea had niet alleen een dierenarts in de buurt gevonden, ze mocht er ook morgenochtend al langsgaan. Dat kwam haar goed uit, ze werd pas om tien uur in de winkel verwacht. Ze opende het raam in de woonkamer, waartegen de kat lag te zonnen. Het dier strekte zich languit en ze krabde achter zijn oren.

"Hey poes, ik heb goed nieuws hoor. Morgenochtend weten we wie je baasje is."

Het dier ging rechtop zitten en knipperde een paar keer met zijn ogen. Soepel sprong hij van de vensterbank, trippelde daarna naar het voetpad aan het einde van de oprit en ging daar kaarsrecht zitten, terwijl hij Andrea in de gaten hield.

Toen ze niet meteen reageerde, begon hij luid klagend te miauwen.

"Poes? Wat scheelt er?" Andrea maakte zich meteen ongerust. Ook een nieuwe emotie... zich ongerust maken over andere levende wezens. "Heb je ergens pijn?"

De kat bleef maar miauwen.

"Wat is er toch? Wat wil je me vertellen?" Ongerust sloot ze het raam, griste haar sleutels en mobiel mee en liep naar buiten. De kat was nergens te bekennen. Ze vreesde meteen het ergste. Andrea's opluchting was groot toen ze merkte dat hij gewoon enkele huizen verder op de stoep zat. Op haar hurken probeerde ze hem te lokken. "Kom poes. Kom dan!"

Ze kromp in elkaar onder de plotse aandacht van de voorbijgangers. Het was tijd voor een andere tactiek. Langzaam slenterde ze richting het dier. Als ze het niet deed schrikken, kon Andrea de kat misschien te slim af zijn en zo oppakken.

Dat was toch het plan. Goed in theorie... alleen liep het poezenbeest elke keer weer een stukje verder, nét op het moment dat Andrea het bijna kon aanraken.

Na een tijdje begon ze er een patroon in te herkennen.

De kat wachtte tot Andrea hem in de gaten had en trippelde daarna verder. Eén keertje had ze zich op een laag muurtje gezet, beu dat ze het beest niet te pakken kon krijgen. Toen was de kat op zijn passen teruggekeerd tot voor haar voeten en had net zo lang klagelijk zitten miauwen tot ze weer recht was gestaan.

Daarna was het spelletje weer opnieuw begonnen.

Geleidelijk aan was het straatbeeld veranderd van op elkaar gepropte kleine appartementjes met een drukke doorstroom van haastige mensen in het centrum van de stad, naar rustige lanen met statige bomen naast chique, vrijstaande herenhuizen en goed onderhouden voortuinen aan de rand van de stad.

Andrea slikte. De Belle Epoque-wijk.

Dit was duidelijk het duurdere, zo niet duurste, stadsdeel. Zoals elke keer als ze hier kwam voelde ze zich als een blij kind in een snoepwinkel. De kunstig uitgewerkte gevels vertelden haar een hele geschiedenis en zoals steeds wilde ze dat ze de verhalen die zich ooit achter de gevels hadden afgespeeld, kon opnemen in haar vingertoppen door simpelweg haar hand tegen de bakstenen te leggen.

Ze ging zo erg op in het oogstrelende van de negentiende-eeuwse gevels, dat ze eerst niet eens merkte dat ze de kat uit het oog was verloren. Verontrust keek ze in het rond.

"Poes? Waar ben je? Poehoes?"

"Mauw?"

"Oh, dáár ben je!"

Het poezenbeest liet haar deze keer wel naderen en begon weer rond haar benen te draaien. Ze bukte zich en krabde achter zijn oren.

"Wat is er? Naar waar heb je me meegenomen? Woont je baasje hier misschien?"

Andrea rechtte haar rug, keek naar de woning waar ze halt hadden gehouden en slikte moeilijk.

#91 Je neemt een zwerfkat in die je naar huis volgt. Diezelfde kat leidt je naar een verlaten huis waar je een geheim ontdekt over je verleden - en je identiteit. [Hoofdprompt]