》Ayato《

Przejechaliśmy limuzyną niemałą odległość. Jeśli dobrze wywnioskowałam z obserwacji, znajdowaliśmy się na polanie nieodpodal miasteczka. Pojazd się zatrzymał a czerwonowłosy chłopak wysiadł. Już miałam nadzieję, że odetchnę w spokoju, jednak nawet to nie było mi dane. Drzwi koło mnie, zostały nagle otwarte a ja poczułam jak ktoś mnie podnosi.

Odkąd podejrzany czerwonowłosy, targał mnie gdzieś ze sobą, nie przestawał obrywać moimi pięściami. Mimo to, widać było, że kompletnie nic sobie z tego nie robił.

- Proszę pana, proszę mnie puścić. - wtrąciłam stanowczo i przystopowałam swą przemoc na krótką chwilę.

- Proszę pana? - spytał drwiąco, uśmiechnięty kociooki - Podejrzewam, że raczej jesteśmy w podobnym wieku.

- Zadzwonię na policję.. - ponowiłam próbę groźby. Mimo to, dobrze zdawałam sobie z tego, jak komicznie brzmi ona w tejże sytuacji. Jakiś dziwak, przerażająca limuzyna, brak telefonu, brak jakiejkolwiek broni!

- Niby czym? Ręką? Nawet nie masz przy sobie telefonu.

- Skąd o tym wiesz? - spytałam lekko zszokowana. Jak się domyślił? Przecież mogłabym ją mieć w kieszeni i czekać na odpowiedni moment, by jej użyć. Po chwili jednak doszłam do wniosku, że nie nad tym powinnam myśleć,
w tej chwili. - Zresztą matko, nieważne. Puszczaj mnie głupku!

- Wyluzuj, po prostu jestem głodny. - uśmiechnął się i postawił mnie na równe nogi.

- I co ja mam z tym wspólnego? - spytałam kpiąco, krzyżując przy tym ręce i unosząc brwi ku górze.

- Twoja krew.. - wymruczał spokojnym głosem.

- Moja krew?

Ten jedynie niebezpiecznie się przybliżył.
Co było najdziwniejsze, z początku wyglądało jakby miał mnie zaraz pocałować. Jeszcze milimetr a obiecuje, że oberwie tak, że popamięta na całe, swoje życie!

Zamknęłam oczy i przygotowałam dłoń.
O dziwo poczułam... jak oblizał moją szyje! Niczym błyskawica, otworzyłam oczy i wrzasnęłam. Mój krzyk jednak został szybko uciszony ręką chłopaka, zasłaniającego mi usta w tej jakże zacnie, romantycznej chwili.

- Ciszej bądź, uszy mnie bolą od twojego wrzasku - warknął i odsłonił mi usta niezadowolony.

- Jak mam być niby cicho?! Ty... ty mnie oblizałeś... Obrzydliwe! - wrzasnęłam cała zagotowana.

- Jak widzę to twoje przerażenie, to mam jeszcze większą ochotę zasmakować twojej krwi - uśmiechnął się sadystycznie.

W tym właśnie oto momencie, coś, co potocznie nazywają właśnie
'zdrowym rozsądkiem', zostało stłumione przez wściekłość ( zmieszany ze strachem ) i dość spontaniczny odruch.
Odruch, co oznaczało tyle, co kopnięcie chłopaka z całej siły w jego nogę.

- Ała! Pogrzało cię?! - syknął wściekły chłopak, tym samym trzymając się za ( zapewne bolące ) go miejsce.

Już miałam się rzucić do ucieczki, gdy poczułam czyjąś dłoń na swojej i dość mocny uścisk.

Chwila, chwila...

- Pomocy! To morderca! - zaczęłam krzyczeć.

- Serio jesteś pokręcona. - powiedział chłopak po czym zaczął się głośno śmiać.

- Zażartowałeś sobie ze mnie?!

- Poniekąd tak.

- Poniekąd? A co jakbym tu padła na zawał serca? - warknęłam oburzona.

- To było by dość zabawne. A teraz, muszę cię zmartwić ale chyba już na mnie pora, głód wzywa. Do zobaczenie wkrótce Chichinashi.

- Mam nadzieję, że jednak nie. - mruknęłam.

Hm? Gdzie on się podział? Doprawdy, co za dziwny chłopak.

Rozejrzałam się dookoła, w poszukiwaniu tego dziwnego człowieka.

Chwila, poniekąd? Co było niby żartem w takim razie? A co lepsze, gdzie ja jestem?! wykrzyczałam w myślach.

- ZAPŁACISZ MI ZA TO KRYMINALISTO! - wrzasnęłam wściekła, na całą okolicę.

》Shū《

Lekko podirytowana zaistniałą wcześniej sytuacją, nie myślałam o niczym innym, jak o tym by porządnie wygarnąć nauczycielowi, co myślę o jego błędnej decyzji.

Pierwszy i ostatni raz spotkałam się z
tym leniwym człowiekiem, powtarzałam
sobie w myślach.

W mgnieniu oka, na końcu korytarza dostrzegłam pomysłodawcę mojej jakże 'przyjemnej' wędrówki. Ten jak ostatnia sierota, znowu się zgubił.

Pracuje już tu dobre cztery lata a nadal jest taki nieporadny... Matko.

Westchnęłam cicho i spokojnym krokiem podeszłam do nauczyciela.

- Sensei, papiery dostarczone. - oznajmiłam spokojnie.

- Długo cię wczoraj nie było, stało się
coś? - nauczyciel spytał jak gdyby coś podejrzewał.

Czy coś się   s t a ł o?
Oczywiście, że się stało! I to dużo, sporo, wiele!

Powiedzieć to na głos czy nie powiedzieć ... hm. Po dokładnym przemyśleniu sprawy, ostatecznie jednak postanowiłam skłamać. Gdyby jeszcze komuś przez myśł przeszło, że mnie i tego blondynka coś niby łączy... broń Boże!

- Ależ ską...

- Cieszę się bo mam dla ciebie kolejną prośbę - przerwał uśmiechnięty.

Co za ignorant, nawet mnie nie wysłuchał...

- Jaką prośbę?

Byłam ciekawa, nie zaprzeczę.
W duchu jednak szczerze modliłam się, by to było jakieś łatwe i przyjemne zadanie. Mogły być już to nawet sprawy udzielania korepetycji byle nie...

- Cóż... - zaczął wolno lecz nie minęła chwila, a przyspieszył w słowach - skoro już tak się zakolegowałaś z Shu, to twoim zadaniem będzie namówić go na to. - szybkiem ruchem przekazał mi sterte papierów - Pamiętaj, że los całej ludzkości (w tym mojej pracy), leży w twoich rękach. Powodzenia! - zaśmiał się nerwowo i zwiał do pokoju nauczycielskiego.

....Byle by nie coś związanego z
tym Sakamakim!
Zdaje sobie pan sprawę, że za chwilę będzie pan współwinny morderstwa?!

Niezadowolona z "roboty" do której w pewnym sensie zostałam zmuszona, chwyciłam za klamkę od jednej z sal, gdzie jak podejrzewam, dalej spała moja zguba. Wchodząc do pustego i lekko zaciemnionego pomieszczenia, zamknęłam po cichu za sobą drzwi. Dość szybko w moje oczy, rzuciła się sylwetka wysokiego osobnika, śpiącego gdzieś między ławkami na podłodze.

- Ej, śpiąca królewno, mam do ciebie jeszcze jedną sprawę. - zaczęłam spokojnie.
Jednakże oczywiście nic nie mogło przyjść tak łatwo. Naturalnie, zostałam olana. Znowu.

- Halo, mówię coś do ciebie. - syknęłam niezadowolona z braku jakiejkolwiek, reakcji chłopaka.

Kretynie, może mi łaskawie odpowiesz, co?
Raczej nie przeszłam połowę szkoły, by prowadzić monolog z samą sobą.

- Sakamaki Shu. - upomniałam go stanowczo.
Jednak chłopak nie okazywał jakiekolwiek reakcji. Podeszłam bliżej blondyna i przykucnęłam przy nim. Mimowolnie znowu zaczęłam mu się przyglądać. Trzeba przyznać, że naprawdę ciężko było się podtrzymać.
Po chwili jednak zaczęłam się zastanawiać czy z nim wszystko w porządku. I wtedy zauważyłam coś, co wcześniej ani trochę nie rzuciło mi się w oczy, a powinno od razu!

Chłopak wogóle nie oddychał.
Próbowałam sprawić by okazał jakiekolwiek oznaki życia, kilkukrotnie powtarzając przy tym jego imię.

- Shu? - powtórzyłam po raz kolejny, załamanym głosem. Nie lubiłam go, naturalnie,
ale sama myśl, że mógł w tej chwili umierać a ja skończyłabym w więzieniu, wywoływała we mnie same negatywy. W tej chwili nawet ja sama, nie wiedziałam czy bardziej byłam przerażona, czy też bliska płaczu.

- Shu-san! Obudź się, otwórz te oczy! - zaczęłam krzyczeć przerażona.

Wtem moje życzenie się spełniło. Zauważyłam, że chłopak powoli otwiera zmęczone oczy a kolejno usta, by powiedzieć...

- Ciszej...

Ciszej?! Tylko tyle?

- Całe szczęście nic ci nie jest - odetchnęłam z ulgą na co chłopak cicho parsknął.

- Początkowo chciałem się odwdzięczyć żartem za tamto bezczelne przeszkadzanie mi w trakcie odpoczynku. Ale z czasem stwierdziłem, że to jednak zbyt czasochłonne...

- Co z ciebie za kretyn!

Poszłeś normalnie spać, tak?
No faktycznie, najlepiej przestać oddychać dla żartów i udawać nieboszczyka!

- Czyżby droga Reader się martwiła? - spytał z widocznym zadowoleniem

- Oczywiście, że tak. Nie wiem jak tobie, ale mi nie spieszy się do więzienia!

- Tak jak mi do sprawdzania tego, co mi przyniosłaś wcześniej. - mruknął niezadowolony.

Jeszcze chwila, a obiecuję, że jego śliczna buźka pożałuje dzisiejszego spotkania ze mną. Jeszcze tylko jedno słowo, o obiecuję, że...

>>>>>>>

Wszem i wobec chciałam wszystkich przeprosić za tak długie czekanie. Przepraszam.
Mówię od razu, nie mam weny, chęci i czasu.
Nie wiem kiedy będą się pojawiać kolejne książki. Z Ayato zapewne pojawi się najszybciej, bo niebawem będę ją kończyć
(w sensie nowy rozdział). Reszta, nie wiem, przepraszam.