'Klingelingelingelingggggg.'
Met een ruk keek Andrea op, zo snel dat haar nek er pijn van deed.

Voorzichtig legde ze een dagboek van Andreas aan de kant en wreef in haar ogen. Na het fotoalbum had ze zich er niet van kunnen weerhouden om toch te beginnen lezen, ze was de klok helemaal uit het oog verloren.

Verwoed knipperend door het felle tegenlicht begonnen haar ogen te tranen meteen nadat ze de deur open maakte. Nat schrok zichtbaar.

"Dré? Wat scheelt er?" In twee passen stond hij naast Andrea. Ze voelde meteen een warme golf van genegenheid over zich spoelen. Nee nee nee. Dat mocht niet. Hij had een vriendin. Ze zette een stapje achteruit.

"Alles ok hoor, gewoon te veel gelezen in schemerlicht," wuifde ze zijn bezorgdheid weg. "Maar, dus. Vertel. Waarmee kan ik je helpen?"

Nat was aandoenlijk zenuwachtig vond ze. Nerveus haalde hij een hand door zijn haar. 'Focus van Leeuwen, focus. Blijf zakelijk. Afstandelijk. Jij bent geen spek voor zijn bek.' Andrea gaf het stemmetje gelijk.

"Hier, dit." Nat gaf haar een kopie van de notariële akte, die ze heel aandachtig las. Ze schonk hem haar warmste glimlach. "Andreas moet je echt wel graag gezien hebben." Nat bloosde tot in zijn haarwortels.

"Met de LP's kan ik je meteen wel helpen, denk ik. Volgens mij heb ik ze de vorige keer hier..." Andrea deed de deur van de kamer open "...ergens zien liggen. Ah ja, daar. Zie je wel? Ik denk dat het deze zijn?" Met glimmende ogen liep Nat gebiologeerd in de richting die ze aanwees.

"Ja," fluisterde hij zacht. "Dat zijn ze." Alsof het de allergrootste schat op aarde was, nam hij ze teder, haast strelend, in zijn armen. "Mag ik ze nog even aan de kant leggen? Dan kunnen we misschien eerst dat andere gaan bekijken?" Andrea knikte begrijpend. Ze schraapte haar keel. "Ik weet alleen niet waar je het kan vinden, maar dat zal jij zelf wel weten zeker?" Ze keek Nat vragend aan. Die knikte alleen maar.

Via een gang die vertrok uit de centrale hal en liep tussen Andreas' kamer en de keuken, kwamen ze uit tussen het huis en het bijgebouw. Een enorme lindenboom filterde het zonlicht en wierp schaduwvlekken op de kasseien die de oprit vormden. Een dubbele, gebogen poort met hoge raampjes domineerde het midden van het bijgebouw.

"Een momentje." Nat dook in een soort van werkplaats die ertegen was gebouwd en kwam even later weer buiten met een grote bronzen sleutel. Zijn handen bibberden een beetje, zag Andrea. Met wat moeite haalde hij de dwarsbalk weg die voor de poort zat.

"Dit," wees Nat puffend, "was heel vroeger het koetshuis."

Verrassend soepel draaide de sleutel in het slot. Terwijl de poort krakend naar buiten keerde, vervolgde hij: "Nu staat hier nog steeds het wagenpark."

Andrea keek de ruimte rond. Meer dan een verroeste fiets, wat stoffige figuren onder een vormeloos beschermzeil en iets wat leek op een krakkemikkige sjees tegen de achterwand kon ze er niet van maken. Met grote stappen liep Nat naar een langwerpige vorm aan de linkerkant. Hij draaide zich met glanzende ogen naar Andrea.

"Dit is ze." Ze hoorde de trilling in zijn stem.

Liefkozend streelde hij over de gespikkelde beschermhoes. Een wolkje stof waaide op. Zwijgend keek Andrea hoe hij de hoes wat opensloeg en een stukje donkergroen koetswerk onthulde. Hoewel het chroom van de bumper helemaal mat was, benadrukte het toch erg het gestroomlijnde van de wagen.

"Wat een schoonheid," zuchtte Nat. Met trots en met een vuur in zijn ogen die Andrea nog niet eerder had opgemerkt, haalde hij de hoes nog wat verder weg.

Pang.

Een steek van jaloezie trok door haar heen. 'Je gaat toch niet jaloers zijn op een auto?' riep ze zich in gedachten tot de orde. 'Nee, tuurlijk niet,' antwoordde ze zichzelf. Maar haar mocht hij gerust ook zo liefkozen hoor. Foei Andrea, wat een gedachten allemaal! Met blosjes op haar wangen richtte ze haar aandacht weer op Nat en de auto.

"... Austin Healey 3000 Mk 3, bouwjaar 1966."

Andrea knikte enthousiast, ook al kende ze er de ballen van. "Mooi is ze zeker! Ze zal bij jou in goeie handen zijn," voegde ze er warm aan toe.

Nat lachte breed terwijl hij de hoes zorgvuldig terug plaatste. "Die voorliefde voor mooie dingen heb ik met de paplepel meegekregen van mijn ouders. Dat kan ook moeilijk anders, ze zijn hele dagen met kunst bezig." Andrea's neus rimpelde tijdens het nadenken.

"Zijn ze kunstenaars misschien?" Nat lachte helder en aanstekelijk. "Nee, god, spaar me daarvan! Het is zo al erg genoeg. Ze hebben een galerie hier in de provincie, met regelmatig nieuwe collecties en zo. Zelf heb ik er weinig mee, da's meer Niene's ding."

Andrea beet op haar lip, het was nu of nooit.

"Niene..." begon ze aarzelend. Ze voelde Nat's onderzoekende ogen op zich rusten. "Is dat het meisje dat met je mee was naar de notaris?" vroeg ze zacht. Hij grijnsde breed en knikte enthousiast. "Ja, dat is ze! Het is zo'n lieve, ik zou niet weten wat ik zonder haar moest doen. Natuurlijk hebben we ook wel eens onze mindere momenten, maar dat gebeurt overal wel eens denk ik." Het sneed in Andrea's hart. Ze knikte stroef.

"Niene studeert nu nog grafische, volgend jaar wil ze kunstgeschiedenis gaan doen. Ze mocht eerst niet, maar wedden dat ze toch haar zin zal krijgen? Mij maakt het weinig uit wat ze doet, als ze maar gelukkig is. Daarna is er nog tijd genoeg om aan onze toekomst te denken."

"Dat wou ik ook heel graag doen." Andrea had het eruit geflapt voor ze het wist. Nat's ogen schitterden. "Dan zal je het vast heel goed kunnen vinden met haar. Oh, dat doet me eraan denken..." Welgezind stuurde hij iemand een foto van de bumper, gevolgd door veel hartjes en andere enthousiaste emoji's. Ze zag nog net de naam van de ontvanger voor hij zijn mobiel weer weg stak.

Niene.

Andrea keek weg. Tuurlijk.
Afwezig staarde ze naar een streep zonlicht die door het vuile raampje in de poort naar binnen viel. Wat probeerde ze zich in haar hoofd te halen?

"Dré?"
De aarzeling in Nat's stem deed haar omkijken.
"Ik vroeg me af... weet je nog, we hebben het er over gehad... het optreden van Sabayon tijdens het stadsfestival binnenkort... wil je met me meegaan?" Verrast trok ze haar wenkbrauwen op.

"Oh, euh... ik ben er nog nooit geweest, ik denk euh, ja ik denk het wel." Stotterend en met een rood hoofd durfde ze hem amper aan te kijken. Vroeg hij haar nu echt mee uit?! En ze had net, zonder nadenken, zomaar ja gezegd! Andrea kreunde inwendig.

Ze voelde zijn vinger onder haar kin. Hij tilde haar hoofd hoog genoeg, zodat ze hem wel moest aankijken. Zijn ogen hielden de hare vast. Paniekerige gedachten schoten door Andrea's hoofd. Waarom stond hij ineens zo dichtbij? Ze moest hier weg, of toch minstens een stap achteruit zetten! Waarom gehoorzaamde haar lichaam niet?! Haar benen leken ineens van blubber.

De gouden spikkels in zijn ogen glommen als de kostbaarste schat op aarde, de adem die over haar lippen streek gaf haar een behaaglijke rilling. Haar hersenen schakelden over op standje non-actief, het enige wat overbleef was het verlangen dat Nat haar zou kussen. Met gesloten ogen liet ze het over zich komen.

Warm en zacht. Teder, kalm, zoekend naar bevestiging. Andrea wist niet dat er zoveel in één kus kon zitten. Subtiel gleed zijn tong over haar lippen. Verrast opende ze wat haar mond, waarna hij van de gelegenheid gebruik maakte om op haar bovenlip te zuigen. Alsof het de meest natuurlijke zaak van de wereld was verdiepte dit alles zich tot een langzame, tedere tongkus. Het kippenvel op haar armen loog er niet om.

Niene.
Ineens, zonder waarschuwing schoot die naam haar door het hoofd.

Andrea's ogen vlogen open. In dezelfde beweging verbrak ze de kus en deed een stap achteruit. Hijgend keek ze Nat aan, zijn perplexheid negerend. Ze schudde het hoofd.
"Nee. Dit... dit kan niet. Het is verkeerd!"
"Maar... hoe bedoel je?!"
De wanhoop in zijn ogen was duidelijk zichtbaar. Opnieuw schudde ze het hoofd. Zonder Nat aan te kijken liep ze met een brok in de keel naar buiten. Nadat ze voldoende moed had verzameld, draaide ze zich terug om.

"Het is fout. Je weet goed genoeg waarom. Hou me op de hoogte wanneer je de auto komt weghalen, ik zal de LP's aan de deur leggen."

Ze liet hem verbijsterd achter.