"U hoort nog van ons."

Jaja, vast wel. Wie zou nu geen veertig minuten willen fietsen om tien uur per dag te gaan werken voor twee derden van haar huidige loon? Ze wist donders goed dat dit sollicitatiegesprek enkel voor de vorm was geweest om Rudy tevreden te stellen. Geen haar op Andrea's hoofd dat eraan dacht om onder deze voorwaarden voor MusicStore te gaan werken. De HR manager had haar trouwens via zijn lichaamstaal duidelijk genoeg laten merken dat zij hem niet interesseerde. Hij was vriendelijk en beleefd geweest, daar niet van. Ze moest het toegeven, professioneel was hij wel maar hij had overduidelijk verveeld gezeten met de situatie. 

In haar hoofd was het een uitgemaakte zaak: het was tijd om te gaan rondkijken voor iets nieuws. Iets wat meer in de lijn lag van haar studies, of zelfs in de lijn van haar interesses misschien? Tegelijkertijd voelde ze een lichte steek van paniek.

Wat waren exact haar interesses? Waar werd ze nu echt warm van? Andrea moest zichzelf het antwoord schuldig blijven. De veilige cocon waarin ze zich de voorbije jaren had gewaand, viel weg en drukte haar met de neus op de feiten. Haar toekomst was blanco en dat beangstigde haar meer dan ze aan iemand kon toegeven. Voor het eerst in haar leven voelde ze zich écht alleen. Geen gezin Peeters meer, met de alwetende mijnheer Peeters, die een antwoord wist op zowat al haar vragen. Geen Rudy meer, die zich als een vaderfiguur over haar ontfermde. Geen appartementje meer, waar ze zich zo goed en zo kwaad als het ging de voorbije vijf jaar had genesteld. Ook geen werk meer...

"Jij meisje, jij gaat het nog ver brengen.'"
Mevrouw Willems knikte beslist, als wou ze haar woorden nog eens extra onderstrepen. Ze waren net klaar met het bediscussiëren van een artikel uit een wetenschappelijk tijdschrift, dat handelde over atoommodellen.
"De hele wereld ligt voor je open."

Zo ver had ze het dus gebracht. 
Andrea begon bijna te hyperventileren als ze dacht aan alle veranderingen die ze de laatste tijd op haar bord had gekregen. Het ergste vond ze de eenzaamheid. Gelukkig was Thomas Edison er nog, tegen hem kon ze nog eens iets kwijt, alleen jammer dat hij niet kon antwoorden. Meestal, als ze weer eens tegen hem bezig was, opende hij een lodderig oog om zich daarna demonstratief even uit te rekken en weer verder te pitten. Maar het was gezelschap en daar trok ze zich nu aan op.

Andrea pakte haar fiets van tegen de gevel. Eergisteren was ze er, voor de allereerste keer in haar leven, in geslaagd om zelf een lekke band te repareren. Het had haar drie pogingen en een paar dichtgeplakte vingers gekost, maar het was haar toch maar gelukt. Ze had zich buitensporig trots gevoeld.

Een halve week geleden had Nat haar gekust. Andrea voelde de plek op haar slaap nog steeds tintelen als ze er aan dacht. 

Hij had het eerste bericht gestuurd. Gewoon, een simpele 'hoi hoe gaat het?' Ze wist nooit goed hoe ze op berichtjes moest reageren. Behalve Rudy was er niemand die haar de moeite vond om iets te zenden en bij hem ging het trouwens ook alleen maar over het werk.

Ze had Nat tenslotte het heel neutrale 'goed, en met jou?' geantwoord. Ze wist nog steeds niet wat ze van zijn actie van enkele dagen geleden moest denken. Hun moeizame conversatie had uiteindelijk wel tot een concrete afspraak geleid.

Ondertussen had ze het nogal druk gehad met het inplannen van de verhuis. Over twee weken moest alles rond zijn, het was alle hens aan dek om enerzijds haar appartement leeg te krijgen en anderzijds om het huis voor zichzelf wat woonklaar te maken. Ze had besloten om te beginnen met een slaapkamer, de keuken en de badkamer. De rest zou Andrea dan wel aanpakken eens ze daar woonde.

Om half vijf had ze er afgesproken met Nat. Ze was nog niet eerder terug gegaan, er leek altijd wel iets in de plaats te komen. 

Excuses, van Leeuwen, gewoon excuses om alles zo lang mogelijk uit te stellen.

Die familienaam, daar was ze ook nog niet over uit. Correctie, daar had ze nog niet verder over wíllen nadenken. Moest ze een 'van Leeuwen' blijven, of was ze toch meer een 'Zondernaam'? Het voelde vreemd en zo... definitief als ze zou kiezen om te veranderen. Alsof ze haar verleden ermee uitwiste, terwijl niet alles even slecht was geweest.
'Noem dan eens minstens vijf echt goeie dingen op? Dat lukt je niet hee?' 
Andrea schudde het treiterende stemmetje van zich af. Ze zou er later wel dieper over nadenken. Nu moest ze zich eerst concentreren op die afspraak met Nat.

Terwijl ze haar weg vervolgde naar de Olmendreef, vroeg ze zich af waarover die 'paar dingetjes van bij de notaris' zouden kunnen gaan. Ook dat had ze uitgesteld om over na te denken, vooral omdat ze niet wist in welke richting ze het moest gaan zoeken. Ze haalde haar schouders op, het zou haar straks vast allemaal wel duidelijk worden. 

In een beter humeur dan net, stalde ze haar fiets half in de struiken van de voortuin. Ze voelde zich merkwaardig licht en huppelde bijna de trapjes op. Er waren nog een aantal uren over, in afwachting tot Nat hier zou zijn. In tussentijd was ze van plan om haar slaapkamer uit te kiezen. Andrea had er helemaal zin in.

"Wat is...? Waar heb ik dat eerder gezien?"

Andrea staarde peinzend naar de schouw in de zitkamer. Op weg naar boven had ze het niet kunnen weerstaan om toch nog even om te lopen via de zit- en eetkamer. Met volle teugen genoot ze van de sfeer die hier hing. Alles ademde een bepaalde bourgeoisie, die nog stamde uit de tijd dat de woning werd gebouwd. Haar blik was blijven hangen bij een soort inscriptie, ingebeiteld in een grijze, rechthoekige steen, die zich bevond in het midden boven de schoorsteenmantel, bijna tegen het plafond. Het was een soort ondersteboven 'A' verstrengeld met een rechtopstaande 'A', beiden zonder streepje in het midden. Ergens ging vaag een lichtje branden. Het antwoord lag op haar lippen, maar ze kon het niet thuiswijzen.

Met haar hand streek ze langs de rand van de schoorsteenmantel. Het marmer voelde koel tegen haar vingertoppen. Een kleine oneffenheid links trok haar aandacht.

Andrea fronste haar wenkbrauwen, het was een rare plek om er per ongeluk met iets hards tegenaan te stoten. Het voelde ook niet als een verdwenen schilfer, eerder als een inkeping.

"Eens kijken, wat hebben we hier?" doorbrak ze mompelend de stilte. "Het zit niet eens op de goeie plek om schade te zijn, maar aan de onderkant. Wat vreemd!"

Onder het felle licht van haar mobiel probeerde ze de details van de oneffenheid te achterhalen. Een klein bronzen stangetje, aan het uiteinde licht gebogen en eindigend in een bolletje, was in de inkeping ingewerkt.

Andrea ademde hoorbaar in, ze voelde haar buik week worden. Verbijsterd schudde ze het hoofd. "Kijk nu! Dat moet een mechanisme zijn... wie weet welke verborgen dingen ik hier tegenkom!"

Ze ging op haar hurken zitten. Met trillende vingers nam ze het bolletje vast. "Eens kijken, hoe werkt dit hier? Trekken? Nee. Duwen wellicht? Nee... Schuiven dan? Hm, ook niet. Ah wacht, draaien misschien?" Andrea duwde het gebogen deel naar onder, waardoor het bronzen stangetje draaide. Ergens boven zich hoorde ze een klik. Verrast liet ze het stangetje schieten, dat soepel en geruisloos weer naar zijn plek terugkeerde.

Verwilderd speurde ze de schouw af. Waar kwam die klik vandaan? Ze duwde en porde aan elk deeltje maar niets bewoog. Andrea begon te twijfelen. Had ze het wel goed gehoord?

"Ok ok, even logisch nadenken. Ik zat hier..." Ze zette zich weer op haar hurken aan de kant naast het stangetje. "En toen hoorde ik het boven me ergens." Ze keek omhoog. "Aan de schoorsteen is op het eerste zicht niets veranderd, dus ... euhmm ernaast misschien?"

Het licht van haar mobiel viel op de wand aan de linkerkant van de schouw. Andrea stond op, er was iets met de schaduw wat niet klopte. Op ooghoogte zag ze ineens een minuscule kier waarvan ze zou durven zweren dat die er eerder niet was.

Heel voorzichtig raakte ze het aan, klaar om haar hand weg te trekken bij het minste. Een paneel ter grootte van een flink schilderij schoof opzij en onthulde een geheim opbergvak. Andrea voelde zich licht teleurgesteld toen er alleen maar boeken in bleken te zitten. Toch was ze meteen geïntrigeerd door een paar dingen. Iets wat er uitzag als een album stond naast een stapel schriften. Nieuwsgierig pakte ze het bovenste schrift en bladerde er vluchtig door.

Met een schok besefte Andrea dat het nette handschrift van Andreas moest zijn. Met wat moeite kon ze één en ander ontcijferen.

'Vandaag langs geweest bij Hendrik, alles is officieel getekend en geregistreerd. Dat alles geregeld is helpt voor mijn gemoedsrust. Ik weet dat hij er alles aan zal doen om haar te vinden. Ze staat er niet alleen voor.'

Andrea verstijfde. Dit was een dagboek! En hij had het over haar! Al die schriften... Andreas moest wat afgeschreven hebben in zijn leven. In een opwelling legde ze het terug op de stapel. Dit was niet om snel snel even te lezen, hier moest ze echt tijd voor maken. En eerlijk? Ze was veel te nieuwsgierig naar het album ernaast.

Voorzichtig haalde ze het van tussen de andere boeken en sloeg het langzaam open. Fronsend keek Andrea naar de netjes ingeplakte foto's.

Maar? Waarom zat dit album vol met foto's van haar?! Geagiteerd bladerde ze verder. Ze herkende geen enkele achtergrond, waar waren deze foto's gemaakt? Stilaan drong het tot haar door dat niet zij, maar wel een ander meisje het onderwerp van dit album was.

Haar blik bleef hangen bij een foto van het breed lachende meisje en een veel jongere versie van Andreas, poserend naast een giga grote verjaardagstaart met zeven brandende kaarsjes. Ze probeerde het opschrift in chocoladeletters te lezen. Cy... Cynthia.

Andrea hapte naar adem. Maar dan... dan was dit haar moeder?!

Snel ademend ging ze in één van de fauteuils zitten. Haar blik ging van het album naar het geheime opbergvak. Haar hele verleden lag binnen handbereik...

Vage lijntjes naar:

#48 - Tijdens het schoonmaken van de schoorsteen zie je een losse baksteen. Als je die er uit haalt, vind je iets onverwachts.

En

#95 - Ze zeggen dat iedereen iemand heeft die op hem (haar) lijkt.