"Miauw."
Thomas Edison keek Andrea doordringend aan.
"Wat? Ja, ik ben zenuwachtig."

Ze zaten op de onderste trede, omgeven door verhuisdozen en meubels. Rudy en Swa waren net vertrokken, hen achterlatend te midden van deze chaos. Andrea nam het hun niet kwalijk hoor, integendeel. Ze was erg blij met de hulp, Rudy had speciaal voor haar de winkel een halve dag gesloten. Maar de rest moest ze echt alleen doen.

Haar verhuis was niet onopgemerkt gebleven. Als nieuwsgierige apen hadden heel wat van haar appartementsgenoten staan kijken hoe alles in Rudy's bestelwagen werd geladen. Verschillende medebewoners zag ze toen pas voor de eerste keer.

Andrea krabde Thomas Edison achter de oren. "Nu hebben ze weer wat om over te praten, wat een evenement zal dat zijn geweest, in hun anders saaie bestaan." Je bent zelf saai, zeurde het stemmetje in haar hoofd. Ze koos om er niet verder over na te denken.

"Miauw." De kat bleef haar aankijken. Andrea zuchtte diep.
"Ja, ik weet het. Maar ik heb er toch ook niet zelf om gevraagd hee? En kijk me niet zo bestraffend aan!" Andrea stond op.

Bij het binnenbrengen van de meubels was ze de buurvrouw tegen het lijf gelopen. De moeder van Nat had haar prompt uitgenodigd voor het avondeten en ze had niet anders dan 'ja' kunnen antwoorden.

Het was anderhalve week geleden dat ze elkaar hadden gezien. Hij had haar wel honderd berichtjes gestuurd, ze had op geen enkele geantwoord. Thomas Edison stortte zich klagend voor Andrea's voeten. "Hij had beter moeten nadenken, voor hij die kus-actie begon," mompelde ze. "Jij hebt vast honger, eens kijken waar ik je eten heb gelaten."

Snel veegde Andrea zenuwachtig een zwetende hand aan haar iets te korte bloemetjesjurk voor ze aanbelde. Het was het enige redelijk deftige kledingstuk dat ze uit de dozen had weten te vissen. Ooit had ze het in een opwelling gekocht, om het daarna te laten verstoffen in de kast. Ze had het niet over haar hart kunnen krijgen om het tijdens het inpakken weg te gooien. Andrea voelde zich onzeker over de hoeveelheid bloot, twintig centimeter boven de knie en een kleine decolleté was voor haar nooit gezien en ze wist nog steeds niet of ze hier wel goed aan deed.

Voor ze zich kon bedenken draaide de glanzend groen-grijze deur open. Ze verschoot meteen van kleur toen ze Nat zag staan. Zijn gezicht vertrok geen spier en hij hield een neutrale blik in zijn ogen. "Andrea," knikte hij. "Kom binnen."

"Dank je," zei ze stilletjes, terwijl ze Nat een boeketje witte hortensia's uit de tuin overhandigde. Ze betrapte hem op een kleine glimlach.

"Moeders lievelingsbloemen. Ze zal opgetogen zijn, ze is in de woonkamer." Hij wees naar de eerste deur aan de rechterkant van de ruime, lichtrijke gang waar wit de boventoon voerde, en liet haar voorgaan. Ze duwde al de klink naar beneden, toen haar oog viel op een klein, delicaat ingekaderd en in grijstinten afgewerkt waterverfschilderij, dat naast de deur hing. Andrea's mond viel open.

"Is dat...?"

Ze liet de klink los, bekeek het werk van dichtbij en wendde zich dan met glinsterende ogen naar Nat. "Wauw," zei ze haast ademloos. "Een pony painting van Tracey Emin!"

Nat grijnsde scheef. "Straf dat je het meteen herkent!" Met die woorden duwde hij de deur naar de woonkamer open. "Mam?"

Aarzelend liep Andrea achter hem aan. Er was niemand te zien. "Ze is vast in de keuken," verontschuldigde Nat zich. "Ga anders even zitten," wees hij naar een armstoel. Behoedzaam liet Andrea zich in de stoel zakken. Het eerste wat haar aan de ruimte opviel, was de hoeveelheid licht, alsof iemand een paar strategisch geplaatste spots had opgehangen. Twee kamers waren opengetrokken tot één, bijzonder smaakvol geheel, ingericht met lichtgekleurde gordijnen, crèmekleurige muren en strakke lampen. Overal waar ze keek hing wel ergens een kunstwerk aan de muur, stond een beeld of was een design meubelstuk dat de aandacht trok. Ze herkende een klein, gifgroen exemplaar van Jeff Koons' balloon dog op een laag kastje.

De tafel was gedekt voor vijf, zag ze. Andrea hoorde hakken tikken, gevolgd door de verschijning van de blonde buurvrouw in een deurgat, waar ze de keuken vermoedde.

"Andrea! Wat fijn dat je er bent! En dank je voor de hortensia's, ze zijn prachtig! Heb je je al wat kunnen installeren in het huis? Het zal wel even duren eer je helemaal je draai hebt gevonden denk ik. Hugo is nog boven en Niene kan hier ook elke moment zijn. Drink je alvast een glaasje mee? Ik ben Ynke trouwens." Het kwam haast in één adem uit, terwijl Ynke ondertussen vlotjes een fles witte wijn open maakte.

Andrea bloosde onder al die aandacht en probeerde de nerveuze steek in haar onderbuik bij het horen van Nienes naam, zo goed mogelijk te negeren.

'Ik eh, dank u voor de uitnodiging. De meest noodzakelijke dingen heb ik al teruggevonden, het uitpakken zal nog wel wat tijd in beslag nemen vrees ik. Oh, dank u.' Ze nam het glas aan dat Ynke haar aanbood.

'Nat? Breng je de hapjes mee uit de keuken?' riep Ynke over haar schouder, terwijl ze zich, zonder op antwoord te wachten, installeerde in een andere armstoel. Ze klopte op Andrea's knie. 'Ik heb al heel wat over je gehoord, echt fijn dat ik je eindelijk eens ontmoet.' De blosjes op Andrea's wangen werden groter. Wat had Nat allemaal verteld? Veel kans tot antwoorden kreeg ze niet. Hetzelfde moment dat Nat een schaal met hapjes op het tafeltje zette, kwam zijn oudere versie de woonkamer binnen. De man stelde zich voor als Hugo.

"Dus jullie hebben een galerie?"
Het voorbije kwartier hadden Hugo en Ynke Andrea wel duizend-en-één vragen gesteld. Ze was blij dat ze eindelijk een weervraag had. Beiden knikten enthousiast. "Kunst aan Zet. We hebben af en toe wel pareltjes in huis."

Andrea schrok, 'af en toe' was een understatement wist ze. Kunst aan Zet was één van de meest toonaangevende galerijen van het land! Nat lachte helder. "Kijk maar uit, daarnet heeft ze de Tracey Emin direct herkend!"

"Oh, is dat zo?!" Ynke klonk heel enthousiast. Meteen ontspon zich een geanimeerd gesprek over kunst. Het werd Andrea al snel duidelijk dat deze mensen enorm gepassioneerd bezig waren.

"Jonathan, lieverd, neem je even de glazen mee naar de keuken? We gaan zo eten. Andrea schat, kies maar al een plaatsje aan tafel."

Andrea zat net neer, toen de voordeurbel klingelde. "Ik ga wel," riep Hugo tegen niemand in het bijzonder. Even later kwam een wervelwind van groen, goud en blond de woonkamer binnenvallen. "Niene!"

Hoe graag Andrea ook wou, ze kon haar blik niet losscheuren van Nat die het meisje dicht tegen zich aantrok in een stevige knuffel en haar daarna een kus op het voorhoofd gaf. "Oh meid, wat heb ik je gemist! Zó blij dat je er bent!" Hij draaide zich naar Andrea.

"Andrea," zei hij trots, "dit is nu Niene. Niene, dit is Andrea, onze nieuwe buurvrouw."

Andrea knikte stijfjes. Ynke plaatste een dampende schotel in het midden van de tafel. "Oh Niene liefje. Wat fijn dat je er al bent! Ga gerust zitten, er is nog plaats naast Andrea."

Hoe erg Andrea ook probeerde, het lukte haar maar niet om Niene vervelend te vinden. Hoewel ze een steek van spijt voelde, telkens Nat en Niene met elkaar zaten te dollen, was Niene een meer dan aangename gesprekspartner. Het verbaasde Andrea dat ze zoveel gemeenschappelijke interesses hadden. Ze betrapte zich op de gedachte dat ze met Niene best wel vriendinnen zou kunnen zijn, tenminste, als Niene niet de vriendin van Nat was geweest.

"Iemand straks een kopje thee?"
Dat zou Andrea wel smaken, Ynke had heerlijk gekookt. "Waarom toon je Andrea niet eens de tuin, Nat?" stelde Hugo voor. Terughoudend keek Andrea haast automatisch eerst naar Niene. Die sprong recht en riep: "Goed idee, ik help wel met de vaat!", voor ze verdween in de keuken en Andrea verrast achterliet.

De tuin was terecht prachtig. Een wilde Engelse tuin met heel wat verborgen hoekjes, verdiepende optische effecten en - uiteraard - kunstwerken. Aan het eind van de tuin stond een bankje, met zicht op de achtergevel. Wat ongemakkelijk gingen ze naast elkaar zitten.

"Jullie wonen hier echt mooi," zei Andrea zacht. Nat knikte in stilte.

"Ja," antwoordde hij pas na enige tijd. De stilte bleef voortduren. Andrea raapte al haar moed samen. Het was nu of nooit, ze moést het weten.

"Nat? Waar..." Ineens was haar keel kurkdroog. "Waarom kuste je me?"

Nee nee nee, dat was helemaal niet wat ze had willen zeggen! Nat keek haar zachtmoedig aan. "Omdat ik je erg leuk vind natuurlijk. Al heel lang." antwoordde hij zacht.

"Maar... en Niene dan?" Nat fronste zijn wenkbrauwen. "Wat heeft Niene hiermee te maken?"

"Is... is zij... zij is toch je vriendin?" Nat zag er ineens erg opgelucht uit. Dat verwarde Andrea, waarom zou iemand opgelucht zijn als er in deze omstandigheden naar je vriendin wordt gevraagd? "Oh... dus dáárom deed je zo raar!" Hij grijnsde breed. "Dat verklaart het natuurlijk wel. Nee hoor Niene is niet mijn vriendin." Nu snapte Andrea het helemaal niet meer. Wie was Niene dan?

"Sabine is mijn zusje."

Het was vast een komisch zicht. Andrea die zich kapot schaamde en Nat die haast niet meer bijkwam van het lachen. Hij nam haar gezicht tussen zijn handen. "Ach lieve Andrea toch! Beloof je me in het vervolg meteen met me te praten, in plaats van er je eigen versie van te maken en niet te weten hoe het in elkaar zit?" Ze knikte stilletjes, ze voelde zich zó stom.

Zijn neus raakte de hare. "Mooi zo," fluisterde hij.

"Waar waren we ook alweer gebleven?"