Stała i czekała. Czuła gęsią skórkę na całym ciele, choć było ciepło. Czuła, jak ogromna siła i energia bije od stojącej przed nią osoby, czuła, że patrzy na legendę.

Nagle postać odwróciła się i zdjęła z głowy kaptur, ukazując twarz.

Twarz Luke'a Skywalkera.

Popatrzył na Rey, nic nie mówiąc. Ona nadal stała w bezruchu, wyprostowana, nie zdolna do żadnej myśli.

- Rey - powiedział mężczyzna zdecydowanym głosem.

Dziewczyna otworzyła szerzej oczy, zdziwiona, jednak nie spuściła wzroku. Miała wrażenie, jakby na jej jelitach zawiązywał się supeł, jednocześnie mając uczucie dziwnej ulgi i bezpieczeństwa.

Spodziewał się właśnie mnie...

Skywalker zrobił krok w jej stronę, jednak zamiast wziąć miecz swego ojca, cofnął go razem z ręką dziewczyny w stronę jej pasa.

- Przyda ci się - powiedział, uśmiechając się lekko.

Dziewczyna zacisnęła palce na gładkiej powierzchni rękojeści miecza.

Właściwie mi go oddał. Miecz swojego ojca. Miecz Vadera.

- Skąd wiesz, kim jestem? - zapytała cicho Rey, gdy zdołała wydusić z siebie głos. Patrzyła na Luke'a pytającym wzrokiem, zaszklonymi oczami.

- Czekałem na ciebie - odpowiedział. - Czułem Moc w tobie nawet z odległości wielu lat świetlnych. Masz w sobie ogromny potencjał. Zostań ze mną, a wyszkolę cię.

Rey zaniemówiła.

Mieli rację. Przygarnie mnie i zechce uczyć.

Chciała się zgodzić niemal natychmiast, ale zatrzymała się. Jej misją było dostarczenie Skywalkera na Takodanę i pozwolenie, by pierwsi nacieszyli się nim jego przyjaciele, od lat bojący się o niego.

- Tutaj? - zapytała, wskazując ręką zieleń dookoła nich.

- Tak - przytaknął Luke. - To miejsce jest przepełnione Mocą.

Znowu zaczęła się wahać - może Organa z właśnie takim ramiarem wysłała ją po Luke'a? By ta została i podjęła szkolenie...

Zostać tutaj na wiele lat, wśród zieleni, z dala od wojny, krwi, brudu i piasku. Codziennie się uczyć walczyć i pogłębiać zdolności.

Byłoby tak pięknie.

- Nie! - krzyknęła Rey, choć nie zamierzała podnosić głosu, jednak gdy przypomniała sobie ból i tęsknotę bijące od Leii, krzyk wyrwał się sam. - Nie mogę tu z tobą zostać. Ty też nie możesz. Twoja siostra na ciebie czeka.

- Wiem - odparł mężczyzna smutno, spuszczając wzrok i zaciskając szczękę.

- Han Solo nie żyje - odezwała się dziewczyna ponownie, a głos jej się trochę załamał. - Leia cię potrzebuje. Chewie cię potrzebuje. Nie możesz ich zostawić - powiedziała, zaciskając zęby.

- Mam misję do spełnienia - powiedział Luke, odwracając się do niej plecami. - Nie mogę teraz wrócić.

- Musisz - odrzekła dziewczyna, stając znowu przed nim. - Podejmę szkolenie, ale na Takodanie. Sokół Millenium stoi kawałek dalej. Chodź ze mną - wyciągnęła ku niemu dłoń.

Luke Skywalker widocznie bił się z myślami, jednak Rey wiedziała, że jej umiejętności perswazji zawiodą, jeśli mężczyzna juz coś sobie postanowił. Zacisnęła drugą rękę w pięść, błagając Luke'a w myślach, by przystał na jej propozycję.

- Obiecałam im, że Cię sprowadzę - odezwała się, a głos jej drżał. - Organa mówiła, że tylko ja jestem w stanie to zrobić. Oni we mnie wierzą, Skywalker - popatrzyła na niego z nadzieją ale i odrobiną złości. - Ja nie mogę ich zawieść.

I nagle dostrzegła, że coś zmieniło się w oczach Luke'a, w jego postawie. Patrzył na dziewczynę ze zrozumieniem, patrzył tak, jakby usłyszał to, co chciał usłyszeć.

Po chwili położył jej dłoń na ramieniu i uśmiechnął się.

- W sumie dawno nie latałem Sokołem - powiedział i minął Rey, kierując się w stronę skalnych schodków.

Dziewczyna uśmiechnęła się szeroko i ruszyła za nim, przypiąwszy sobie do pasa miecz świetlny.

Pokonali drogę do Sokoła dość szybko. Rey uparła się, by wejść pierwsza, gdyż bardzo chciała zobaczyć reakcję jej kolegów, a w szczególności Chewie'go, na Luke'a Skywalkera.

- Patrzcie, kogo przyprowadziłam - powiedziała z radosnym uśmiechem i odsunęła się, robiąc miejsce mężczyźnie.

Luke wszedł do kokpitu i zapanowała chwilowa cisza. Pierwszy z miejsca zerwał się Chewie, podszedł do mężczyzny z radosnym rykiem i zamknął go w silnym uścisku włochatych ramion.

Rey oparła się o ścianę w korytarzu i patrzyła na to z uśmiechem, jednocześnie obracając w dłoni miecz Anakina Skywalkera.

Ból w jej sercu malał, gdy patrzyła na ten obrazek, czuła, jak smutek Wookie'go powoli ustępuje radości. Luke był mu drugim najbliższym człowiekiem w galaktyce, choć mimo to, nigdy nie zastąpi Hana.

- No już, już, Chewie - zaśmiał się Luke, wyswobadzając się z żelaznego uścisku. - Ja też bardzo się cieszę, że znów się widzimy.

- Generale - powiedział Poe, wstając i salutując. - Witam z powrotem.

- Mistrzu - Keiter i Samer pochylili głowy.

- Dobrze was wszystkich widzieć, naprawdę - powiedział Skywalker z uśmiechem. - Ale lećmy już. Takodana czeka.

- Hgrrrr! - zaryczał Chewie.

- Tak, wiem - odparł Luke ciszej. - Leia czeka.

Rey nawet nie próbowała wracać na miejsce pilota, zostawiając plotowanie Sokoła Luke'owi i Chewiemu. Wiedziała, że tego chcą i potrzebują, przeszła więc do saloniku Sokoła i usiadła przy stole, nadal oglądając miecz.

- Co uciekłaś? - zapytał Keiter, siadając obok niej. Zamyślona, nie zauważyła nawet jego wejścia.

- Luke i Chewie potrzebowali tego - odparła. - Wrócić do czegoś, co trwało kiedyś. Zresztą w kokpicie i tak nie ma miejsca na sześć osób - zaśmiała się.

- Kiedyś to zawsze Han Solo zasiadał przy sterach z Chewbaccą - powiedział chłopak, a wzrok trochę mu się zamglił, gdy Kei powrócił myślami do innych czasów. - Nieprawdopodobne, co potrafili robić tym pudłem. Kochali Sokoła prawie jak siebie nawzajem. Kiedyś leciałem z nimi - uśmiechnął się. - Wpadliśmy w pas ateroid i Han musiał powtarzać swój wyczyn z czasów Imperium - chłopak zaśmiał się krótko i zapatrzył w jeden punkt.

Rey patrzyła na niego i próbowała delikatnie badać Mocą.

Keiter był kimś wyjątkowym, obdarzonym nie tylko potencjałem Jedi, ale i wielką empatią, a także odwagą. Z jego niebieskich oczu niemal zionęła mądrość i dziewczyna wiedziała, że będzie mogła się wiele od niego nauczyć, mimo niewielkiej różnicy wieku między nimi.

- To miecz Vadera, prawda? - zapytał Kei, odrzuciwszy wspomnienia.

- Tak - Rey powoli pokiwała głową.

- Wezwał cię - stwierdził chłopak z podziwem. - Swoją drogą, ciekawe skąd Maz Kanata go wzięła. Byłem raz w jej spelunce, Han mnie zabrał, ale nie spodziewałam się że z niej taka szycha, żeby udało jej się zdobyć broń samego Anakina Skywalkera, skubana  - zaśmiał się.

- Gdy go wzięłam w ręce po raz pierwszy, miałam wizję - powiedziała po chwili Rey. - To było... co najmniej nadzwyczajne.

- Co widziałaś? - zapytał Keiter z typową dla niego, jak zdążyła zauważyć dziewczyna, bezpośredniością i ciekawością.

I nagle, ku własnemu zdziwieniu, zaczęła mu wszystko opowiadać, każdy obraz ze swojej wyobraźni, każde wydarzenie, które przeżyła od czasu ucieczki z Jakku.

Poczuła się oczyszczona, gdy mogła to komuś opowiedzieć, kto słuchał i zadawał pytania inne niż bliźniacy  - oficerowie z Takodany, kogo nie interesowało co widziała, tylko co czuła.

- Jesteśmy - stwierdziła Rey, gdy poczuła, że statek wyszedł z nadprzestrzeni. Jednak zaraz później poczuła gwałtowne wstrząsy. Popatrzyła zdziwiona na Keitera. - Co się dzieje?

Nie otrzymała odpowiedzi, gdyż oboje jednocześnie ruszyli biegiem do kokpitu.

- Zawracaj, Luke, zawracaj! - usłyszała zdecydowany głos Leii dobiegający z komunikatora. - Oni przylecieli po ciebie, zawracaj!

Rey spojrzała przez okno. Widziała oddziały klonów maszerujące przez las, setki myśliwców i deszcz laserowych pocisków.

- Ben tu jest - powiedział Luke, zastygając.

- Wiem, że jest - odparła Organa. - On chce cię zabić, musisz zawrócić!

- Muszę się z nim zmierzyć - rzekł mężczyzna spokojnie, pewniej chwytając stery.

Rey nagle się ocknęła i ciągnąc za sobą Damerona, pobiegła do wieżyczki strzelniczej. Wspięła się po drabince, usiadła i założyła słuchawki. 

- Nie tym razem, Luke - mówiła dalej Leia. - Jest z nim dziewczyna, też ma miecz. Wiem, że jesteś najsilniejszym Jedi, ale ostatnio musiałeś uciekać. Ben jest coraz lepszy, a ty coraz starszy. Straciłam Hana, nie chcę odrazu tracić ciebie.

Luke nie odpowiedział, w eterze zapadła cisza.

Rey skupiła się, starając się wyciszyć. Zacisnęła mocno dłonie na konsoli i zaczęła dokładnie celować, jednak strzały nadal mijały myśliwce.

Wzięła głęboki oddech, zmrużyła oczy i oddala strzał.

Wroga maszyna zapłonęła, po czym zaczęła gwałtownie spadać, pozostawiając po sobie jedynie strużkę dymu.

- Tak! - krzyknęła Rey radośnie.

- Brawo, pani kapitan! - krzyknęli jednocześnie Keiter, Samer i Poe.

Dziewczyna uśmiechnęła się i zalała ją fala ciepła, gdy zrozumiała jak wiele osób jej towarzyszy w tej walce.

Nagle jednak poczuła szarpnięcie Mocy, które kazało jej spojrzeć w dół.

Oderwała wzrok od myśliwców i popatrzyła w stronę planety.

Dwie, czarne postacie, trzymające czerwone miecze świetlne, wybiegły z lasu, kierując się w stronę dwóch, samotnie leżących, trochę sponiewieranych maszyn.

Kylo Ren.

Rey poczuła dreszcz, gdy przed oczami stanęła jej twarz Rena, wykrzywiona gniewem i jego oczy, pełne bólu, który nieudolnie ukrywał.

- Luke! - krzyknęła dziewczyna do komunikatora. - Ren wsiada do myśliwca. Chce stoczyć walkę  w powietrzu, widzi, że nie zamierzamy lądować!

Skywalker nie odpowiedział, a Rey po chwili usłyszała, jak ktoś wspina się po drabince.

- Zmiana - usłyszała za sobą głos mężczyzny. - Chce walki, będzie miał walkę. Niezależnie w jakiej formie.

Dziewczyna szybko zeskoczyła z fotela, podając słuchawki Luke'owi, po czym podeszła do drabinki.

- Weź stery, Rey - powiedział jeszcze Skywalker. - Zrobisz to lepiej z Dameronem, niż chłopaki - odwrócił się do niej u uśmiechnął.

Dziewczyna przytaknęła, po czym zaczęła schodzić.

- Niech Moc będzie z tobą! - krzyknął jeszcze Luke, a Rey pobiegła do kokpitu.

Podeszła do fotela drugiego pilota i zepchnęła z niego Samera.

- Ej! - krzyknął oburzony chłopak, spadając na ziemię.

- Rozkazy generała - wzruszyła ramionami. - Dostosuj się.

- Rozkazem było usiłowanie złamania mi kończyny?

- No prawie - parsknęła śmiechem.

Po chwili do kokpitu wbiegł także Poe i zrzucił z fotela Keitera.

- Powariowaliście? - warknął chłopak, leżąc obok fotela.

- Rozkazy generała - wzruszył ramionami  Dameron, a Rey i Samer zaśmiali się.

Dziewczyna jednak natychmiast spoważniała, gdyż zauważyła dwa myśliwce lecące obok siebie, kierujące się wprost na Sokoła.

- To Ren? - zapytała.

- Tak - odparł Luke przez komunikator. - Wystawiajcie mi go.

Rey zrozumiała i porozumiewawczo spojrzała na Poe.

Obrała kurs prosto na myśliwce, jakby chciała się z nimi zderzyć, w tym samym czasie Dameron dodał mocy. Z całym rozpędem lecieli, gdy nagle Rey poderwała stery, a Sokół wyskoczył pionowo w górę, idealnie wystawiając myśliwce na ostrzał dolnej wieżyczce.
Siedzący w niej Chewbacca oddał kilka strzałów, z czego jeden z nich uderzył maszynę w skrzydło, przez co ta wpadła w rotację.

Rey czuła zdenerwowanie jej pilota.

- Dobrze, Chewie - powiedziała, kierując Sokoła w prawo.

Na pełnym przyspieszeniu minęli drugi myśliwiec szerokim łukiem i zanim ich pilot zdążył się odwrócić, został porażony salwą laserowych strzałów.

Maszyna kilka razy oberwała w silnik i zaczęła spadać, jednak jej pilot posługując się robotem astromechanicznym, szybko zaczął korygować usterkę.

Rey, korzystając z tego, podleciała od tyłu do pierwszej z maszyn, a Poe zrobił zwrot i Chewie oddał kilka strzałów, jednak myśliwiec, wyrównując powoli lot, zdołał uniknąć uderzeń, a nawet zaczął oddawać własne strzały.

Jeden z nich trafił w górną wieżyczkę.

Siedzący w kokpicie, widząc to na kontrolnym ekranie, wstrzymali  oddech.

- Luke? - zapytała ostrożnie Rey, oddalając się czym prędzej od maszyn wroga. - Luke?! - krzyknęła.

Brak odpowiedzi.

Usłyszała, jak Samer i Keiter zrywają się i biegną wgłąb statku.

Rey uruchomiła otwarty kanał.

- Pani generał Organa? - powiedziała głośno.

- Nic mu nie jest, prawda? - zapytała kobieta cichym, jednostajnym głosem.

- My nie wiemy, pani generał, my... - Rey zawiesiła głos. Musieli uciekać. Nie mogli narażać Luke'a Skywalkera. - Na co mamy obrać kurs?

- Dubrillion - odparła Leia. - Luke żyje. Dopilnujcie by był też zdrowy.

- Tak jest, pani generał - powiedziała Rey przez ściśnięte gardło i zaczęła ustawiać kurs, gdy Poe nadal uciekał od myśliwców. - Łotr dwa, łotr siedemnaście, osłaniajcie nas, musimy uciekać, mamy rannego Skywalkera na pokładzie - powiedziała.

- Na rozkaz - odpowiedziały jej dwa męskie głosy, pełne zdziwienia.

Dwa X-wingi podleciała do Sokoła z zamiarem osłaniania go. Oddawały strzał za strzałem, latając wokół frachtowca.

Rey wreszcie ustawiła współrzędne, po czym szybko wykonała skok w nadprzestrzeń.

Byli bezpieczni.

Zerwała się z fotela i biegiem rzuciła się wgłąb statku.

On żyje, czuję, że żyje. Musi żyć, musi.

Skywalker leżał na kanapie w saloniku Sokoła, miał poparzoną lewą rękę i nogę, a także kawałek twarzy.

Rey zakryła sobie usta i padła na kolana przy kanapie, chwytając Luke'a za metalową dłoń.

Chewie zawył smutno, po czym warknął na Rey.

- To nie moja wina - powiedziała, a łzy napłynęły jej do oczu. - Robiłam, co mogłam. Kilka godzin w zbiorniku bacta... Zresztą pewnie zaraz odzyska przytomność, damy mu przeciwbólowe... Samer, przynieś dużo zimnej wody i ręczniki... Leia, wybacz...

Keiter objął ją ramieniem.

- Hej, pani kapitan - powiedział wesoło. - Nic mu nie jest. Kilka poparzeń, wyjdzie z tego. A ty wywiązałaś się z zadania. Mamy go tutaj, żywego. I lecimy na planetę z mnóstwem oceanów i zielonych wysp.

Ocean. I zielona wyspa.

Rey poczuła nagły spokój. Jej marzenie, które widział Ren, za chwilę miało się ziścić. Zobaczyła to w myślach i widziała siebie, z mieczem w dłoni i Skywalkera, który ją uczy.

Nic mu nie jest. Nic mu nie jest.

Wzięła głęboki wdech i poraz pierwszy, świadomie zanurzyła się w Mocy.

______________________________________

Już prawie dwa tysiące wyświetleń! Dzięki, jesteście kochani ♡ Jak Wam się podoba rozdział? Piszcie!