Uchyliłem powieki, powoli otwierając zaspane oczy. Od razu coś mi nie pasowało. Co to za ręka pod moją koszulką? Przekręciłem głowę na bok i zobaczyłem twarz Dylana.

- Tommy - wymamrotał przez sen, po czym jeszcze bardziej mnie do siebie przytulił.

- Kurwa, Dylan! Co ty tu jeszcze robisz?! I przestań mnie, cholera, macać! - wydarłem się, na co szatyn od razu się obudził, podrywając do siadu.

- Miałem taki piękny sen - westchnął, po czym spojrzał na okno. - Jest rano? - niedowierzał, a następnie uśmiechnął się szeroko. - O ja Cię! Ale super! Która godzina? - zapytał wesoło.

- W dupie mam to która godzina! Nie zmieniłeś Scotta! - wkurwiłem się.

Szybko zerwałem się z łóżka i w samych bokserkach i koszulce wypadłem z pokoju. Zbiegłem po schodach i zatrzymałem dopiero w progu między salonem a centrum. Zobaczyłem tam Aidena. Przyjaciel przechylił się trochę na fotelu w tył, patrząc na mnie ze zdziwieniem.

- Ty weź się ubierz, a nie w samych gaciach tak sterczysz - skomentował.

- Gdzie Scott? - chciałem wiedzieć.

- Śpi, zmieniłem go po piątej - wzruszył ramionami.

Ja pierdole.

Wróciłem do swojego pokoju już spokojniejszy. Chociaż w sumie zaraz znowu się wkurzyłem widząc, że szatyn nadal leży w moim łóżku z przymkniętymi oczami.

- Ty zamierzasz mi w końcu stąd iść? - zapytałem ze złością.

- Sprawdzałem czy uda mi się kontynuować ten piękny sen, ale jest jeden problem - oznajmił, po czym otworzył oczy i spojrzał na mnie. - Spać mi się już nie chce - rozłożył ręce na boki w geście bezradności.

- To wypieprzaj z mojego łóżka - nakazałem.

- Co ty taki wściekły? - założył sobie ręce za głowę.

- Bo nie zmieniłeś Scotta! - ochrzaniłem go.

- Mamy przypał? - chciał wiedzieć.

- Nie, Aiden go zmienił po piątej - westchnąłem.

- To czego się drzesz? Każdy myśli, że Scott był całą noc na patrolu - odrzekł.

- Ta, upiekło nam się - stwierdziłem już spokojniej. - Ale nadal wypieprzaj z mojego łóżka - uparłem się.

- Jezu - zdjął z siebie koc, po czym wstał. - Gbur z ciebie - skomentował jeszcze zanim wyszedł.

Zachciało mu się śnić o Thomasie i mnie macać, kurwa!

Gdyby tak Scott był na miejscu Dylana, to wtedy co innego.

Westchnąłem głośno. Ubrałem się w czyste ciuchy, po czym wyszedłem z pokoju i udałem w następnej kolejności do łazienki, aby umyć zęby i poprawić fryzurę. Byłem z lekka niewyspany, ale chyba nie było tak tego po mnie widać.
Opuściłem po chwili łazienkę i chciałem skierować do kuchni, aby zrobić kawę, ale podniesiony głos Thomasa, zwabił mnie do centrum. Nie zdążyłem tam wejść, bo wpadłem na wspomnianego blondyna.

- Hej - przywitałem się z przyjacielem.

Chciałem również zapytać czemu jest taki zły, ale już nie miałem okazji.

- Ty też się, kurwa, odwal! - wydarł się na mnie, po czym wyszedł z domu, trzaskając drzwiami.

Byłem w szoku. Nigdy nie widziałem go aż tak wściekłego.
Powoli wszedłem do centrum. Dylan stał z przygnębioną miną, a Aiden siedząc przed monitorami, ze zdziwioną.

- Co się mu stało? - zapytałem.

- Nie wiem, też jestem w szoku - stwierdził Aiden. - Wcześniej normalnie ze mną rozmawiał - wyjaśnił.

Zacząłem się zastanawiać czy przypadkiem mu czegoś nie powiedziałem wczoraj, ale przecież gadaliśmy tylko o tym żeby położył się spać, a z Dylanem pogadał jutro. No właśnie...
Spojrzałem na szatyna.

- Co mu powiedziałeś? - chciałem wiedzieć.

- Chyba się wkurzył na to, że kiepsko mu idzie strzelanie, ale ja chciałem pomóc, a nie mu wytykać, że mu źle idzie - oznajmił smutno.

- A to możliwe, że o to - zgodził się z nim Aiden. - Bo miał dobry humor, potem poszedł cię obudzić, ale jednak zrezygnował - wskazał na mnie. - I dopiero teraz wrócił z tego strzelania taki zły - stwierdził.

- Zaraz, on u mnie był? - miałem nadzieję, że się przesłyszałem.

- No tak - potwierdził przyjaciel.

Spojrzeliśmy się na siebie z Dylanem ze strachem.

No to cudownie po prostu!

Jak Thomas mógł pomyśleć, że zrobię mu coś takiego?
Chociaż w sumie nie wyglądało to za dobrze trzeba przyznać. Dylan wtulony we mnie...rzeczywiście chujowo to wygląda.

Szatyn nagle podszedł do mnie, złapał pod ramię i pociągnął do kuchni.

- Musisz iść do Tommy'ego i mu wszystko wytłumaczyć - nakazał mi.

- Czemu ja? To ty mi się wpieprzyłeś do łóżka - wytknąłem.

- Teoretycznie to raczej ty mi, bo ja pierwszy tam spałem - upomniał.

- Ale to moje łóżko - zaznaczyłem ze złością.

- Nieważne - machnął ręką. - Ja nie mogę iść, bo jeszcze się domyśli, że mi zależy i że mi się podoba, a jak Ty pójdziesz, to pomyśli po prostu, że chcesz wszystko wyjaśnić jak przyjaciel - stwierdził.

Przypomniała mi się nasza rozmowa w nocy.

- Okej, masz rację - przytaknąłem. - To co mu powiedzieć? - zapytałem.

- Nie wiem, ja i tak mam przejebane, bo mu powiedziałem, że się zajebiście dziś wyspałem jak nigdy, nic dziwnego, że się wkurwił - wyznał.

- Co? - złapałem się za głowę.

Ja go zaraz uduszę.

- Skąd miałem wiedzieć, że zajrzał ci do pokoju? - wzruszył ramionami.

- Dobra - próbowałem się uspokoić. - Zobimy tak, pójdę do niego, powiem, że nie spałeś trzy dni i byłeś tak zmęczony, że nie wiedziałeś już gdzie się kładziesz - wymyśliłem.

- Ja mam lepszy pomysł - oznajmił, więc zacząłem się wpatrywać w niego ze skupieniem. - Powiesz mu, że mój lekarz od bezsenności kazał mi się przytulać do kogoś w nocy, bo wtedy lepiej śpię i zapytaj czy może nie chciałby dzisiaj spać ze mną - zaproponował, a ja nie mogłem uwierzyć w to co usłyszałem.

- Czy ciebie popierdoliło? - spytałem z szokiem.

- Daj mi pomarzyć chociaż - westchnął ze smutną miną.

- Powiem mu swoją wersję - zdecydowałem i pokręciłem głową. - Ale najpierw napije się kawy, bo chyba zaraz umrę z tego wszystkiego

Ja pierdole, niech ten dzień się już skończy.

* * *

Stałem w salonie i próbowałem wejść do kuchni, ale za każdym razem tchórzyłem. Thomas w końcu wrócił do domu i układał teraz brudne naczynia w zmywarce, ale tak hałasował, że chyba nimi tam rzucał.
Szatyn wyszedł z centrum i cicho na palcach podszedł do mnie.

- Na co czekasz? Pogadaj z nim - wyszeptał mi do ucha.

- Szczerze? - spojrzałem mu w oczy. - Trochę się go boję - wyznałem mu.

Dylan westchnął cicho, posyłając mi politowane spojrzenie.

- Walczyłeś z całą hordą zombi, a swojego przyjaciela się boisz? - wytknął.

- Tamte zombi nie były tak wściekłe - stwierdziłem. - On tam naczyniami rzuca, a jak we mnie czymś rzuci? - zestrachałem się trochę.

- Ja pierdole - zirytował się. - Ja nie mogę iść - przypomniał.

- Wiem - westchnąłem, a następnie spojrzałem na schody, słysząc kroki na nich.

Prawie natychmiast się uspokoiłem, chociaż co dziwne serce zaczęło bić mi szybciej. Scotty podszedł do nas z lekkim uśmiechem. Nie mogłem oderwać od niego wzroku. Musiał niedawno wstać, bo miał rozczochrane włosy.

- Hej - przywitał się wesoło, na co Dylan od razu pokazał mu, żeby był ciszej, przyciskając palec wskazujący do swoich ust. - O co chodzi? - spytał szeptem.

- O to, że Cię nie zmieniłem w nocy i teraz mamy problem - odrzekł mu brat.

Scott zmrużył nieco powieki.

- Nic się nie stało - zapewnił. - Cieszę się, że w końcu pospałeś trochę, bo już się martwiłem, że wcale nie będziesz spać do końca życia - wyznał szczerze, patrząc opiekuńczo na szatyna.

Słodkie.

- Tak, ale spałem do rana z Zanem w jednym łóżku i jeszcze się do niego przytuliłem przez sen - zaczął wyjaśniać, lecz brat mu przerwał.

- No to co? - wzruszył ramionami, zerkając także na mnie z małym uśmiechem. - Ty często się przytulasz jak już uśniesz - przypomniał mu.

Nie jest zazdrosny? Nawet trochę? Smutek.

- I też wszystkich maca? Bo mnie macał - powiadomiłem, na co Scott posłał bratu wkurzone spojrzenie.

Uff! A jednak!

- To nieważne, problem w tym, że Thomas nas widział razem śpiących i teraz jest wściekły - oznajmił Dylan ze smutkiem.

Postanowiłem w końcu spojrzeć też na szatyna na chwilę, bo cały czas wpatrywałem się tylko w Scotta. Nie wiem czemu łapię takie zawiechy przy nim.

- Trzeba mu to wyjaśnić w takim razie - westchnął, jednocześnie odgłosy z kuchni przypominały teraz bardziej odgłos rzucanych sztućców.

Mam tylko nadzieję, że nie noży.

- Zane ma to zrobić, ale się cyka - wydał mnie Dylan.

Zajebiście, dzięki.

Scott spojrzał na mnie rozbawiony, unosząc brwi w górę. To sprawiło, że nabrałem odwagi, bo nie chcę żeby słowa jakie mi powiedział w nocy okazały się rzucone na wiatr.

- Idźcie pomóc Aidenowi, on od samego rana siedzi w centrum, ja załatwię tę sprawę - zdecydowałem z pewnością siebie.

Szatyn poklepał mnie po plecach dla otuchy. Następnie pochylił się nieznacznie w moją stronę.

- Jak się nie nabierze na twoją wersję, to pamiętaj o mojej - przypomniał.

Pokręciłem głową, patrząc na niego jak na debila. Tak, bo na pewno blondyn jest taki głupi, żeby uwierzyć w te bzdury z przytulaniem, aby leczyć bezsenność.

- Czyli? - chciał wiedzieć Scott, na co Dylan pociągnął go za sobą w stronę centrum, zapewne żeby mu wszystko wyjaśnić.

Nie zdziwię się jak zaraz szatyn dostanie po głowie od swojego brata.

Spojrzałem na wejście do kuchni.

Okej, trzeba to wszystko naprawić.

🧟‍♂️🧟‍♂️🧟‍♂️🧟‍♂️🧟‍♂️🧟‍♂️🧟‍♂️🧟‍♂️🧟‍♂️🧟‍♂️🧟‍♂️🧟‍♂️

W załączniku: Zane