De deur draaide soepeler naar binnen dan ze had verwacht.

Een gang waar je makkelijk een kleine auto in kwijt kon strekte zich voor Andrea uit. Op de vloer van grote mozaïektegels klonken haar voetstappen luider dan ze ooit hadden gedaan. Muren met faux marbre liepen uit in trompe l'oeils tot tegen de hoge plafonds, die op hun beurt bezet waren met moulures en rozassen die uitmondden in luchters die niet zouden misstaan in het koninklijk paleis.

Een hoog gilletje ontsnapte Andrea, voor ze haar ogen dicht perste en met haar rug tegen de voordeur leunde.

"Dit is niet waar, het is niet echt. Ik ben aan het dromen," prevelde ze. "Een grap, of anders wel een hallucinatie. Iemand is me in de luren aan het leggen." Haar hart klopte als een bezetene en haar ademhaling zat erg hoog. Nog even en ze zou gaan hyperventileren.

Voorzichtig opende Andrea één oog. Alles was nog precies hetzelfde. Niemand die haar met een grote grijns op het gezicht stond op te wachten om te vertellen dat ze was geselecteerd voor één of ander absurd tv-programma. Pas nu viel het op dat ze haar schouders gespannen had opgetrokken. Andrea dwong zichzelf te ontspannen. Nieuwsgierig nam ze de deuren rechts en links in zich op. 

"Craquelé."

Met haar vingertoppen gleed ze over het paneel van de dichtstbijzijnde, linker deur. Alleen de twee deuren het dichtst bij de ingang waren op deze manier afgewerkt, leek het wel. De deur in de verte, op het einde van de gang naast de imposante trap, zag er op het eerste zicht gewoon bruin uit. Met gemengde gevoelens raakte Andrea de klink aan. Wat als hier nou iemand ligt te slapen?

"Doe niet zo absurd," mompelde ze half hardop. Toch hield ze haar adem in en duwde de deur open.

Met een geschokte blik keek ze naar de ... ravage - bij gebrek aan een beter woord besloot ze het hierbij te houden - in de kamer. Andrea twijfelde of kamer ook wel de juiste omschrijving was. Dat deze ruimte alvast oorspronkelijk niet was bedoeld als slaapkamer, dat wist ze wel zeker. Ze had al genoeg over dit soort huizen gelezen en opgezocht om te weten dat in die tijd slaapkamers zich áltijd minstens op de eerste verdieping bevonden.

En toch was het hier ingericht als iets wat als slaapplek moest doorgaan. 'Krakers,' flitste door Andrea's hoofd. Het volgende moment schudde ze al het hoofd. Nee, dat kon niet. De blonde buurvrouw had gezegd dat ze alles mooi in de gaten hielden. Andreas had hoog opgelopen met zijn buren, dus was het de waarheid. Geen krakers.

Dat kon alleen maar betekenen dat dit de kamer van Andreas was geweest.

Te oordelen aan de staat van deze plek, had het zeker niet langer mogen duren om hem naar het ziekenhuis over te plaatsen. Een oud eenpersoonsbed met houten frame en een hoge rug stond in een hoekje gepropt. Aan de diepe put in de matras was te zien dat het bed wellicht nog een stuk ouder was dan de vorige bewoner. Een donkergroene deken lag met een lichtblauw gebloemd laken verfrommeld weggeslagen van het voeteinde, twee bobbelige kussens lieten toe om rechtop te kunnen zitten.

Rondom het bed was net plaats genoeg om van bij de deur tot bij het nachtkastje met een oude, zwarte bakelieten telefoon met draaischijf te komen. Een vuil, beduimeld glas met ringen van opgedroogd water was het enige wat verder op het nachtkastje te vinden was. De andere beschikbare ruimte werd ingenomen door een krakkemikkige kleerkast met een grote gevlekte spiegel in het midden en sierlijk uitgesneden bloemen in de deuren, een leunstoel met een enorme hoeveelheid kussens, verder een schoorsteen met kachel - de asla half open, met daarnaast een tafeltje dat bijna propvol stond met dingen die ze niet eens kende, twee stoelen, een kastje met een giga stapel LP's en een - Andrea zocht naar het juiste woord.

Fonograaf, dat was het. Fonograaf, geen platendraaier. Zo'n ding met een teut en een zwengel.

Over haar eerste schok heen besloot Andrea de rest van het huis te gaan verkennen, voor ze ook maar iets deed of besliste. Omdat er geen andere deuren waren dan deze waardoor ze was binnengekomen, keerde ze terug naar de inkomhal. De hoge craquelé deur aan de andere kant van de gang gaf uit in een soort bureauruimte, met diepe, zware bruinlederen fauteuils, een donkere houten vloer en even donker houten plafond. Een imposante gepolijste schrijftafel die schuin voor een zwart met wit dooraderde strakke marmeren schouw stond, was de blikvanger. Het deed haar allemaal erg mannelijk aan. Met een blik uit het raam realiseerde ze zich dat deze kamer de erker bevatte, die ze eerder had opgemerkt.

Er was in deze ruimte nog een tweede doorgang, zag Andrea. Een dubbele deur leidde naar de plaats ernaast. Daar bevond zich een eetkamer, met een fraai bewerkte ovale tafel en bijpassende stoelen. Stofdeeltjes dansten in de brede streep licht die tussen zware, groen fluwelen gordijnen viel. Hier was het kleurenpalet veel lichter, vrouwelijker, vond ze. De sierlijsten aan het plafond bevatten bloemknopjes, met elkaar verbonden door slanke stengels en elk minutieus en met duidelijk veel geduld geschilderd. De witmarmeren schouw met afgeronde vormen bevond zich tussen twee deuren, waarvan de linkse zowat een halve meter breder was dan de rechtse.

Verward door de ongelijkheid opende Andrea de brede deur. Voor haar lag de centrale hal, links de ontvangsthal waar ze zonet nog was. Met ogen vol vraagtekens draaide ze zich om.

"Oh." Mysterie meteen opgelost.

De brede deur maakte deel uit van een dubbel, in craquelé uitgevoerd geheel, waarvan de andere kant alleen maar de indruk moest geven van een deur te zijn. Andrea grijnsde. Wat de mensen in die tijd allemaal verzonnen, om toch maar de indruk te wekken van rijk en voornaam te zijn. Dan was die andere, smalle deur vast een kortere weg naar de keuken.

Ze had gelijk, de deur naar de keuken bevond zich onder de trap. Bij een snelle inspectie zag ze koperen kranen, een handpomp, een stenen afwasbak en een hoop kopjes van een lichtroze bloemetjesservies in de blankhouten kasten langs de muur. Langzaam liep ze per verdieping de ene na de andere kamer door, tot ze met rode wangen en glinsterende ogen uiteindelijk op de onderste marmeren traptrede ging zitten. Andrea streek haar haren uit het gezicht. Dit huis was gewoon een droom! Ze had nog steeds moeite om alles te geloven.

Akkoord, het zou nog enorm veel poetswerk en enige reparaties kosten maar ze zag het helemaal zitten. Het was haar doorheen het huis pijnlijk duidelijk geworden dat Andreas met heel veel pijn in het hart de ene na de andere kamer had moeten afsluiten omdat het teveel werd voor hem alleen. En dan had ze de tuin en het bijgebouw niet eens bekeken.

Het meest benieuwd was ze nog naar familiefoto's, maar ze ging er van uit dat ze die vanzelf wel zou tegenkomen.

Even denken, wat viel er allemaal te regelen?
"Appartement opzeggen, fiets herstellen, spullen verhuizen. Thomas Edison meebrengen!" telde ze op haar vingers.

"Klingelingelingeling!"
Andrea sprong op als door een wesp gestoken. Verbaasd liep ze naar de deur, zich afvragend wie er zo stevig aan de bel stond te trekken.

Voorzichtig opende ze de deur op een kier.
"Goeiemiddag mevrouw van Leeu... Dré?" klonk het verbaasd.
In een reflex trok ze de deur helemaal open, even verbaasd als de jongeman op de stoep.

"Nat? W.. wat? Hoe weet je dat...? Euh, mijn manieren. Kom binnen..." nodigde ze hem uit tenslotte uit.