"Niets om je zorgen over te maken," fluisterde ze zichzelf moed in. "Het is Nat maar."

Nat kwam wel vaker in de winkel, hij had haar zelfs al eens uitgenodigd voor een kop koffie.

Ze had nee gezegd.

Soms vroeg ze zichzelf af hoe het zou zijn geweest mocht ze toen zijn voorstel hebben geaccepteerd. Vandaag wist ze zeker dat haar alvast die mislukte date van gisteren zou bespaard zijn gebleven. Voor de rest had ze geen flauw idee wat er anders had van kunnen worden. Op één of andere manier raakte ze in haar hoofd niet verder dan zij tweeën aan een tafeltje in een onbestemde bistro, met hun drankje voor zich. Aangezien de uitnodiging was geformuleerd als 'samen een kop koffie drinken', ging ze ervan uit dat hij voor het zwarte goedje zou kiezen. Zij had liever thee.

Simpele zwarte thee, met een schijfje citroen en misschien een klontje suiker.

Geen melk! Daar gruwde ze echt van.
Hoe Engelsen dat überhaupt binnen konden krijgen, snapte ze zelfs niet!

Hun versie was niet meer dan een goeie geut melk in heet water, met een extra smaakje aan toegevoegd. Waarom zou je in godsnaam met melk aangelengd warm water willen drinken?

Zij tweeën aan een tafeltje en verder stilte.

Andrea kon zich echt niet inbeelden waarover ze het zouden moeten hebben. Er was niets aan haar of haar leven dat interessant genoeg was om over te praten.

De enige waar ze ooit goeie gesprekken mee had gehad, was mevrouw Willems, iets wat al geleden was van in de middelbare school. Claire Willems was de bibliothecaris en de enige die haar niet had behandeld alsof ze één of ander debiele kleuter was.

Oh, de gesprekken die ze hadden gevoerd... geen onderwerp was te gek geweest. Op enkele uitzonderingen na, had Andrea er elke middagpauze doorgebracht. Het was begonnen met advies over een boek en tegen dat ze in haar laatste jaar zat had mevrouw Willems Andrea zelfs leren schaken.

"Met logisch denken raak je heel ver in het leven. En jij, jij meisje, gaat het nog ver brengen." Andrea hoorde het haar nog zeggen. Nou, verder dan Rudy's Music Shop was ze in elk geval nog niet gekomen.

Mevrouw Willems zou nu vast met pensioen zijn, ze had er - volgens Andrea - toen al stokoud uitgezien. Ze zuchtte licht. Met de hand op het hart kon ze zich eerlijk waar geen gelukkigere tijd herinneren.

Ineens voelde ze een haast onweerstaanbare drang om te gaan lezen, wat dan ook. Geen artikels nee, een boek. Een goed boek. Misschien werd het stilletjes aan toch maar eens tijd om thuis die onuitgepakte dozen te gaan openmaken.

"Hey Dré."

Stik, Nat had haar toch opgemerkt. Altijd Dré, nooit Andrea. Dat kwam door Rudy, die haar indertijd zo voorgesteld had aan zijn vaste klanten.

"Hey Nat."

Ze dook weer op van wat ze aan het doen was geweest. Niets dus.

Altijd Nat, nooit Nathan.

"Mooie nieuwe collectie." Hij legde enkele van de LP's die ze net had aangevuld, op de toog. Blij dat het gesprek die richting uit ging, knikte ze enthousiast. "Heel wat leuke dingen. Ik zie dat je iets naar je zin hebt gevonden?" Er ontpopte zich een geanimeerd gesprek over laatste nieuwtjes, blijkbaar stond zijn favoriete band op affiche van het Stadsfestival in het najaar.

Na het afrekenen liep Nat naar de deur, aarzelde even en keerde toen op zijn stappen terug. Andrea keek hem fronsend aan, zich afvragend of ze wat had vergeten.

"Je ziet er goed uit," zei hij, voor hij zich weer weg haastte.

Voor de derde keer die ochtend was het ineens wel érg warm in de winkel.

Het bleef druk. De zomerse temperaturen zorgden voor een vakantiesfeertje waarbij blijkbaar, voor heel wat mensen, nieuwe muziek of zelf muziek maken hoorde. Rudy was alvast in zijn nopjes, ook toen Andrea's middagpauze erbij in schoot.

Eindelijk werd het wat rustiger. Andrea plofte neer op een stoel in het kleine keukentje naast de studio. Met grote slokken dronk ze van het water dat ze zichzelf had ingeschonken. Zelfs daarvoor was geen tijd geweest.

"Ik ga broodjes halen, ik trakteer," kondigde Rudy aan. "Kaas voor jou?" Ze knikte dankbaar. Haar baas was de slechtste nog niet. Tussendoor zou zij wel op de winkel letten.

Niet veel later zaten ze samen aan tafel, te genieten alsof ze nog nooit zoiets lekkers hadden gegeten. De winkelbel stond extra luid, vanuit het keukentje hadden ze een mooi zicht op wie naar binnen en buiten ging.

Tussen twee happen door, keek Rudy haar aan met een mengeling van vaderlijke tederheid en een gepijnigde uitdrukking. "Weet je..." begon hij.

"Ik heb eigenlijk nooit goed gesnapt waarom je hier bent blijven werken."

Ok, dié had Andrea niet zien aankomen. Verbaasd gaapte ze hem aan. Een fractie van een seconde later besefte ze dat ze zat te staren. Haar mond klapte dicht, ze probeerde rustig verder te kauwen. Rudy merkte het niet, of deed dan toch tenminste alsof.

"Begrijp me niet verkeerd, ik vind het fijn dat je hier werkt. De mensen kennen jou, jij kent hen, je vindt blind de weg naar alles in de winkel en zelfs je shirt zorgt ervoor dat we een extra goeie dag hebben," grapte hij.

Argwanend keek Andrea hem aan, waar wilde hij naartoe? Rudy krabde achter zijn oor.

"Het punt is, dat je eigenlijk overgekwalificeerd bent om hier te werken." Hij aarzelde even. "Waarom heb je eigenlijk nog niets gedaan met dat diploma van je?"

Haar mond werd droog. Ze schokschouderde en nam snel een slok water.

"Waarom zoeken naar werk als jij datzelfde moment iemand voltijds nodig had?" mompelde ze.

Andrea was hier enkele jaren geleden tijdens de weekends begonnen om haar studies te kunnen bekostigen. Na dat ... ding met mijnheer Peeters had ze zich alleen moeten zien te redden.

Filosofie was de enige richting van de Stadsuniversiteit die haar een beetje had aangesproken. Er werd ook sociologie en antropologie aangeboden, maar daarvoor was ze niet sociaal genoeg, vond Andrea. Kunstgeschiedenis was helaas buiten haar bereik gebleven. Die unief lag in het midden van het land en zou teveel gaan kosten. Ze had al enorm veel geluk gehad om haar enigszins betaalbare appartementje te vinden toen ze verplicht op eigen benen moest gaan staan.

"Ik vraag me gewoon soms af of je hier niet zit te verstoffen," drong de stem van Rudy weer tot haar door. Andrea sloeg haar ogen neer.

"Dat valt wel mee hoor." Ze bleef maar mompelen, merkte ze. De winkelbel ging.

"Ik ga wel, ik ben toch klaar." Ze sprong recht en klopte de kruimels van haar kleren. "Al neem ik deze keer wel een glas water mee," grijnsde ze.

Rudy keek haar hoofdschuddend na.