"Wow, ik ... ik weet niet wie ik had verwacht maar ik kan je verzekeren dat het jij in elk geval niet was." Nat bloosde meteen heel diep en vervolgde hakkelend: "Beter? Ik bedoel, het is beter. Dan ik had verwacht... Veel beter."

Andrea's wangen kleurden rood. Opgelaten liet ze Nat in de gang. Zenuwachtig haalde hij zijn hand door z'n halflange, lichtbruine haar, onzeker over hoe te beginnen.

"Eh, ja, dus ..." zeiden ze allebei hetzelfde moment. Andrea en Nat proestten het tegelijk uit, de zenuwen loslatend.

"Gaan we nu al synchroon praten ook?" hikte Nat, nog lachend. En toen, serieuzer: "Je weet wat ze zeggen, als een man en een vrouw elkaar beginnen te spiegelen." Hij wiebelde met zijn wenkbrauwen. Andrea werd zo mogelijk nóg roder.

Ze dacht aan het blonde meisje, en haar hoofd op zijn schouder. Nee dit kon niet, Nat was bezet. Het was snel tijd voor een ander onderwerp!

"Waarmee kan ik je helpen?"
Nat's blik werd serieuzer, hij aarzelde even, alsof hij de woorden woog op zijn tong. "Ik wist niet dat Andreas je grootvader was," zei hij tenslotte. Andrea zuchtte diep. "Ik ook niet."

De verwarring was duidelijk op zijn gezicht te zien. "Ik wist niet dat jij Andreas kende?" vroeg Andrea nieuwsgierig. Nat glimlachte flauw.

"Andreas is... was onze buurman."

Andrea's ogen werden groot van verbazing. In gedachten overliep ze snel de naambordjes in de straat, wat had ze over het hoofd gezien? De buren? Diezelfde van de was en de post? Nat zag de verwarring op haar gezicht en stak zijn rechterhand uit.

"Jonathan Oudenhove, aangenaam."

Met een heel verwonderde 'O' op haar gezicht schudde Andrea zijn hand.

"Eh... Andrea van Leeuwen. Ook aangenaam." Ze waren gestopt met handen schudden maar lieten elkaar nog niet los. Andrea werd zich bewust van de warmte van zijn hand en trok de hare weg, als was ze door de bliksem getroffen. Ze schraapte haar keel.

"Jonathan dus. Niet Nat. Of Nathan." Zijn naam proefde goed op haar tong. Hij schudde het hoofd en grijnsde jongensachtig. "Nee, dat is hoe mijn ouders en Rudy me noemen. Maarreh, Andrea dus? En niet Dré?" Ze glimlachte breed en haalde haar linkerschouder op.

"Ideetje van Rudy dat ik niet meer uit zijn hoofd kreeg. Ik heb het maar zo gelaten."

"Hahaha, ja zo ken ik hem wel. Eens die wat in zijn gedachten heeft!" Nat lachte met een oprecht vrolijk, diep stemgeluid. Andrea betrapte zichzelf op een brede grijns.

"Maar... Andreas was dus je opa?" Andrea's grijns verdween, ze zuchtte diep.

"Blijkbaar. Ik weet het zelf ook nog maar net... kan jij me meer over hem vertellen? Ik ben nog op zoek naar heel wat antwoorden."

Nat knikte bedachtzaam. "Ik heb waarschijnlijk ook niet alle antwoorden. Vertel jij me anders eerst wat je weet? Dan kan ik misschien toch dat al verder aanvullen."

Andrea keek opgelucht.
"Ik weet de weg hier nog niet zo goed, maar misschien kunnen we het ons gemakkelijk maken in één van de fauteuils?" wees ze naar de mannelijk aandoende zitkamer.

Het voelde prettig om tegen Nat over Andreas te vertellen, om het überhaupt met iemand over hem te hebben. Ze bleven maar praten en anekdotes uitwisselen. Andrea hing aan Nat's lippen, ze had zichzelf al een aantal keer tot de orde moeten roepen om niet telkens gefascineerd naar zijn bewegende mond te zitten kijken.

"... en toen ik een keer per ongeluk mijn bal in zijn tuin sjotte, daagde hij me uit voor een potje voetbal. Ik was een jaar of elf, denk ik, en vond Andreas toen al stokoud." Het viel Andrea op hoe hard zijn ogen glinsterden bij het ophalen van deze herinneringen. Het deed hem zichtbaar deugd om over Andreas te kunnen vertellen.

De avondzon spreidde een warme gloed over Nat's gezicht en gaf hem een nagenoeg koninklijk aura. 'Mijn God, wat heeft die jongen lange wimpers', dacht Andrea haast gehypnotiseerd. Zijn geur, met houtachtige ondertonen, werkte ook al niet mee. Ze kon zich niet herinneren ooit zoiets lekkers te hebben geroken. Onwillekeurig zuchtte ze licht, zich er helemaal niet van bewust dat Nat was opgehouden met vertellen en haar nu onderzoekend aankeek.

"Andrea?" Ze schrok op. Shit, zou hij iets door hebben?

"Oh! Sorry! Sorry, ik eh... ik zag voor me hoe je met Andreas aan het voetballen was." Zo, daar had ze zich maar mooi uit gered. Nat glimlachte.

"Ja, Andreas is... was een fijne buurman. Sorry, ik heb nog steeds moeite met wennen aan het idee dat hij er niet meer is," verontschuldigde hij zich zacht. "Ik zag hem een beetje als mijn extra opa, denk ik." Andrea knikte begrijpend. Ze beet op haar lip. Nat zag eruit alsof hij wel een knuffel kon gebruiken, alleen durfde ze hem dat niet te geven. Aarzelend legde ze haar hand op zijn knie en kneep er even in. "Ik ben er zeker van dat Andreas jou ook heel graag heeft. Had."

Nat glimlachte flauw, slikte even, leek zich te herpakken en vervolgde: "Maar hey, nu krijg ik zomaar een hele knappe en lieve buurvrouw in de plaats!" Hij grijnsde scheef. Ze trok haar hand terug. Verbijsterd staarde Andrea hem met open mond en grote ogen aan. Hij ... hij vond haar knap?! Had hij het wel over haar? Ze weerstond de neiging rond te kijken, op zoek naar andere mensen in deze ruimte. Ze had het vast verkeerd begrepen. Ja, dát moest het zijn. Verkeerd begrepen.

"Eh, heb ik iets verkeerds gezegd? Je komt hier toch wonen?" Andrea klapte haar mond dicht. "Euh, ja. Jaja. Ik denk het wel. Ik bedoel... mijn huur gaat alweer omhoog en nu Rudy ermee stopt heb ik binnenkort geen werk meer en..." Nat ging ineens rechtop zitten. "Wat?! Stopt Rudy ermee?! En hoezo geen werk meer?!!" Andrea beet op haar tong. Verdorie, dat had ze niet mogen zeggen. Rudy had haar nog zó op het hart gedrukt het nog even stil te houden.

Smekend keek ze Nat aan. "Hou het nog even voor jezelf, wil je? Het is allemaal nog vers, Rudy vermoordt me als hij weet dat ik het heb doorverteld!" Alhoewel het zichtbaar dik tegen z'n zin was, ging Nat gelukkig akkoord. Andrea ontspande wat.

Een snelle blik op de klok leerde haar dat het al ver na achten was. Alsof haar maag daarop had gewacht, voelde ze pas nu hoeveel honger ze eigenlijk had. Ze schrok, het was al van de cornflakes bij het ontbijt geleden dat ze nog iets had gegeten. Thomas Edison zou niet weten waar ze bleef. Andrea schoof naar het puntje van haar fauteuil en keek Nat wat hulpeloos aan.

"Eh, nu weet ik nog niet waarmee ik je kan helpen?" Ze zag dat Nat wat aarzelde. Daarna glimlachte hij. "Een andere keer, het begint al laat te worden. Een paar dingetjes via de notaris, niet zoveel bijzonders hoor." Hij stond op. "Er is geen haast bij. We spreken hier wel een andere keer voor af."

Tuurlijk. Hoe had ze ooit kunnen denken dat hij hier enkel was voor haar? Zijn vriendin was mee geweest bij de notaris. Andrea kon zichzelf bijna voor het hoofd slaan, hoe had ze dat kunnen vergeten? 'Maar hij vindt je knap?' zei een stemmetje. Ze duwde de stem in een hoekje. Allemaal bluf en vleierij.

Ook Andrea stond op en begeleidde hem tot aan de voordeur.

"Ben je te voet?" Nat keek haar vragend aan. Ze knikte stom. "Zal ik je naar huis brengen? Mijn auto staat om de hoek geparkeerd." Andrea schudde het hoofd. Als ze nog veel langer onder de invloed van zijn bedwelmende aanwezigheid zou blijven, dan zou ze nog meer moeite hebben om hem uit haar hoofd te zetten. Nat aarzelde.

"Mag ik dan misschien je nummer?" Het klonk fluisterend. Hij schraapte zijn keel. "Ik bedoel, dan kunnen we een volgende keer afspreken, voor die ... dingetjes." Waarom klonk hij nu alsof hij zich verontschuldigde dat het 'maar' daarvoor zou zijn?

Aarzelend pakte Andrea de uitgestoken telefoon aan en tikte haar nummer in. Bij het terug geven raakten hun vingers elkaar. Haar huid tintelde op de plaats waar ze elkaar hadden aangeraakt. Verbeeldde ze zich het, of stond Nat nu wat dichterbij dan net?

Nee, ze beeldde zich niets in, hij kwam echt dichterbij. Als verlamd staarde ze in zijn chocoladebruine ogen. Waarom had ze nog nooit eerder opgemerkt dat ze bezaaid waren met gouden spikkels?

Ze voelde hoe zijn lippen haar oor raakten, toen hij fluisterde: "Ik ben echt blij met jou als buurvrouw." Langzaam plantte hij een kus op haar slaap, stapte achteruit, keek Andrea nog even in de ogen, draaide zich om en vertrok.

Onthutst liet Andrea haar adem ontsnappen. Wat moest ze hier nu van denken?