4 jaar heeft het geduurd, mijn gevecht met Telefonica. Als David tegen Goliath ben ik altijd blijven geloven in gerechtigheid, in krijgen waarvoor je hebt betaald. De reus zal uiteindelijk door de knieën gaan voor de goedgerichte aanvallen van de dwerg. Het goede zal uiteindelijk overwinnen, zoals in alle sprookjes van de gebroeders Grimm, Hans Christiaan Andersen en Moeder de Gans.

Eerst maar even de feiten. Ik wil het niet hebben over die keer dat er 'zomaar' een monteur van Telefonica verscheen om een kastje in mijn huis aan te sluiten. "Het is helemaal gratis", zei hij er bij, zodat ik ook televisie kon kijken via Telefonica. Ik kon al televisie kijken en dat was al helemaal gratis, maar uitleggen dat ik dat kastje niet wilde en niet nodig had, was tegen de instructies, dus ik liet het maar zo. Totdat bleek dat er wel heel veel geld van mijn bankrekening werd afgeschreven. 'Toevallig' kwam de installatie van het kastje overeen met het moment waarop Telefonica besloot dat het versturen van facturen maar moest worden afgeschaft. Ze werden daar gek van al die mensen die belden vanwege fouten op de factuur, dus geen facturen meer sturen was wel zo rendabel. Er moest weer gebeld worden, tot 6 keer toe, want om de een of andere vage reden was 'automatisch televisie-abonnement factureren' heel lastig om terug te draaien, want dat leverde namelijk minder op dan het gewoon in rekening brengen. Hier wil ik het dus niet over hebben.

Ik wil het ook niet hebben over die keer dat de monteur langs kwam om de storing op te lossen die (volgens hem) in de lijn zat en niet in ons toestel. De monteur was met een ladder druk bezig om zijn hoog gekwalificeerde talenten op de problemen los te laten toen het mij opviel dat er een mysterieuze dame door onze tuin liep. Ik vroeg nog vriendelijk of ze soms koffie wilde, maar ze schudde beleefd van nee en ging verder met haar bezichtiging van het onkruid in onze wildernis. Nadat de monteur had gemeld dat hij alles had gedaan wat mogelijk was (het verhelpen van de storing viel daar helaas niet onder), en dat hij een en ander door zou geven aan de centrale, zodat die verder gepaste maatregelen zou kunnen nemen, en nadat hij vertrokken was, bleek ook de mysterieuze dame als van de aardbodem verdwenen. Het vermoeden rijst dat de monteur zijn moeder had meegenomen om haar tijdens zijn werktijd ergens af te zetten (afzetterij komt in de beste kringen voor, niet alleen onder monteurs van Telefonica), maar bij gebrek aan nadere informatie zal haar aanwezigheid wel altijd een raadsel blijven. Maar, zoals gezegd, ook hier wil ik het verder niet over hebben.

Ik heb telefoon en internet nodig voor mijn werk, en ik werk thuis. Mijn huis ligt tegen de helling van een berg, een kilometer of 6 van de bewoonde wereld. Mijn telefoonlijn komt van de andere kant van die berg. Elke keer als het regende hield alles op: de telefoon ging onophoudelijk over zonder dat er iemand belde en internet werkte helemaal niet. Nou is het natuurlijk zo dat het in Andalucia niet zo vaak regent, dus de mannen van Telefonica begrepen niet dat ik er zo'n probleem mee had dat ik een week of 3 a 4, hooguit 5, per jaar geen telefoon en internet had, maar goed, ze waren altijd bereid om een klant in nood te helpen. Ze stuurden na elke klachtmelding binnen een week een monteur op pad en belden een dag later om te vragen of het probleem was opgelost. Meestal was dat ook inderdaad zo, want het regent hier zelden langer dan een week.

Na de 4e kerst op rij zonder telefonische gelukwensen was zelfs de monteur het zat. Hij had gedaan wat hij kon, maar kreeg de techniek niet zo ver dat ze zich neerlegde bij zijn vakmanschap. Het was óf 12 kilometer kabel vervangen óf een list verzinnen. Die list heette 3G (of 4G of 5Gb of 6Mb of een van die andere technische termen die monteurs gebruiken om je duidelijk te maken dat jij als consument je alleen maar met het betalen bezig hoeft te houden, want de rest is toch veel te ingewikkeld voor je). De beoogde oplossing bestond uit een kastje zonder kabel dat minimaal, naar de eisen van de wet, de snelheid produceerde die ik in mijn vaste ADSL-contract had, ook al was de reële snelheid nooit meer dan 15% van die gecontracteerde snelheid. Mooi. Doe maar, want dit is waardeloos.

Het addertje onder het gras was dat draadloos 3G normaal wel iets duurder was dan kabel-ADSL, maar omdat het voorstel van de monteur kwam, verzekerde hij ons dat het echt niks extra zou kosten en dat we dan wel van alle ellende af zouden zijn. De monteur zou het zelf met Telefonica opnemen, het kastje stond er al en het enige dat moest gebeuren was het omzetten van het signaal. Dat was inderdaad snel gebeurd. De factuur, die om een of andere vreemde reden niet via de post was verstuurd, terwijl wij daar wel om gevraagd hadden, viel helaas wel wat hoger uit, meer dan het dubbele, dus maar weer bellen totdat men bereid was om 25 euro terug te storten. Het was duidelijk dat Telefonica niet echt geïnteresseerd was in tevreden klanten, alleen in het incasseren van te hoge betalingen.

Een week of wat ging alles goed, totdat ik rond 8 april een andere computer kocht en «opeens» het internet naar 1% van de 15% van de gecontracteerde snelheid terug viel. Gelukkig werkte de telefoon ook terwijl het buiten regende, want we moesten weer contact opnemen met Telefonica.

Dat «contact opnemen» is niet zo gemakkelijk als het lijkt. Je belt 1004, je krijgt iemand aan de lijn, je legt het hele verhaal uit en dan krijg je het advies om 1002 te bellen. Dus je belt 1002, je krijgt iemand aan de lijn, je legt het hele verhaal uit en dan krijg je het advies om 1004 te bellen, want 1002 kan je niet helpen. Ik ben Telefonica nog dankbaar voor deze gratis cursus doorzettingsvermogen: ik zal er de rest van mijn leven plezier van hebben.

Ondertussen was het alweer 1 mei, de tijd vliegt als je je zo vermaakt. Wonder boven wonder werkte het internet weer zoals gehoopt. Misschien was het hele probleem wel veroorzaakt door die nieuwe PC, dacht ik nog. Telefonica zou toch niet zo stom zijn om zelfs een draadloze verbinding in de knoop te laten raken? Tot 9 mei. Toen ging het internet weer op 'slaapstand', 3Kb per seconde (terwijl 1Mb, 1024 Kb/sec de wettelijke minimum snelheid is en we 6Mb contract hebben). Na een paar sessies doorzettingsvermogen kregen we eindelijk iemand aan de lijn die wist waardoor het veroorzaakt was: we zaten aan de limiet. We hadden zoveel gebruik gemaakt van het draadloze internet dat ons tegoed op was. Nou, dat is een slecht excuus, want we hebben ongelimiteerd gebruik van ADSL, dacht ik nog, maar nee, dat is alleen met kabel en dit is 3G dus daar is een limiet, legde de telefoniste geduldig uit, en het was onmogelijk om die limiet te verhogen omdat we niet genoeg betaalden. Nee, mevrouw, wij hebben een kabelabonnement en dat is om technische redenen door de monteur in overleg met Telefonica een ander kastje geworden, maar we hebben duidelijk de garantie gehad dat het dezelfde prijs en dezelfde service zou blijven. Helaas, dat was veel te ingewikkeld voor die arme telefoniste. Ze bleef volharden dat het niet de fout was van Telefonica, dat er bij Telefonica niemand was die die limiet op kon heffen, dat ik maar gewoon moest wachten tot 1 juni, dan zou het internet weer werken en, nogmaals, het is echt niet de schuld van Telefonica.

Ik heb nooit begrepen waarom mega-bedrijven zo nodig hun naam willen veranderen. Telefonica heeft tonnen uitgegeven om hun naamsverandering bekendheid te geven en toch blijf ik ze maar steeds Telefonica noemen, misschien wel vanwege het negatieve imago dat aan die naam kleeft. Telefonica heet tegenwoordig Movistar, 'filmster', en ik moet toegeven dat die naamsverandering in hun geval de juiste keuze is geweest. Een filmster is namelijk iemand die doet alsof ze een ander is, iemand die van artistiek liegen haar werk heeft gemaakt en daar belachelijk veel geld voor krijgt. Een filmster produceert 'vermaak', een illusie van succes en een happy end. Movistar geeft ons een illusie dat ze klantvriendelijk zijn, dat ze werken met de laatste technologie, dat het een zaligheid is om overal tegelijk van te genieten, dat je kunt vertrouwen op hun jarenlange ervaring, een illusie die ze er in pompen met meer reclamezendtijd dan wie dan ook, dus het mag wat kosten allemaal, die illusie. Een simpele klant die niet krijgt wat ze hem hebben beloofd, die gewoon wordt beroofd van zijn geld totdat hij zelf het initiatief neemt om het geroofde terug te vragen, die wordt gerustgesteld met: "wij zoeken het uit en nemen zo spoedig mogelijk contact met u op". Die klant is niet rendabel voor Telefonica en ze hebben dan ook liever dat ik oprot, want ze hebben de laatste vier jaar niks aan me verdiend, sterker nog, ik heb hen alleen maar geld gekost.

Als je spijt hebt van wat je belooft, als je niet waar kan maken wat je belooft, dan moet je het niet beloven. Maar een filmster belooft niets anders dan een beetje vermaak, een illusie, wat uurtjes waarin je toch niets beters te doen hebt dan naar haar kijken of met haar bellen. Die filmster wil daar wel veel geld voor hebben, voor dat vermaak, want ze moet immers al die sporthelden en reclametycoons betalen voor al die publiciteit.

Goliath heeft gewonnen. Ik ben weg bij Telefonica.

Ik heb een klein plaatselijk bedrijfje gevonden die mijn internet en telefoon niet alleen sneller en prettiger regelt, maar ook goedkoper is. Ik maak me niet druk om het imago van dat bedrijfje, zijzelf ook niet trouwens want ze zijn veel te druk bezig om te zorgen dat alles goed werkt. Ze hebben niets aan klanten die elke dag bellen met klachten, dus dat willen ze ten koste van alles voorkomen. En mocht er soms iets zijn, dan heb ik het GSM-nummer van Germán en die regelt dat het in orde komt. Germán is geen filmster. Germán doet gewoon waar hij voor betaald wordt.