"Schat? Ben je klaar?"

Nat grijnsde breed toen Andrea even later de trap afdenderde. Ze zag er prachtig uit in haar smaragdgroene lange jurk, haar zilveren pumps en bijpassende handtas hield ze nog even in haar handen. Vanavond was de vernissage van een nieuwe tentoonstelling, de eerste die Andrea helemaal alleen in goede banen had geleid.

Samen met Niene kunstgeschiedenis gaan studeren had haar volledig doen openbloeien en nu had ze helemaal haar draai gevonden in de galerij.

Thomas Edison draaide rondjes door haar benen. Andrea bukte zich om hem te aaien.

"Jij moet thuis blijven hoor. Zorg goed voor het huis, wil je?"

"Mevrouw Zondernaam, mag ik u uitnodigen?" Andrea giechelde en nam Nat's uitgestoken arm aan. Hij begeleidde haar naar buiten, maakte het portier van de Austin Healey open en liet haar plaatsnemen. Eens bij de galerij haastte hij zich om Andrea te helpen uitstappen.

Hij nam haar hand vast, trok haar recht en kuste daarna haar handrug. Zijn andere hand sloeg hij om haar middel. Met zijn lippen tegen haar oor fluisterde hij: "Madame, mag ik u zeggen dat u er fantastisch uitziet vandaag?"

"Idioot," mompelde ze grijnzend.
Nat keek haar diep in de ogen. "Maar wel jouw idioot."
Ze kuste hem snel op het puntje van z'n neus. "Gelukkig. Kom, ze wachten op ons."

Dat Andrea zenuwachtig was, had niet eens voor de helft te maken met het feit dat dit haar eerste eigen tentoonstelling was, wel met haar eregast van de avond. Speurend keek ze rond, in de hoop een glimp op te vangen van de persoon die ze zocht. Een paar keer had ze gedacht de juiste persoon te pakken te hebben, maar elke keer bleek het toch om iemand anders te gaan.

Een rijzige dame in donkerblauw mantelpak, gemakkelijke schoenen en witgrijs haar, als een suikerspin opgestoken in een wrong, trok haar aandacht. Een elegante mahoniehouten wandelstok met ivoren handgreep gaf de dame extra ondersteuning. Ze bekeek aandachtig een groot, felgekleurd schilderij.

Andrea glimlachte, daar was ze. Hoe had ze ooit kunnen denken dat ze haar niet meer zou herkennen? Voorzichtig, om de dame niet meteen te storen, ging Andrea achter haar staan en legde een hand op haar schouder. Als de vrouw al verrast was, dan liet ze het niet merken.

"Interessante werken heb je hier hangen."

Andrea glimlachte. "Nordisk Modernisme. Ik wist niet dat u zich daarin kon vinden?"

De dame draaide zich om met twinkelende ogen. "Ik zou het nog niet in mijn toilet hangen."

Andrea lachte breed. "Mevrouw Willems, het doet me heel erg plezier dat u hier vanavond bent."

"Mij ook kindje, mij ook. Ik wist wel dat je het nog ver zou brengen. En wat het tweede deel van je uitnodiging betreft..." mevrouw Willems pauzeerde even, alsof ze er nog over moest nadenken. "Je bent meer dan welkom voor een nieuw wekelijks partijtje schaak."