"Shit shit shit ik ga te laat zijn, ik ga te laat zijn!"

Op één been hinkte Andrea door de slaapkamer, ondertussen proberend het andere been in een broekspijp te wurmen en tegelijkertijd aan het bedenken waar ze haar lievelings blouse ook alweer had gelaten. Ze had ronduit slecht geslapen en was pas tegen de ochtend weggedoezeld. De wekker had ze wel gehoord, maar tegen dat de tijd dat het in haar vermoeide brein doorsijpelde dat ze beter eens zou kijken hoe laat het was, bleef er nog welgeteld een half uur over om op haar werk te komen.

De blouse was onvindbaar. Snel griste ze een shirt van onderaan de stapel mee. Terwijl ze op het toilet zat (ze wist wat een hekel haar baas er aan had als ze na aankomst al meteen gebruik maakte van het kleinste kamertje), maakte ze een slordige hoge dot in haar peper- en zoutkleurige haren.

Haar handen en gezicht waste ze in de keuken, knutselde daarna snel een boterham met Parijse worst in elkaar en haastte zich naar de fietsenstalling beneden, nadat ze gauw een trui had aangetrokken en had moeten terugkeren om haar handtas op te halen.

Ze vloekte onkarakteristiek toen ze besefte dat ze nog steeds een lekke band had en trok een sprintje naar buiten, waar ze bijna struikelde.

"Wat de?! O, jij bent het."

De kat van gisteravond was van de vensterbank gesprongen en wreef luid snorrend met zijn hele lijf langs haar benen.

"Poes ik heb nu écht geen tijd, het spijt me," verontschuldigde Andrea zich. Ze viste de worst van tussen haar boterham. "Hier, voor jou. Vanavond zoeken we samen een oplossing, beloofd!" Ze zette het weer op een lopen.

Gelukkig voor haar was haar werk slechts enkele straten verder.

Helemaal buiten adem en met een rood gezicht kwam ze Rudy's Music Shop binnengestormd, het restant van de boterhammen frommelde ze in haar handtas.

"So-sorry," hijgde Andrea, terwijl ze op haar knieën steunde. "Verslapen," gebaarde ze moeilijk. Het duurde even voor ze weer op adem was gekomen. In gedachten voegde ze 'in conditie' toe aan het lijstje dat ze niét was.

Rudy keek demonstratief op de klok van aan zijn plek achter de kassa, en trok een wenkbrauw omhoog. "Je hebt nog een minuut. Ik heb je al vaker gezegd dat ik het kwartier dat je vroeger komt, niet betaal."

Andrea stopte haar handtas in het kastje onder het bureau en knikte afwezig, haar hoofd al bij de taken van vandaag. Het was de tweede donderdag van de maand, dat betekende dat een nieuwe lading LP's klaar lag om in de rekken te komen.

Bij Rudy's Music Shop kon je terecht voor werkelijk alles wat met muziek te maken had: van instrument tot songbook of opnamespullen. Er was zelfs een eigen mini studiootje waar voornamelijk demo's van beginnende bands werden opgenomen. Daar had Andrea niets te zoeken, haar taak bestond voornamelijk uit de kassa bedienen, de winkel in de gaten houden en aanvullen waar nodig.

Ze schrok op uit haar gedachten. "Sorry, wat zei je?"

Rudy keek haar bevreemdend aan. "Dat je een interessante kledingkeuze hebt gemaakt."

Andrea inspecteerde zichzelf en keek daarna weer op met een geluidloze 'O' om haar lippen. Voor de tweede keer in amper vijf minuten tijd stond ze met een rood gezicht in de winkel, ditmaal van een zekere gêne. "Ja... nee, ik... verslapen... snel gaan..." hakkelde ze.

"Het is... anders. Zo ben ik je niet gewoon van zien." Rudy bleef nieuwsgierig naar haar kijken.

"Kijk, het spijt me. Echt waar! Ik zal mijn trui dichthouden en in mijn middagpauze ga ik straks wel langs huis, iets anders aantrekken." Andrea was over haar eerste schaamtegevoel heen en verdedigde zich vurig.

Rudy keek haar nu zo mogelijk nog vreemder aan.

"Nee, ik bedoel... je ziet er leuk uit. Anders dan anders, maar ik mag het wel. Zo mag je vaker komen werken. Past meer bij de vibe van de winkel." Andrea was in eerste instantie verbaasd. Daarna voelde ze zich vooral geschoffeerd, maar ze deed waar ze het beste in was: zwijgen.

Dat Rudy haar oude, grijs gewassen en veel te wijde shirt met vooraan een giga rode, gesloten opgestoken vuist verkoos boven haar gebruikelijke nette, hooggesloten blouses, dat kon er bij Andrea maar moeilijk in.

Snuivend zette ze zich aan de bakken van de LP's. Van zo'n oude rocker als Rudy kon ze eigenlijk niet veel anders verwachten. Het shirt dateerde nog van toen ze een jaar of veertien was. Ze had het in een opwelling gekocht, in een winkel waar ze verder allerlei posters en prullaria aanboden, gaande van gepersonaliseerde mokken tot grote, ingekaderde zwart-wit prenten. Het was pas later dat ze naar de muziek van de band was beginnen te luisteren, nadat mijnheer Peeters had gevraagd wat het betekende. Daarvoor had ze nog nooit van Rage Against The Machine gehoord.

Daarna had ze het bijna altijd gedragen, tot ze was verhuisd en het onderaan de stapel terecht was gekomen. Sindsdien kwam het alleen nog maar boven tijdens het klussen of als ze ziek op de bank lag.

LP's aanvullen was best een tijdrovende bezigheid. Het draaide al rond 11u voordat Andrea besefte dat het haar maag was, die van tijd tot tijd rommelende geluiden maakte. Natuurlijk, ze had amper ontbeten. Even overwoog ze de lunchmogelijkheden: een broodje kaas van bij de slager om de hoek, of een beker goddelijke, warme soep van bij de Soupbar in de winkelstraat even verderop. Die winkelstraat vond ze een probleem. Naar haar idee was daar altijd veel te veel volk op de been. Andrea had het liever rustig, dan kon ze onopgemerkt opgaan in de omgeving.

Na veel twijfelen had ze net besloten om zichzelf te trakteren op soep, toen Nat de winkel binnenkwam. Met blosjes op haar wangen dook ze net op tijd weg achter de kassa.